Annemoon

Of we zussen zijn, vragen mensen vaak.
'Neen', is het antwoord. 'Maar zo voelt het wel', denk ik er meestal bij.
Zij is diegene die er altijd al was, al van in de tijd dat Barbies pasten in onze leeftijdscategorie en door de jaren heen zijn we aan elkaar blijven plakken.
Zij kent alle Kruimels die ik al geweest ben, kent mijn fouten, mijn twijfels en weet feilloos waar mijn valkuilen liggen.
Ik weet wie er achter haar gulle lach zit. Ik ken de bange kanten van haar grote hart.
Zij is de schouder waar ik kan breken. En op mijn schouder heb ik een speciale plaats voor haar.
Zij is vaak die andere hand op dezelfde buik.
En altijd - wanneer het leven hard tussen ons door fietst - weet ik dat het wel goed komt.
Zij is een constante in mijn leven. Ik wens iedereen zo’n vriendin toe als zij.

Vlaggetjes

Vorige week hing ik vlaggetjes op, want het was feest.
Ergens in de zomer was er een drie achter mijn drie geslopen, die de twee naar het verleden knikkerde.
Ergens in de zomer kwam er ook een keuken. Een echte, met werkblad en dampkap (ooh, wat kan een mens blij zijn met een dampkap)
En op het eind van de zomer was er zowaar een datum waarop lieve vrienden tijd hadden om samen in de tuin te zitten.

Het feest is ondertussen voorbij, de laatste kruimels die in de tuin rondwaarden zijn weggewaaid of opgepeuzeld door blije vogels. Ik prutste af en toe een verloren gewaand stoffen groente en fruit van tussen de zetelkussen en at bij wijze van vieruurtje nog een laatste stuk feest-cake. Maar de vlaggen hangen er nog steeds.
'Die mogen er nu wel af, niet? ', wees Lief deze morgen.
Ik mompelde iets van 'doe ik dan wel' maar laat rustig in het midden wanneer 'dan' wel is. Vrolijke vlaggetjes in je woonkamer, wat mij betreft mag dit de nieuwe trend worden.

Gewoon met blote benen

Tien jaar geleden drukte mijn lieve vriendin me het volgende op het hart:
'Weet je, ze verkopen echt ook andere dingen in de kledingwinkels dan jeansbroeken en T-shirts.'
Een uitspraak die je enkel van een goede vriendin pikt.
Tien jaar geleden hadden we ook regelmatig een hoge hakken-discussie.

En als ik vandaag door een maand lang blotebenenfoto's blader, zie ik voornamelijk dit

Ik weet nog altijd niet hoe en waar ik de durf of het zelfvertrouwen bijeenscharrelde om de jeansbroeken en t-shirts naar een hoekje achter in mijn kast te verbannen. Maar eigenlijk doet het er niet toe. Als ik door die foto's blader ben ik vooral blij. Gloei ik van een soort contentement. Ben ik gelukkig dat ik steeds meer de persoon durf te zijn die ik wil zijn.

Flesje

Gisteren was een dag om in een flesje te steken. Uitslapen en wakker gemaakt worden door twee paar aaiende kleuterhandjes. Ietwat slaapdronken de trap afwankelen en plaatsnemen aan een uitbundige versierde moederdagtafel. Versjes en zelfgemaakte bloemen die nooit verwelken. Nog meer knuffels dan anders, waar naar 't schijnt ben ik de liefste...
Voeten onder tafel steken bij de (schoon)mama en twee paar kleuterogen zien dichtvallen tijdens de rit naar huis.Lezen in de auto en zo de wacht houden bij twee slapende kleuters om ten slotte te landen in een tuin vol feestgedruis. Kinderen werden monsters en prinsessen. Mijn zoon verdween in de zandbak en startte daar een bakkerij met zandtaarten als specialiteit. En als ik voor mijn dochter ooit geen babysit vind, poot ik haar gewoon met haar beste vriendje op de schommel in die tuin en ik weet dat ze me de eerste uren niet zal missen.

Het was een dag op zijn best. Een dag om in een flesje te steken. En dankzij mijn Lief die gewillige boodschapper speelde voor onze kroost kan ik dat ook doen. Dit flesje. Dat voor altijd zal ruiken naar vrienden, zon en iets teveel bubbels.

8

8 jaar is het geleden dat ik de auto de baan opstuurde nog voor vriendin goed en wel de deur had kunnen dichtklappen. Dat ik zo hard voor een voordeur remde dat er vandaag waarschijnlijk nog remsporen staan. Dat de vriend van vriendin onder luid getoeter de achterbank opgejaagd werd om opnieuw met gierende banden te vertrekken.
Daar praten ze nog over. Niet over de dag. Niet over de ringen. Niet over het feest. Wel over de race 's morgens van huis, naar kapper, naar ander huis. Allemaal omdat dat kleed aanmoest voor hij in pak aan de voordeur zou staan.

Het is herfst
Met alle macht blaast de wind het laatste restje zomer de tuin uit. Mijn grootste holt met rode herfstwangen de blaadjes achterna. Mijn kleinste duikt diep weg, in de doek, onder mijn jas. We zouden kastanjes rapen en bladeren vangen. Maar de lucht is te grijs, de wind te koud en het humeur te dwars.
In plaats daarvan koop ik een nieuw jaar in een rood jasje. Steken we kaarsjes aan en warmen we ons aan bezoek dat diezelfde gure wind ons huis binnen blaast.

Stevig
Ik reed voorzichtig door het witberijmde landschap naar huis. Op de straat, naast het trottoir schuifelden twee oude dames arm in arm zich een weg over de gladde weg. Tegen elkaar geleund, spekglad en toch rotsvast.
Ik hoop dat ik later ook nog zo'n vriendin mag hebben en zijn, dacht ik terwijl ik voorzichtig een bochtje nam rond het duo.