Verleerd
Hoe het komt, ik weet het niet, maar ik ben het verleerd. Vroeger had ik mijn pen altijd in de aanslag en voelde ik me verloren als ik geen papier bij had. Ik kon niet schrijven met een klavier. Niet echt schrijven. Het uitdenken gebeurde op papier, het uitwerken op scherm. Nu is het papier er nog voor een aanzet van vier woorden, als het wat meezit. Op scherm schrijf ik bijna zo snel als ik denk. Op papier ben ik mezelf minstens een alinea voor.
En toch mis ik het. Papier heeft iets. Een notaboek in je tas heeft zoveel meer charme dan één of ander technologisch hoogstandje. Maar om die woordenberg in mijn hoofd, zou ik bijna overwegen om er één aan te schaffen.
Word ik ondanks alles dan toch meer digitaal dan ik dacht?
Wat ben jij verleerd in de loop der jaren?
3 opmerkingen:
Net dezelfde ervaring als jij, met als gevolg dat mijn handschrift er zeker niet mooier op is geworden. Het was trouwens al niet van de mooiste
Vroeger kon ik heel gemakkelijk luidop meezingen met de radio, CD-speler, walkman, noem het op. Zelfs in het openbaar. Nu merk ik echter dat ik in het openbaar zelfs een liedje amper durf meefluisteren. Het uitbundig zijn ben ik dus blijkbaar een beetje verleerd.
Net hetzelfde, daar waar ik vroeger hele epistels kon schrijven, doet mijn hand nu al pijn na één zin. Handschrift is één kriebelgedoe, ik schaam me er soms voor. En dat terwijl ik vroeger altijd een tien kreeg voor schoonschrift...
Een reactie posten