Evenwicht
's Ochtends word ik gewekt door vrolijk gegorgel en geflapper van een slaapzakkreeftenstaart, tenzij de toeter van een bijna driejarige de morgenstond voor is. Ik jaag de zon weer achterna, een eindeloze rit vooruit de mist in met om het even wat mijn oren en hart goed doet op dat moment. Meer dan eens met een boterham op mijn schoot. Een anderhalf uur 's morgens krimpt zienderogen bij de aanblik van KleineMeid en KleineVent.
Ik typ weer. Veel en snel. En voor het eerst luister ik ook weer naar het geluid dat mijn dansende vingers laten horen. Ik heb vermoeide ogen rond de namiddag en moet weer wennen aan het uitzicht van een witte muur.
Avonden zijn niet meer dan een chaos van badschuim, waterspetters, het gezoem van de dampkap en genieten als iedereen langer dan twee minuten aan tafel zit. Het is een goed geoefende dans met pyjama's, warme melk en slaaptreinliedjes. Tot ik helemaal onder het dak beland, met een soezend lijfje op mijn arm dat ik zacht in haar bedje laat glijden. Ik zit en luister. En terwijl ik me voor de tweede maal genietend laat meeslepen door 'De Schaduw van de wind' verdwijnt de kleinste met een grote zucht naar haar dromenland.

Play
Ik wou dat ik een rem op de tijd kon zetten. Of beter nog, dat ik de rewind-knop kon indrukken. Ik wil de komende dagen eindeloos lang laten duren. Minuut na minuut in me opnemen en genieten.
Nu geniet ik van de dagen zoals je geniet van een ritje in de paardemolen. Alles flitst aan je voorbij en je kan alleen maar vooruit.
Ik wou dat ik een rem op de tijd kon zetten, want 11 dagen dat is zo goed als niets meer.

Voeten omhoog
De was ligt in nette, droge en gestreken stapels in de kast waar ze moet liggen.
De vloer is relatief kruimelvrij. Het merendeel van het speelgoed is redelijk opgeruimd. Zowel de grootste als de kleinste snurken een stuk in de middag. Er rest mij niets anders dan een kop koffie te zetten en onderuit te zakken in de zetel met een boek. Het voelde als een lekker warm bad na een mijn-tenen-zijn-kapot-gevroren-strandwandeling.

Ziek
Samen schuilen we onder het dekbed. Ik sus haar gloeiende lijfje. Zij hupst op en neer op mijn buik wanneer de zoveelste hoestbui mij overvalt. Ze drinkt en slaapt. Huilen lukt niet meer. We zien er ellendig uit, zeggen ze. We voelen ons ook zo. Dus... als u ons zoekt. We schuilen samen onder het dekbed.

Haast
De klok jaagt me ongenadig voort terwijl ik KleineMeid in haar jasje wurm. Vanuit mijn ooghoeken zie ik KleineMan in de badkamer verdwijnen. Net op het moment dat ik hem achterna wil gaan, gulpt KleineMeid breed glimlachend haar ontbijt uit op haar jasje. Binnenmonds gevloek, een klok die nog harder tikt en de zoektocht naar een nieuw jasje. 'Godzijdank is KleineMan rustig', denk ik.
Dan schiet ik recht, overloop de laatste woorden nog eens en spurt naar de badkamer. Vanonder een opengeklapt deurtje piepen twee beentjes. Ik leun voorzichtig rond het kastdeurtje en knijp mijn ogen toe.
'Oei', piept KleineMan.
Ik bijt mijn onderlip stuk en spreek elk vezeltje wilskracht en geduld in mezelf aan als ik één ooglid voorzichtig opentrek.
'Wilde buike-wassen', piept KleineMan nog stiller. Op de grond ligt een lege fles badschuim. Zijn schoenen, broek, T-shirt en handjes glimmen vervaarlijk. Hij ruikt ook bijzonder lekker.
Zonder één woord pel ik hem uit zijn vuile en op een bizarre manier bijzonder goed ingezeepte kleertjes en heis hem in verse kleren.
'KleineMan is proper!', kirt hij opgewekt als ik hem de badkamer uitwerk.

De lege fles badschuim belandt zeer onzacht in de vuilnisbak en mijn lip begint te bloeden. De klokt tikt niet meer. Hopeloos te laat ben ik sowieso al.

Berg
Wankelend staan ze op elkaar. Drie overvolle wasmanden, geruggesteund door nog twee kleinere curverbakken. Te strijken en te plooien. Veel meer organisatie dan dit weet ik voorlopig niet in mijn leven te plooien. Om maar te zwijgen van het tijdstip wanneer ik daadwerkelijk aan het strijken en plooien sla.
'Ik wist dat een baby voor veel extra was kan zorgen, maar zeg eens eerlijk... zoveel kleren heeft ze simpelweg niet', mompelt Lief terwijl hij de wiebelende stapel tegen de muur manoevreert.
'De helft is van mij', zucht ik. 'We zijn met vier, maar de helft van de was bestaat uit inwoners van mijn kleerkast.

KleineMeid zorgt met haar nieuwe hobby 'projectiel****' dat ik gevaarlijk dicht bij het 'ik heb niets meer om aan te trekken' kom.