Wiegeliedje


(Mul Mantra - Snatam Kaur)


In de stilte van de dag weerklinkt het steeds meer. Dansen kunnen we nog niet. Ik mag niet en Puk houdt het voorlopig op dobberen. Maar samen luisteren we elke dag minstens een paar keer.
Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe het zal zijn. Dansen met een glimlach van oor tot oor, of met tranen in mijn ogen. Dansen terwijl de wind de krulwilg geselt of de regen roffelt op de koepel boven de keuken.
Ik streel mijn buik en fluister dat we nog heel veel zullen dansen samen... straks.

Met dank aan een klein broekventje.

Moeten
Na drie dagen weet ik het wel zeker. Iets 'moeten' is nooit leuk. Zelfs plat liggen in de zetel en moeten rusten, lezen en films kijken.
Na drie dagen heb ik het gehad. Ik wil naar buiten. Boodschappen doen, naar de bibliotheek, met KleineMan naar het speelplein. Ik gluur zelfs verlangend naar de stofzuiger om de vloer vol koekkruimels mee te lijf te gaan. Want voor één keer moet dat niet. Meer nog... het mag niet.

Plat
Gisteren was een dag met een bijzondere pijnlijke buik, een Puk die als een gek in de rondte stampte. Monitors, stalen allerhande, lieve vroedvrouwen en het verdict dat ik ergens al vermoedde voor ik nog maar één stap in het verloskwartier gezet had: platte rust.
De komende zeven weken test ik dus alle hoekjes van de zetel, pluis ik de programmatie van Vitaya tot in de details uit en plunder ik de reserve op mijn boekenplank.