Verstopt
'Mama?'
Een klein stemmetje piept me uit mijn slaap.
'Mama? Ma-maatje?'
Ik sla het dekbed om me heen, negeer Lief's protesten die opeens blootgesteld wordt aan de koude kamerlucht en slof naar KleineVents kamer.
Routineus buig ik me over zijn bed om hem een slaap-maar-weer-het-is-nog-donker-knuffel te geven, maar ik zie slechts twee afgesabbelde knuffelkonijnoren onder het dekbed uitpiepen. Gealarmeerd draai ik in het rond en daar vanonder de zetel piepen twee kleine ventjesvoeten.
'Koekoek!'
Ik staar hem zwijgend aan en probeer te bedenken wat de beste reactie op een spelletje verstoppertje om 3u 's nachts is.
'Koekoek?'
Ik wijs zwijgend naar zijn bed.
'Is nie leuk verstoppertje spelen?'
Ik wijs nog eens en trek mijn dekbed nog wat strakker om me heen.
'Nie leuk, mama?'
Ik rits hem in zijn slaapzak en onderdruk de neiging om em vast te binden. Best eens even opzoeken of dat wel mag.
dinsdag 3 februari 2009
zondag 1 februari 2009
01.02.1999
Ooit werd ik wakker en strekte mijn twee handen voor me uit. Ik keek door mijn gespreide vingers naar het plafond en telde. Ik was tien, kon alle vingers benutten om aan te tonen hoe oud ik was. Het was het laatste jaar dat ik met mijn handen toekwam om aan te tonen hoeveel jaar ik was. Het was ook het laatste jaar dat ik daar behoefte aan had.
Vandaag werd ik wakker en strekte mijn twee handen voor me uit. Ik keek door mijn gespreide vingers naar het plafond en telde. Het is tien jaar geleden dat we midden in de nacht het slechts denkbare nieuws kregen. Het is meer dan tien jaar geleden dat ik haar nog voelde of hoorde. Het is het laatste jaar dat ik met twee handen kan aantonen hoe lang ik haar al mis. En dat is iets waar ik altijd behoefte aan zal hebben.
Ooit werd ik wakker en strekte mijn twee handen voor me uit. Ik keek door mijn gespreide vingers naar het plafond en telde. Ik was tien, kon alle vingers benutten om aan te tonen hoe oud ik was. Het was het laatste jaar dat ik met mijn handen toekwam om aan te tonen hoeveel jaar ik was. Het was ook het laatste jaar dat ik daar behoefte aan had.
Vandaag werd ik wakker en strekte mijn twee handen voor me uit. Ik keek door mijn gespreide vingers naar het plafond en telde. Het is tien jaar geleden dat we midden in de nacht het slechts denkbare nieuws kregen. Het is meer dan tien jaar geleden dat ik haar nog voelde of hoorde. Het is het laatste jaar dat ik met twee handen kan aantonen hoe lang ik haar al mis. En dat is iets waar ik altijd behoefte aan zal hebben.
donderdag 29 januari 2009
Gedichtendag 2009
Klein
Een stoel heet stoel,
een deur heet deur.
Dat is voor het gemak.
Maar wat een blad is
voor een vrouw
is voor een mus een dak.
Een raam heet een raam.
Een huis een huis.
Maar wat een spel is
voor een man
is voor een kat een muis.
Wat van zichzelf
het meeste zwijgt, is klein.
Een kind heet zo,
maar dat zegt niets.
Een woord is maar een woord.
Daar ding ik niet op af.
Wat een kuil is
voor een mens.
is voor de dood een graf.
Tijd is iets zoals lucht
en mensen zijn geen wijn.
Niemand wordt beter
met de jaren,
dus klein verklaren heeft geen zin.
Begin bij het begin
en leef dan
net als iedereen
eenvoudig
been voor been
(Bart Moeyaert)
Klein
Een stoel heet stoel,
een deur heet deur.
Dat is voor het gemak.
Maar wat een blad is
voor een vrouw
is voor een mus een dak.
Een raam heet een raam.
Een huis een huis.
Maar wat een spel is
voor een man
is voor een kat een muis.
Wat van zichzelf
het meeste zwijgt, is klein.
Een kind heet zo,
maar dat zegt niets.
Een woord is maar een woord.
Daar ding ik niet op af.
Wat een kuil is
voor een mens.
is voor de dood een graf.
Tijd is iets zoals lucht
en mensen zijn geen wijn.
Niemand wordt beter
met de jaren,
dus klein verklaren heeft geen zin.
Begin bij het begin
en leef dan
net als iedereen
eenvoudig
been voor been
(Bart Moeyaert)
Abonneren op:
Posts (Atom)