Kruimel

Groot 

Na badtijd, terwijl ik armen en benen afdroog, zie ik het opeens . Hij is bijna geen kleuter meer. Er is iets groters in zijn trekken geslopen. Er straalt een soort honger van hem uit. In de bibliotheek weigert hij naar het voorlees halfuurtje te gaan. In plaats daarvan slaat hij zijn kamp op bij de natuurboeken en stapelt een toren van pizza aan encyclopedieën naast zich op. Hij hangt met open mond over prentjes met skeletten, vlinders en vogels allerhande.
'Mama, ik wou dat we hier woonden', mompelt hij. 'Dan had ik altijd zoveel boeken om in te kijken.'
Op zo'n momenten moet ik me inhouden om hem niet plat te knuffelen, want dat mag niet meer zomaar.
Groot worden, ik zei het al.
s' Avonds wil hij nog wel een verhaal, maar als hij echt mag kiezen nestelt hij zicht met een A4-tje, een potlood en 'Van kop tot staart' tegen zijn kussens in het licht van zijn leeslampje.

'Ik ga nog een beetje schrijven', mompelt hij terwijl ik zachtjes de deur dichttrek. (Op een kiertje, mama!)

Gelukkig is er nog zoiets als bedtijd voor volwassenen. En kan ik nog altijd ongestoord zijn kamer binnensluipen om hem opnieuw in te stoppen, het leeslampje uit te knippen en het A4tje uit zijn knuist te ontfutselen. Ik staar naar het A4tje, volgetekend met A's, T's en omgekeerde B's en E's. Hij draait zich om, trekt zijn knuffel onder zijn kin en smakt op zijn duim.
Hij is groot aan het worden, maar gelukkig zit hij nog aan de kleine kant van 'groot worden'.