Aftellen
Ik zworf maar wat rond. Van Aidan Chambers sukkelde ik via ‘Schijnbewegingen’ tot aan Mo Hayder. Ik ben drie bladwijzers armer die voor een geruime tijd tussen de pagina’s zullen blijven steken verborgen in de krochten van mijn wankele boekenkast.
Toen Lief deze avond de nieuwe Toby tevoorschijn toverde, verbaasde ik mezelf over het ontbreken van een rondedansje. Het lichtje gaat vroeg uit, tegenwoordig.
Ik las vier pagina’s, denk ik. Toen kon Lief echt het nachtlampje uitknippen en mijn bril van mijn neus peuteren. Het boek wou ik moeilijker lossen, vertelde hij deze morgen.
Het gaat zo anders dan die snikhete juni in 2006. Al 35 weken en nog 35 dagen als er één iemand zich bijzonder strikt aan de timing houdt. En ik tel af, met lijf en leden.

Kap'Tein

Hij is blauw. Hij is halverwege zijn veertiende leven en neemt de tijd om mij er alles over te vertellen.
Hij spekt zijn verhaal met grappige tekeningen, verklarende definities bij de meest vreemde wezens en hilarische hersenspinsels.
Hij leidt me rond door Zamonië en doet dat zo overtuigend dat ik hem bijna geloof.
Diep weggedoken in mijn dekenhol sluit ik hem langzaam in mijn hart en ik weet, dit is niet voor eventjes.
Dit is nog voor 500 pg's.

Schaduw van de wind...
las ik nu bijna twee jaar geleden.
Ik vermoed dat ik het merendeel vergeten ben.
Ik hoop dat ik het merendeel vergeten ben.
Ik heb enorm mijn best gedaan om alles uit mijn langetermijngeheugen te wissen.
Ik weet welk boek ik vanavond weer induik...

En voor het geval ik me alles toch nog haarscherp herinner.
Bij welk boek had jij inmense spijt dat het uit was?

Leeshonger: De Weduwnaar

Het moet twee jaar geleden zijn dat ik 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun las. Het moet het eerste boek zijn waar de tranen in beekjes over mijn wangen, stroomden en er zich een plasje vormde op mijn bladwijzer. 'Wat is er?', vroeg Lief toen hij om 3u 's nachts wakker werd van mijn gesnik. 'Niets', snufte ik. 'Het is het verhaal.' Lief haalde zijn vermoeide schouders op en ik las verder in het verhaal van Carmen en Stijn. Een koppel hippe Amsterdammers die leven alsof de wereld aan hun voeten ligt... tot er bij Carmen kanker vastgesteld wordt.
'Is dit nu zo'n uitzonderlijk mooi boek?', vroeg ik mezelf af terwijl ik mijn laatste tranen wegpoetste. 'Neen', vond ik zelf. Maar het boek raakte me ongenadig hard, daar waar het gemis onbeschrijfelijk was.

In de bibliotheek plukte ik deze week het vervolg 'De Weduwnaar' van de tafel. Dit boek begint daar waar het vorige stopte. Net na de dood van Carmen. Stijn probeert de draad opnieuw op te pikken, maar verliest zichzelf in het nachtleven van Amsterdam. Ik las van 6u tot 2u 's nachts. Negeerde Lief's gemurmelde protesten en draaide nog een pagina om. Het eerste hoofdstuk prikten de tranen onophoudelijk in mijn ooghoeken en ik dacht: 'Waarom doe ik mezelf dit aan, ik zou beter een no-nonsense romannetje lezen', maar ik bleef lezen. Tot de mja-laten-we-dit-een-happy-end-noemen.
'De Weduwnaar' moet je lezen als 'Komt een vrouw bij de dokter' je iets deed. Dit tweede boek raakte mij nog steeds ongenadig hard. Mijn grote gemis is er voor altijd, maar tijd vijlt langzaam maar zeker de allerscherpste randjes weg, weet ik nu weer.