Zien, horen & zwijgen

Sprookjes van de Efteling - Anton Pieck

Zien:

Op een kerstbeurs vond ik een standje waar tweedehands boeken torenhoog gestapeld te koop lagen. 'Alles moet weg €0.5 per stuk' stond er op een handgeschreven bordje. Ik snuisterde en stapelde mijn armen vol. Met twee plastiek zakken en €10 euro minder zocht ik mijn Lief en kinderen weer op. Die weten het al: een moeder en stapel boeken, dat kost tijd.
's Avonds bogen we ons over één van de vondsten en werd niet alleen ik stil van de prachtige prenten. Eat this, Geronimo Stilton







Horen:

In de donkerste en koude dagen kost het me steeds wat meer moeite om elke morgen als eerste uit het bed te rollen en het huis wakker te schudden voor de rest van mijn thuis zich vanonder hun dons werkt.
En 's morgens op de fiets warm ik me aan dit liedje. Omdat er iemand net dat gevoel zo mooi onder woorden brengt. En omdat ik mezelf op mijn schouder klop dat ik toch weer vanonder het dekbed op de fiets geraakt ben.




Zwijgen:

De kunst van doorslapen heeft ze nog steeds niet door, die jongste van ons. Na nachtmerrie elvendertig stond ze met haar kussen naast ons bed.
Moe hield ik het dekbed omhoog.
'Wij gaan gewoon samen stil zijn', mompelde ik. Ik legde mijn hand op haar buik, trok haar dicht tegen me aan en liet mijn kin op haar hoofd rusten.
'Ik kan nog steeds niet slapen', mompelde ze. 'Maar hier bij jou ben ik niet meer bang.'
Ik zweeg en trok haar nog wat dichter.

Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen.
Een onregelmatig weerkerende rubriek.
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Soms vraagt een mens zich af

Misschien drong het deze morgen pas echt tot me door. Luc De Vos is er niet meer. Al zo lang ik me kan heugen hoorde hij bij de vaste patrouille die me door de ochtend loodst. Hij hoorde bij de weer-en-wind fietstochten. Bij veel te vroege stappen door de sneeuw naar de bushalte. Hij was één van die stemmen die me van binnen uit verwarmde en de ochtend uit mijn hoofd blies.

In de ochtendschemering fiets ik onder de bomen door. De koude lucht bijt hard in mijn wangen, mistdruppels plakken aan mijn jas en broek. Ik neurie mee:

We bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar.

Rust zacht, schone zanger.

De vroege vogel - de verbeterde versie

Ik word wakker van gestommel boven mijn hoofd en hoor hoe twee maten 29 zich een weg bonken van slaapkamer naar woonkamer. Als ik naar mijn nachtkastje leun zie ik dat het amper 5 uur is en realiseer me dat de jongste aan haar dag begonnen is.
'Kwart na vijf? Dat is toch geen uur. Ik haal haar terug naar boven', foeter ik slaapdronken.
Het Lief legt- ook slaapdronken - zijn hand op mijn heup en mompelt. 'Laat haar, als je dat doet krijst ze iedereen wakker.'
Enkele vezels in mij willen mijn benen over de rand van het bed zwieren, maar de slaap wint het van de wilskracht. Ik slaap mijn toegestane tijd uit tot 6.15 u. en tref het kind aan beneden aan de tafel met een stapel kleurboeken. Zelfvoorzienend als ze is- en omdat de thermostaat van de verwarming te hoog op de muur plakt voor haar - had ze onze verzameling fleecedekentjes om zich heen gedrapeerd en zichzelf voorzien van een beker appelsap.
'Goeiemorgen', fluistert ze terwijl ze één of ander topmodel van een hysterisch ingekleurd kleedje voorziet. 'Mag ik koffie voor jou maken?'

Misschien zit er toch iets in dat loslaten.

De foto die ik niet maakte #4

In het holst van de nacht laden we onze kroost op de achterbank van de auto. Pyjama's met schoenen onder en jas erboven zijn de favoriete outfit in het weekend. Dat betekende dat de wijzer het uur van bedtijd geruisloos passeerde terwijl de glazen steeds bij gevuld werden en er altijd nog iets was om over te praten.
Klaarwakker zijn ze, tot de tweede bocht genomen wordt. Twee kinderkopjes knikkebollen. Monden open, knuffels losjes in opengevouwen knuisten.
Het is donker, het gesprek valt stil en Wannes Capelle zingt de auto warm. De lichten flitsen in lichtgele strepen voorbij aan het raam. Wij vier in het donker, warme klanken door de auto, op weg naar thuis.

Secret Santa, maar een beetje anders

Tess regelt het ook dit jaar weer: de Secret Santa, editie 2014.
In plaats van pakjes, zet je dit jaar wat welgekozen woorden op mooi papier en verstuur je die naar drie andere bloggers.
Het is bijna tijd om weer ouderwets voor de brievenbus te gaan liggen.

I'm in!
Wie nog?