Zien, horen en zwijgen #4

Zien

Mijn twee minst favoriete seizoenen zijn in het land. Het seizoen van bijna altijd donker. Weer tijd voor alle variaties van zwart tot donkerblauwe hemel in de ochtend, doorspekt met fluojasjes en gejongleer met vast te klikken fietslichtjes. 
Maar gelukkig ook het seizoen van belachelijk mooie zonsopgangen en zonsondergangen. Gratis en voor niets op de fiets. 

Horen 

Noem me maar een 'late majority' als het aankomt op podcasts luisteren. Een gevalletje van door het bos de bomen niet zien en daardoor het bos maar helemaal links te laten liggen. Ik wist niet waar te beginnen met luisteren, dus luisterde ik niet. 
Tot ik vorig jaar als spuit elf naar 'Serial' begon te luisteren. Ik was om. 
Sindsdien babbelt er altijd wel iemand in mijn oor op het traject tussen station en fiets. 
In de cocon van muts, kap en sjaal geeft het iets gezelligs. Zelfs als de regendruppels zich langzaam een weg banen tot in je sokken. 

Ik heb al met het grootste plezier geluisterd (of ben nog steeds aan het luisteren) naar:   

- Serial 1 & 2
- Happier with Gretchen Rubin
- De verwarde cavia
- Mystery Show
- My dad wrote a porno (merci voor de tip, Lilith) 

Heb je nog tips? Ik hoor ze graag. 

Zwijgen 

Een week geleden sloeg de verkiezingsuitslag ons met verstomming. De tienjarige aan de ontbijttafel trok het zich meer aan dan we ingeschat hadden. Feilloos noemde hij de punten op waar Trump voor stond en plaatste er grote vraagtekens bij.
Hulde voor de meester die de helft van de woensdag uittrok om het wereldnieuws op kindermaat te bespreken. En hulde voor Karrewiet die de verkiezingsuitslag 's avonds kaderde. 
'Ik denk niet dat je bang moet zijn. Sommige mensen zien hem als het einde van de wereld, maar dat is hij niet.'
Naast me in de zetel voelde ik de schouders van mijn tienjarige 3 centimeter zakken. 
Dankje Karrewiet en dankje Bjorn Soenen. 


Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen. Een onregelmatig weerkerende rubriek. 
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Zien, horen en zwijgen #3

Zien:

Het geloof in Sint & Piet wankelt nog geen millimeter bij de jongste. Van een dagelijkse brief (steevast uit de handen van een slapende 7-jarige te peuteren die met de balpen in de hand in slaap dommelt) tot talloze tekeningen. De lichtbak werd ingepalmd om een warm en lichtend welkom op de boekenplank te plaatsen en heel het terras werd met sint-gerelateerde kunstwerken bekrijt. En net omdat dit rotsvast geloof misschien heel snel kan gaan wankelen, genieten we driedubbel. Misschien dit weekend nog maar eens pepernoten bakken. 


Horen
Voor alle liefhebbers van Ella Fitzgerald, Doris Day en Judy Garland. Of - als je zoals mij bent - mensen die niet wisten dat ze liefhebbers waren tot deze lijst plots speelde.

Zwijgen
In de categorie 'boeken die zich in een klein hoekje van mijn hart nestelden':
The thing about jellyfish

"Who knows. Maybe everybody's end isn't the day they actually die, but the last time anyone speaks of them. Maybe when you die you don't really disappear, but you fade into a shadow, dark and featureless, only your outlines visible. Over time, as people forget you, your silhouette gradually fades into darkness until the final time anyone says your name on this planet. That's when your very last feature - the freckled tip of your nose, or the heart-top bubble of your lips - fades for good."

“If people were silent, they could hear the noise of their own lives better. If people were silent, it would make what they did say, whenever they chose to say it, more important. If people were silent, they could read one another's signals, the way underwater creatures flash lights at one another, or turn their skin different colors.” 

― Ali Benjamin, The Thing About Jellyfish


Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen. Een onregelmatig weerkerende rubriek. 
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Zien, horen & zwijgen #2

Zien:

Kijk hoe schoon ze valt, de avond. 

De echte donkere dagen zijn weer voorbij. Gelukkig.
Elke morgen is het een beetje vroeger licht. Elke avond wat langer. En tegenwoordig kan ik weer zonder fluohesje en fietslicht naar huis fietsen.
Nu is het aftellen naar het moment dat de zon voor mij op is.


Horen
Dank aan 'de nieuwe lichting' van Stu Bru. Dank aan de spot die me deed opkijken en stilvallen toen ik de eerste noten van het nummer van Felix Pallas hoorde: Too sad for tea.

Een lied dat kleine breuklijntjes maakt in mijn hart tot het helemaal openbarst.
Enkele keer opnieuw.


Zwijgen
Een broer van 8 en een zus van 6 raken niet altijd vlot door dezelfde deur. En als ze dan perse toch met vuisten moeten zwaaien, dan het liefst verbaal.
'Jij bent verliefd op de meisjes.' beet de oudste de jongste toe van achter zijn kom ontbijtgranen.
'En dan?', haal ik mijn schouders op. In de hoop dat het bij één uithaal blijft.
Maar de jongste wil niet achterblijven. 'En jij houdt van jongens. Jij bent een hommel', wijst ze haar broer aan.
Koffie over de tafel proesten doet zwijgen.

Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen. Een onregelmatig weerkerende rubriek. 
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Zien, horen & zwijgen

Sprookjes van de Efteling - Anton Pieck

Zien:

Op een kerstbeurs vond ik een standje waar tweedehands boeken torenhoog gestapeld te koop lagen. 'Alles moet weg €0.5 per stuk' stond er op een handgeschreven bordje. Ik snuisterde en stapelde mijn armen vol. Met twee plastiek zakken en €10 euro minder zocht ik mijn Lief en kinderen weer op. Die weten het al: een moeder en stapel boeken, dat kost tijd.
's Avonds bogen we ons over één van de vondsten en werd niet alleen ik stil van de prachtige prenten. Eat this, Geronimo Stilton







Horen:

In de donkerste en koude dagen kost het me steeds wat meer moeite om elke morgen als eerste uit het bed te rollen en het huis wakker te schudden voor de rest van mijn thuis zich vanonder hun dons werkt.
En 's morgens op de fiets warm ik me aan dit liedje. Omdat er iemand net dat gevoel zo mooi onder woorden brengt. En omdat ik mezelf op mijn schouder klop dat ik toch weer vanonder het dekbed op de fiets geraakt ben.




Zwijgen:

De kunst van doorslapen heeft ze nog steeds niet door, die jongste van ons. Na nachtmerrie elvendertig stond ze met haar kussen naast ons bed.
Moe hield ik het dekbed omhoog.
'Wij gaan gewoon samen stil zijn', mompelde ik. Ik legde mijn hand op haar buik, trok haar dicht tegen me aan en liet mijn kin op haar hoofd rusten.
'Ik kan nog steeds niet slapen', mompelde ze. 'Maar hier bij jou ben ik niet meer bang.'
Ik zweeg en trok haar nog wat dichter.

Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen.
Een onregelmatig weerkerende rubriek.
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)