Vertrek (de foto die ik ook niet maakte)

De koffer waar hij - mits wat proppen - zelf in zou passen houdt zijn stuiterende passen vrolijk ratelend bij.
Op de parking schiet hij heen en weer tussen een laatste knuffel en het plekje in de rij om een goed plaatsje op de bus te veroveren.
'Nog even samen op de foto?' opper ik op het moment dat de leiding roept dat ze gaan vertrekken. Hij schiet naar zijn plaats in de rij. Zijn blik gericht op de busdeur. Zijn hand verontschuldigend wapperend boven de hoofden van de medeskiërs.
Op de bus drukt hij zijn neus tegen het raam. Hij zwaait. Eén al glimlach en grijns.

Ik zwaai.
De bus start en draait de weg op.
Ik zwaai. Hij blijft kijken, glimt nog harder en zwaait zijn vriendje net geen bloedneus.
De bus rijdt de straat uit.
Ik zwaai.
De bus draait de hoek om en verdwijn uit het zicht.
Ik zwaai.

Ik nam geen enkele foto, maar hij plakt op mijn netvlies.
Glimmend en zwaaiend.

Gedichtendag 2018

Poëzie

Zoals je zegt 'val maar, sneeuw'

als het al een half uur sneeuwt, 

zo heb ik er 45 jaar over gedaan 

om er 45 jaar over te doen, 

zo zeg ik 'slaap maar' 

tegen een dochter die al lang slaapt

en heb ik het daar twee uur later

nog altijd een beetje warm van, 

als een thermos. 

(uit Verzamelde Gedichten - Herman de Coninck) 

2017- 2016 - 2015 - 2014 - 2013 - 2012 - 2011 - 2010 - 2009 - 2008 - 2007 - 2006 - 2005 - 2004 

Om je hoofd bij de les te houden... een tip

In mijn hoofd woont - onder andere - een eekhoorntje. Een schattig beestje, daar niet van, maar wel eentje die ervoor zorgt dat ik heel moeilijk mijn hoofd bij de les kan houden.

Het is niet ondenkbaar dat ik aan het stofzuigen ben en tien minuten later in het tuinhuis ondersteboven keer op zoek naar grotere potten om de kamerplanten te verpotten. (Ondertussen wel al met de tegenwoordigheid van geest om de stofzuiger uit te schakelen.)

Ook als er moet geschreven worden, springt het knaagdier rond in mijn hoofd.
En ik? Ik hol er vrolijk achterna.
Simpelweg de bron van een citaat opzoeken zorgt ervoor dat ik een kwartier later wat verweesd opkijk. Op mijn scherm staat een beschrijving van een wandeling in Noorwegen en ik heb geen flauw idee waarom ik dit aan het lezen ben en hoe ik er raakte.
Laat het duidelijk zijn, die concentratie van mij mocht dringend op bootcamp.

Ergens (soms zijn die omwegen nog goed voor iets) las ik over Tide. Een app die helpt concentreren in hapklare brokken van een half uur.
Het geroezemoes van een café of het geschuifel in de bib blijken die eekhoorn in mijn hoofd in slaap te sussen. Zachte pianomuziek of het geruis van de branding zorgen ervoor dat ik mijn gedachten netjes bij de letters op mijn scherm kan houden.

Win-win-win. Misschien ook voor jou.