Gewoon met blote benen

Tien jaar geleden drukte mijn lieve vriendin me het volgende op het hart:
'Weet je, ze verkopen echt ook andere dingen in de kledingwinkels dan jeansbroeken en T-shirts.'
Een uitspraak die je enkel van een goede vriendin pikt.
Tien jaar geleden hadden we ook regelmatig een hoge hakken-discussie.

En als ik vandaag door een maand lang blotebenenfoto's blader, zie ik voornamelijk dit

Ik weet nog altijd niet hoe en waar ik de durf of het zelfvertrouwen bijeenscharrelde om de jeansbroeken en t-shirts naar een hoekje achter in mijn kast te verbannen. Maar eigenlijk doet het er niet toe. Als ik door die foto's blader ben ik vooral blij. Gloei ik van een soort contentement. Ben ik gelukkig dat ik steeds meer de persoon durf te zijn die ik wil zijn.

Tijd voor blote benen

Niet zo heel erg lang geleden schreef ik nog dit. Een kleine twee jaar geleden hingen mijn jurkjes en rokken vooral zusterlijk naast elkaar in mijn kast. En deden ze achter gesloten deuren hun best om heel erg mooi te zijn. Noem het een geval van willen, maar niet kunnen (uhum, durven)
Hoe en waar ik die durf opgeduikeld heb, weet ik niet meer. Misschien omdat ik mijn eigen rokjes begon te maken. Misschien omdat de trend laarzen, gekleurde leggings onder een rokje blijft gelden. Of misschien omdat ik het me allemaal niet zo heel erg veel meer aantrek, wat mensen denken en zeggen als ze me zien lopen op straat. Ik hou van het gevoel van een rokje dat rond mijn benen zwiert.

Dus ja, ik doe mee met blotebenen. En ik ga in juni gerokt door de dagen. En als uitdaging voor mezelf koppel ik er nog één klein projectje aan: 30 dagen doe ik mee met Barbaramamas dailylookingdown.

Dit paar blote benen is alvast om te oefenen: