Om je hoofd bij de les te houden... een tip

In mijn hoofd woont - onder andere - een eekhoorntje. Een schattig beestje, daar niet van, maar wel eentje die ervoor zorgt dat ik heel moeilijk mijn hoofd bij de les kan houden.

Het is niet ondenkbaar dat ik aan het stofzuigen ben en tien minuten later in het tuinhuis ondersteboven keer op zoek naar grotere potten om de kamerplanten te verpotten. (Ondertussen wel al met de tegenwoordigheid van geest om de stofzuiger uit te schakelen.)

Ook als er moet geschreven worden, springt het knaagdier rond in mijn hoofd.
En ik? Ik hol er vrolijk achterna.
Simpelweg de bron van een citaat opzoeken zorgt ervoor dat ik een kwartier later wat verweesd opkijk. Op mijn scherm staat een beschrijving van een wandeling in Noorwegen en ik heb geen flauw idee waarom ik dit aan het lezen ben en hoe ik er raakte.
Laat het duidelijk zijn, die concentratie van mij mocht dringend op bootcamp.

Ergens (soms zijn die omwegen nog goed voor iets) las ik over Tide. Een app die helpt concentreren in hapklare brokken van een half uur.
Het geroezemoes van een café of het geschuifel in de bib blijken die eekhoorn in mijn hoofd in slaap te sussen. Zachte pianomuziek of het geruis van de branding zorgen ervoor dat ik mijn gedachten netjes bij de letters op mijn scherm kan houden.

Win-win-win. Misschien ook voor jou.

Is het al lente?

Als gezelligheid een maand zou toegewezen krijgen, dan mag dat wat mij betreft december zijn.
Die jaarfeesten zijn slim bekeken. Laat ons voorpret en gezelligheid van Sint en Kerst in december proppen. En kom, we kappen er nog eens Oud & Nieuw bovenop. We houden iedereen zo bezig in de gezelligheid van hun woonkamer dat het wat minder opvalt dat blauwe hemels en een droge dag gekoesterde uitzonderingen zijn.
Chapeau voor de knappe koppen die dat ooit bedisselden.
Maar toch, één puntje van kritiek.

Hadden we beter niet wat opgespaard voor januari?
Wees nu eerlijk. Behalve de eerste in de rij te zijn heeft die maand toch niets dat in haar voordeel spreekt. Of het moet de onweerstaanbare drang zijn om de (nep)kerstboom terug naar zijn hoek in de kelder te verhuizen.

Maar voor de rest? We zijn half januari.
Al driemaal door de regen en de duisternis van en naar het werk gefietst. Een kind (en vooral haar schoenen) moeten redden uit een modderpoel op het speelplein. Me laten misleiden door de blauwe lucht buiten en iedereen naar buiten gejaagd voor een rondje wangen afvriezen op het strand.
Ondanks het feit dat de kerstboom plaats ruimde schuiven de muren onmerkbaar dichter op ons af.

Is het al lente? Bijna?

Wat ik nog wil vergeten

Klein geluk kan in een klein hoekje zitten.
Of in een mail van Azertyfactor, zoals deze middag: 'Proficiat, jij bent onze tip van de week!'

Schrijver Yannick Ottoy viste mijn tekst 'Wat ik nog wil vergeten' uit de Azertyfactorvijver en zette hem in de kijker met deze motivatie:

Het grote drama van geluk, zo hoorde ik iemand ooit zeggen, is dat het de bron van ongeluk is. Alles wat je gelukkig kan maken, kan je net zo droef stemmen. Maar je zal je moeten hechten, want het is eenzaam leven in de grote woestijn. Misschien heeft KiM dat willen zeggen. Misschien heb ik dat verkeerd gelezen. Dat kan ook. Maar het was fijn om te lezen. Dat zeker.

Ik vier een klein feestje in mijn hoofd.

Lezen? Dat kan hier