Ziek
Autootjes zigzaggen vroemend en brommend tussen zijn glas melk en de halflege chocopot. Een boterham met één hapje uit balanceert op de hoek van de tafel tot een fatale botsing met een rode speedster de sukkelaar de keukenafgrond inkatapulteert.
Niets verraadt dat hij binnenin gloeit van koorts. Geen rode wangen of doffe ogen. Of het moet die ene boterham zijn die hij uit alle macht negeert. Hij kwettert de morgenstilte aan flarden en bouwt een heuse file die van de speculoospasta tot aan mijn mok koffie laveert. 'Wa-ten', commandeert hij de eerste auto in de rij met een opgestoken vingertje. Mijn tweejarige zoon geeft me aan de ontbijttafel al een preview van mijn ochtend.
Ik neem nog een slok koffie en strijk met mijn hand over zijn voorhoofd.
'Mama, beetje moe', fleemt hij met grote ogen terug. Ik spaar hem de uitleg van de beebie die 's nachts zijn draai niet vindt en druk een kus op zijn warme hoofdje.

Nuttig
Ik! Wil! Iets! Doen! stampvoette ik voor mijn nogmaals witbestofte Lief. Lief slikte wijselijk - mijn zwangerschapshormonen indachtig - zijn 'Ga in de zetel liggen en rust!'in en wreef wat gips uit zijn haar. Vervolgens stopte hij verf, borstel en kranten in mijn handen en plugde Ipodgewijs 'Beirut' in mijn oren voor hij weer verdween naar wat binnenkort een kamer zal zijn
In de rustige zondagmiddag verfde ik een piepklein kastje wit. Beirut zong 'Cliquot' opnieuw en opnieuw.
Een uurtje heb ik aan het kastje geschilderd.
Twee uur heb ik voor de spiegel staat krabben en pulken om de verfrestjes uit mijn wenkbrauwen (vraag maar niets) te peuteren. Want Whitespirit is volgens Lief op dit moment een grote neen-neen.
Dat, of hij was zo in zijn nopjes met de bezigheidstherapie voor een nukkige Kruimel dat hij er nog een rustig staartje aan wou breien.

Ik doe het mezelf aan

Volgens mij is dit liedje in de oren van mijn eilandbewoner het sein voor: 'ik wil die handen en voeten zien!'