MijnMakker

Hij is niet van mij. Ik - daarentegen - ben wel van hem. Al drie jaar lang.
En niet alleen mij heeft hij met zijn grote blauwe ogen in de ban. Ook mijn dochter is helemaal verslingerd aan de liefste driejarige krullenbol die er is.
Het grootste bewijs? De KleineMeid die nu al tien dagen al bij de ochtendstond aan het zingen is van 'angzalzeeven', veranderde haar tekst prompt toen ik vertelde dat niet zij maar MijnMakker vandaag de kroon mag opzetten.
De nieuwe soundtrack in de ochtend was gezet, zo hartstochtelijk dat het nog naklinkt in mijn oren. 'ang sjal enne even. ang sjal enne even. ang sjal enne even in de lorija. In de ooooo-riiiii-jaaa. Iiiiiiiiiin de oooooo-riiiii-JA!'

Lang zal je leven. MijnMakker. Met nog heel veel mooie jaren.

MijnMakker

Toen hij en KleineMeid nog beiden dikke buiken waren stond zijn geboorte als eerste op de kalender omcirkeld. Maar KleineMeid was het echter wat sneller beu. Zelden heb ik zo gewacht. Met een piepkleine Meid in mijn armen keek ik reikhalzend uit dat andere mensje, dat ik mijn metekind mocht noemen.
Hij kwam met een rotvaart, twee jaar geleden. En zo stortte hij zich ook deze middag in onze armen toen we zijn 'twee' kwamen vieren. Geen kroon, wel taart en dan de auto. Een ventje met prioriteiten. En terwijl ik hem zie spelen, kruipen en rollen, weinig knuffels tolereert wanneer hij niet wil, verwonder ik me. Nog meer dan bij mijn eigen ukken verbaas ik me over wat een hart doet. Hoe het plaats maakt, ruimte geeft en mee groeit met zoveel jong geweld. Verbouwingloos hij nog steeds zijn eigen kamertje in mijn hart, niet langer met knuffels, maar met auto's en avonturen en eten, heel veel eten. ; )

Heb ik al verteld over MijnMakker?
Een kleine stoere kerel die nog net niet tot aan mijn knie komt. De wereld inkijkt met hemelsblauwe ogen en ondanks zijn bijzonder geringe woordenschat over een onvoorstelbare aaibaarheidsfactor beschikt.
Heb ik al verteld over hoe hij mijn hart veroverde. Nog voor hij er was. Nog voor ik wist wie hij was. Simpelweg omdat ik zijn meter mag zijn.
En heb ik al verteld hoe hij zijn eigen kamertje heeft in mijn hart. Compleet met knuffels die even aaibaar zijn als hijzelf, vol met avonturen om in rond te kruipen en koekjes om in alle stilte te eten.
En dat hij zal groeien, MijnMakker. Groter dan ik.
En dat ik benieuwd ben welke kerel er zal opbloeien uit het bolletje Makker dat ik zo graag knuffel. Heb ik al verteld over zijn glimlach die zijn gezichtje in twee deelt.
En hoe hij vaak van mijn schoot richting zijn mama kruipt.
En dat dat niet erg is. Want hij is klein genoeg om hem tijdens zijn ontsnappingspoging op te vissen en een zoen op zijn pluizenbol te planten.
Had ik al verteld over MijnMakker, die niet van mij is en toch weer wel?