Hoe ik Roald Dahl leerde kennen

"Boeken in de bank en oren open!", brulde meester Frank van het vierde leerjaar steevast op vrijdagmiddag. Op geen enkel ander moment in de week werkten onze oren beter dan bij de aankondiging van het voorleesuur. 

Meester Frank zwoor bij Roald Dah:  Mathilda, de GVR, sjakie en de chocoladefabriek,... samen vulden de boeken een vensterbank waar we een jaar zoet mee waren. 

Meester Frank las niet voor. Hij fluisterde, brulde, piepte en gilde waar nodig. Hij wervelde door de klas met grote gebaren en grappige gezichten. Ongemerkt lijmde zijn stem je vast op je stoel en joeg hij jouw verbeelding het klaslokaal uit, de wereld van Oompa Loompas en vreselijke heksen in. 

Veel herinneringen van de lagere school lopen als waterverf door elkaar. Maar na drie zinnen 'GVR' zit ik weer op het bankje links vooraan in de klas waar de stem van meester Frank en bovenal de woorden van Roald Dahl door de klas wervelen. 

Vandaag is Roald Dahl Day. De beste man zou 100 geworden zijn.

Hoe voorlezen nog leuker werd.

Onder het motto ‘je kan nooit vroeg genoeg beginnen’  las ik KleineVent voor het eerst voor toen hij een maand of wat was. Niet zozeer om de spannende verhaallijnen, maar wel omdat een zacht sussende stem het enige was wat het ventje midden in de nacht van schreeuwen tot drinken kon aanzetten. En sindsdien bleef voorlezen een constante.
Alle stadia zijn we ondertussen gepasseerd. Van dotje en haar knuffelbeesten, klein wit visje, nijntje, Jasper is een aap en Jip en janneke tot Mannetje Koek en Vos en Haas. Heel af en toe probeerde ik er Roald Dahl tussen te smokkelen, maar dat botste op protest. Wegens geen mooie prenten op elke pagina en mijn weigering om het verhaaltje in één keer helemaal voor te lezen.

En toen leerde de luisteraar zelf lezen  en ontdekte hij in de bib een heel gamma met boeken AVI nog-een-klein-beetje-te-moeilijk. Verbeten  hakte en plakte zich een weg door de letters, maar genieten van het verhaal deed hij niet. Tot ik voorstelde om voor te lezen uit zijn nieuwe bib-vondsten. Zo rolden we samen een nieuw stadium in. De fase waar het niet erg is dat er niet op elke pagina een grote, mooie prent staat. De fase waar het fysiek mogelijk blijkt om stil naast de voorlezer te liggen en met geloken ogen te luisteren. Die fase waar ik na één hoofdstuk mag stoppen, een zoen op een kruin kan planten en een bladwijzer mag leggen. Om de volgende avond verder te lezen. Een fase die ik wel kan kussen. Want eindelijk ben ik even geboeid als de toehoorder.

Ik stapel alvast Harry Potter, mijn volledige collectie Roald Dahl en Astrid Lidgren op zijn bureautje en duim dat ze snel ontdekt worden.  Want KleineVent blijft vooral een vent die moet denken dat het allemaal zijn eigen idee was.

Het leukste kwartiertje van de dag

... dat is het kwartiertje waar KleineMeid, KleineVent en ik een dekenfort bouwen in KleineVents bed en samen in een boek duiken. Elke week slepen we met ons drie net zoveel prentenboeken mee van de bib naar huis als de lenerspas ons toestaat. En elke avond openen die twee ze als een kostbaar cadeautje. KleineVent bekwaamt zich in het navertellen. Na tweemaal hetzelfde verhaal ontwikkelen wij een voorlees-techniek waar ik de zin begin en KleineVent die feilloos afmaakt. KleineMeid ontdekt dan weer de wereld van de taal. Waar alles eerst nog Da! was, komen er nu opanten, oesen, oeten, warkens en japen.
Samen sluiten ze af met een 'nog een keer' in keer. Of een simpele 'nog' van KleineMeid haar kant. En dat doen we, want mooie dingen moet je veel horen.

Onze favorieten op dit moment?

Tommie en de torenhoge boterham
Carnavalfabet
Sinterklaas
Waar is de taart?

Meer tips en inspiratie vind je hier.

Nieuwe vrienden

's Avonds vallen we samen stil onder zijn dekenfort. Weliswaar niet voor de veldslagen in pyjama hijsen en de trap op dirigeren al dan niet roemrijk gewonnen werden. Maar wanneer we ons samen onder zijn burcht van dekens nestelen, verandert alles. De mond die nooit stilstaat, zwijgt. De altijd rusteloze handen liggen zacht en zwaar op mijn been. En dat allemaal door een klein ventje uit een boek te toveren. Pluk, heet hij. Bijna ademloos luistert mijn kleine boekenvriend. Met zijn hoofd op mijn navel en altijd één vinger op de tekening. Langzaam luisteren. Dat leert hij. Dat een boek niet altijd op één twee drie uit is om het dan nog eens te lezen. Hij neemt zijn nieuwe lettervrienden mee in zijn slaap. Anders zou hij me niet fluisterend roepen, wanneer ik ook eindelijk mijn bed induik
'Mama? Nog één keer.'
En dan doen we samen: Prrt...ta-lie-loe!