Zien, horen en zwijgen #4

Zien

Mijn twee minst favoriete seizoenen zijn in het land. Het seizoen van bijna altijd donker. Weer tijd voor alle variaties van zwart tot donkerblauwe hemel in de ochtend, doorspekt met fluojasjes en gejongleer met vast te klikken fietslichtjes. 
Maar gelukkig ook het seizoen van belachelijk mooie zonsopgangen en zonsondergangen. Gratis en voor niets op de fiets. 

Horen 

Noem me maar een 'late majority' als het aankomt op podcasts luisteren. Een gevalletje van door het bos de bomen niet zien en daardoor het bos maar helemaal links te laten liggen. Ik wist niet waar te beginnen met luisteren, dus luisterde ik niet. 
Tot ik vorig jaar als spuit elf naar 'Serial' begon te luisteren. Ik was om. 
Sindsdien babbelt er altijd wel iemand in mijn oor op het traject tussen station en fiets. 
In de cocon van muts, kap en sjaal geeft het iets gezelligs. Zelfs als de regendruppels zich langzaam een weg banen tot in je sokken. 

Ik heb al met het grootste plezier geluisterd (of ben nog steeds aan het luisteren) naar:   

- Serial 1 & 2
- Happier with Gretchen Rubin
- De verwarde cavia
- Mystery Show
- My dad wrote a porno (merci voor de tip, Lilith) 

Heb je nog tips? Ik hoor ze graag. 

Zwijgen 

Een week geleden sloeg de verkiezingsuitslag ons met verstomming. De tienjarige aan de ontbijttafel trok het zich meer aan dan we ingeschat hadden. Feilloos noemde hij de punten op waar Trump voor stond en plaatste er grote vraagtekens bij.
Hulde voor de meester die de helft van de woensdag uittrok om het wereldnieuws op kindermaat te bespreken. En hulde voor Karrewiet die de verkiezingsuitslag 's avonds kaderde. 
'Ik denk niet dat je bang moet zijn. Sommige mensen zien hem als het einde van de wereld, maar dat is hij niet.'
Naast me in de zetel voelde ik de schouders van mijn tienjarige 3 centimeter zakken. 
Dankje Karrewiet en dankje Bjorn Soenen. 


Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen. Een onregelmatig weerkerende rubriek. 
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Now go try again

De oudste gaat naar de circusschool. Waar het jongleren, de diabolo en balanceren op het slappe koord hem goed afgaat, is er één discipline die hem heel wat zweetdruppels kost.
Elke maandagavond staan er een tiental éénwielers klaar tegen de muur voor de aspirant circusartiesten. En elke week hijst hij zichzelf op het gevaarte. Tong uit zijn mond, één hand om het zadel geklemd, de ander in de lucht steeds evenwicht zoekend. Vervaarlijk balancerend op een parcours van twee à drie meter. Altijd moet hij springen voor hij valt en steeds klimt hij terug op de éénwieler.
'Ik denk dat ik nog heel veel ga vallen, voor ik het zal kunnen', zegt hij in de auto op weg naar huis

's Avonds zat ik voor mijn laptop en herlas de afwijzing die eerder in mijn mailbox viel. Ik had me kandidaat gesteld voor een creatief schrijfproject, maar werd niet geselecteerd.

Het zou fijn zijn als ik hier nu kon typen dat het me niet deerde of raakte. Dat ik kan schrijven hoe ik gezwind verder probeerde, maar zo was het niet. Als je zit te wachten of je al dan niet geselecteerd bent voor iets wat je heel graag wil doen, is er weinig grijze ruimte tussen ja en neen.
Ja staat voor uitzinnig contentement.
Neen laat je stilletjes in de zetel zakken en wat leeg naar buiten staren. Wat ik dus deed. Teleurstelling wegslikken, heel hard slikken.

En toen dacht ik aan mijn tienjarige. Die de éénwieler niet tegen de muur laat staan omdat hij niet verder raakt dan twee meter.
Dus net zoals hem recht ik - met een bang hartje - mijn schouders en kruip ik weer achter het klavier.

Een verhaal dat al veel te lang kampeert op mijn laptop gaat vandaag de deur uit richting uitgeverijen.
Ik vind het doodeng, maar ik blijf proberen.

See me run

Als stilzitten niet lukt en mijn hoofd blijf malen, strik ik mijn loopschoenen dicht. Niets helpt beter om mijn hoofd uit zijn eindeloze rondjes te halen dan zelf een groter rondje te gaan lopen. Maar wat brengt dat lopen mij?

• Trage rondjes zijn ook rondjes. De eerste van het peloton zal ik nooit zijn. En eigenlijk maakt het me ook niet meer uit. In plaats van naar de snelheid te kijken, focus ik me op de kilometers die ik zie aantikken. 7 kilometers is voor iedereen iets anders. Voor de één is het de opwarming bij een marathon, voor de ander is het al 6,5 km teveel. Ik herinner levendig de tijd dat het dat laatste was en ben nog steeds content met elke kilometer die ik extra kan lopen.  

• Ga naar daar waar de wind door de bomen waait. Ik loop het liefst tussen de velden en de bomen. Het werkt om buiten te zijn en week na week langs dezelfde maisvelden te lopen en die door de maanden heen te zien veranderen. Van frisgroen, naar uitbundig wuivend tot ze opeens weer gemaaid en kaal zijn. Hoe minder volk ik tegen kom, hoe beter. 

• Guilty pleasure muziek. Hoe meer hoe liever. Lopen met podcasts of luisterboeken, ik heb het geprobeerd. Maar geef mij toch maar goeie opzwepende muziek. Justin Timberlake, Sia, Rihanna, Taylor Swift. Als de cadans overeenkomt met het tempo van mijn voeten is het oké. En meer dan eens is het de muziek die me verder stuwt. Met stip op nummer 1: Harder/Better/Faster/Stronger van Daft Punk. 

• Heel soms lijkt het alsof je borstkast openbarst. En dat zijn de beste momenten. En dan heb ik het niet over het gevoel dat je een mild hartinfarct hebt of dat je milt beslist om het op te geven. Soms zit het loopritme goed, is de muziek perfect is en de omgeving adembenemend schoon. En dan wil je het moment gewoon in een doosje doen en voor altijd bijhouden. Zou dat de runners high zijn? 

• Regenloopjes zijn de beste loopjes. De tijd dat ik mijn loopschoenen terug op het rek mikte als de regenwolken samentroepten aan de horizon is voorbij. Gaan lopen in de regen is het beste wat er is (wel even zorgen voor een waterdicht hoesje voor je smartphone). Ik heb het gevoel dat ik extra zuurstof krijg als het hoost en de regen zorgt voor instant afkoeling. 

• Een paars hoofd hoort erbij. Het is niet anders.