Kruimel

Nachttafelschatten

Er ligt een notaboek in mijn nachttafel. In een vlaag van opruimwoede zag ik haar tussen eenzame sokken en enkele verkreukte verpakkingen paracetamol uitpiepen.
Een archeologische vondst in mijn slaapkamer. Eentje die dateert uit het tijdperk dat ik minstens twee dagen per week maar moest opstaan als ik dat wou. En hoe ik dan vaak even zat te schrijven.
De laatste schrijfsels dateerden van een week voor KleineVent's geboorte. Sindsdien sta ik op wanneer mijn kinderen genoeg hebben van hun bed. En dat is altijd veel te vroeg voor geschrijf.
Sindsdien zitten dagen zo propvol dat er weinig tijd is voor gemijmer met blad en pen.
Toch liet ik het notaboek nog zitten, daar in een opgeruimde lade. Want ik weet dat die tijd er weer aankomt. Dat ze mij niet voor alles nodig zullen hebben. Dat ik ze met een gerust hart zelf het ontbijt kan laten maken.

En als ik eerlijk ben? Nu mis mijn tijd met mijn notaboek.
En later? Zal ik mijmerend terugdenken aan nu. Hopelijk met blad en pen.