Geen grapje
'Er staat feest in mijn agenda onder 1 april', lacht mijn collega hoorbaar door de telefoon. 'Dan hoef ik je niet meer te missen.'
Ze is lief, mijn collega, maar voor het eerst ben ik het niet met haar eens. Teentjes kriebelen inwisselen voor koffie met de collega's. Geestdriftig supporteren bij een poging tot rollen ruilen voor de *ping* van mijn mailbox. Voorlezen uit Jip en zijn vriendjes links laten liggen voor nog maar eens een vergadering.
Ze kan maar beter zorgen dat er een grote chocoladecake klaar staat... en tot dan doe ik van 'carpe diem'.

School
Als één van de kleinste wervelt hij door de wriemelende massa die kleuters vormen tijgens de speeltijd. Hij weet de voetjes te vinden die de rij voor zijn klas vormen. Hij zit met grote ogen op de bank naar de juf te luisteren. En hij heeft een nieuw zinnetje geleerd: 'KleineVent is een grote jongen!'

Groeien
Groter dan groot stapt hij het lokaal binnen. Met een zoen op zijn lippen voor zijn lievelingskinderverzorgster en pakjes voor zijn groepje in de zak die een spoor door de rondgestrooide blokken trekt. Het is zijn allerlaatste dag vandaag in het gele groepje.
En ik had niet mogen rondneuzen door de foto's van toen hij voor het eerst ging. Een bolletje Jasper met een glimlach van oor tot oor. 'Kan hij al zitten', vroegen ze.
'Ja, maar dat is ook het enige', was mijn antwoord. Het bolletje heeft plaats gemaakt voor een gespierde lucifer en (stil)zitten kan hij al lang niet meer. Voor ik vertrek kijk ik stiekem door het ruitje en zie hoe hij een buggy kaapt en juichend zijn vriendje achterna zit. Voor de zoveelste keer kraakt en piept mijn hart een beetje. Volgende week begint zijn schoolcarrière, maar ergens heel diep vanbinnen vind ik hem nog veel te klein en tegelijk veel te groot.