Voeten omhoog
De was ligt in nette, droge en gestreken stapels in de kast waar ze moet liggen.
De vloer is relatief kruimelvrij. Het merendeel van het speelgoed is redelijk opgeruimd. Zowel de grootste als de kleinste snurken een stuk in de middag. Er rest mij niets anders dan een kop koffie te zetten en onderuit te zakken in de zetel met een boek. Het voelde als een lekker warm bad na een mijn-tenen-zijn-kapot-gevroren-strandwandeling.

Babyvakantie
Of ik het gewoon zou kunnen worden, vragen ze. Zo thuis zitten en niets anders doen dan wat eten geven, een pampertje hier en een vers broekje daar waarna ik simpelweg verliefd in de donkere oogjes van mijn dochter kan staren.
Misschien wel, denk ik, wanneer ik KleineMeid in het holst van de nacht uit haar bedje vis.
Misschien wel, denk ik, wanneer KleineVent als een stuiterballetje door het consultatiebureau hotst geen zuigling of peuter ontziend. En misschien nog wel meer wanneer hij fronsend opkijkt als de dokter hem onderzoekt en luidkeels verkondigd: Mefrouw mag piemel nie pakke, mama.
Misschien wel, denk ik, wanneer ik zelf hotsend als een stuiterballetje (dankje Daan) de was in stapeltjes vouw.
Misschien wel, denk ik, wanneer ik zie hoe Ilke verwoedde pogingen doet om zich op haar zij te draaien.
Heel zeker, denk ik, wanneer Jasper naast me kruipt met een boekje en zachtjes een zoen drukt op het hoofdje van Ilke die van op mijn arm vertrokken is naar dromenland.

Ideaal / Idylisch
De dochter slaapt zacht snurkend in haar park. Los van de was die nog een tijdjes rondjes zal zwieren is het stil in huis. Het gepruttel van de koffiezet is al weggestorven en ik warm me gewoontegetrouw aan mijn mok.
Ik bevind me in mijn eigen idylisch droombeeld. Schrijvend aan het oude bureautje met letters en woorden die mooi op hun plek tuimelen.
Ik ben mijn eigen ideaal beeld op lange, koude werkdagen. Wanneer ik wegdroom aan de gedachte van mijn woonkamer en wat woorden. Althans, heel even nog... want ik hoor al wat gepiep.