Kruimel

Nieuwe vrienden

's Avonds vallen we samen stil onder zijn dekenfort. Weliswaar niet voor de veldslagen in pyjama hijsen en de trap op dirigeren al dan niet roemrijk gewonnen werden. Maar wanneer we ons samen onder zijn burcht van dekens nestelen, verandert alles. De mond die nooit stilstaat, zwijgt. De altijd rusteloze handen liggen zacht en zwaar op mijn been. En dat allemaal door een klein ventje uit een boek te toveren. Pluk, heet hij. Bijna ademloos luistert mijn kleine boekenvriend. Met zijn hoofd op mijn navel en altijd één vinger op de tekening. Langzaam luisteren. Dat leert hij. Dat een boek niet altijd op één twee drie uit is om het dan nog eens te lezen. Hij neemt zijn nieuwe lettervrienden mee in zijn slaap. Anders zou hij me niet fluisterend roepen, wanneer ik ook eindelijk mijn bed induik
'Mama? Nog één keer.'
En dan doen we samen: Prrt...ta-lie-loe!