#wijvenweek - een mening, een stille weliswaar, maar een mening desalniettemin
'En dan snap ik niet dat ze nog al dat geld in projecten pompen in het buitenland, wat is het nut daarvan? We zouden beter een beetje beter voor onszelf zorgen.' Het komt uit de mond van een collega die tijdens het eten de krant doorneemt.
Ik zeg er niet veel van, maar vanbinnen raast het aan herinneringen. Opnieuw zie ik hoe het was in Rwanda. In die kleine garage waar jongens en meisjes een opleiding kregen. In het tehuis waar aids-weesjes opgevangen werden. In de ziekenhuizen waar zieken niet meer met drie in één bed moesten liggen, maar elk hun eigen plek hadden. Ik weet wat er met dat geld gedaan wordt.
Maar ergens in mij is de preker gaan schuilen. Mijn alle beetjes helpen-speech, wordt steevast gepareerd door een 'druppel op de hete plaat'- opmerking en een 'allemaal zakkenvullers'-verzuchting. Ik vertel aan wie wil luisteren, maar bovenal probeer ik mijn verschil te maken.
Hoe? Elke maand stort ik een klein stukje van mijn loon door naar een ngo. Ik voel dat niet. Het is hoogstens een boek dat ik niet kan kopen en een koffie die ik niet kan drinken. Maar ik heb met mijn eigen ogen gezien wat er met dat geld gedaan wordt. Het gaat naar ziekenhuizen zodat vrouwen kunnen bevallen in menswaardige omstandigheden. Het stelt mensen in het Zuiden in staat om zieken de medicijnen te geven die ze nodig hebben. Het gaat naar scholen. Het stimuleert solidariteit en zorgt ervoor dat vakbonden worden opgericht en dat ziekenkassen een kans krijgen.
En als iedereen - op regelmatige basis - zijn steentje, hoe klein ook, zou bijdragen geloof ik rotsvast dat dat een wereld van verschil zou maken. Zo veel meer dan tussen de soep en de patatten verzuchten dat we beter voor onszelf moeten zorgen. Als we het kunnen moeten we zorgen voor wie het nodig heeft en of dat hier in ons Belgenland of in het Zuiden is, maakt mij geen ene moer uit.
5 opmerkingen:
Daar schaar ik mij eens helemaal achter sè.
Mooi. Groot gelijk. En je hebt gelijk, ik zou dat écht eens moeten doen, zo'n klein bedrag maandelijks storten. Ik zou het inderdaad niet missen, wellicht.
Hartgrondig mee eens. Ik stort, diverse druppels op verschillende gloeiende platen. Voor die éne mens die toch maar mooi geholpen is met mijn druppel. En die wellicht zelf daardoor weer iets kan bijdragen, nu of later.
Prachtig!
Het was in een van die uitzendingen over dokters zonder grenzen dat zo'n dokter zei: "Het is misschien een druppel in de oceaan, maar voor die ene mens is die druppel de oceaan.
Ik stort elk jaar op het einde van dat jaar een bedragje, en hoewel ik geen geld over heb om zotte dingen te doen, heeft dat mij vreemd genoeg een ENORM gevoel van luxe om gewoon geld te kunnen weggeven aan een goed doel.
Omdat ik boven alle zuinigheid toch nog steeds iets over heb en het toch stukken beter heb dan zoveel anderen.
Dingen in perspectief geplaatst.
Een reactie posten