tuin

'Of ze in de tuin mochten spelen.'

Ik wist niet wat ik hoorde. In de zomer is mijn kroost niet uit die streep groen achter ons huis te slaan. In de winter voelen ze er net zoveel voor als ik. Totaal niets. Want sinds de tuin een bouwput werd, is er weinig ondernomen om het proces om te keren. In de zomer blijkt dat nog wel fun. Stenen opgraven en kunnen uitvreten wat je wilt want geen moeder die gaat brullen. In de winter is het gewoon een troostloos zootje.
Er staat wat gras, als je goed kijkt. En ook wat planten, al is daar in dit jaargetijde weinig van te merken en vraag ik me ook ten zeerste af welke van de planten we in de lente opnieuw mogen begroeten en welke we ten grave zullen moeten dragen.  Er is vooral veel modder, slijk en prut.
De aversie werd zo groot dat het in donkere wintertijden, in het heetst van de strijd, soms zelfs een argument werd: 'of wil je liever een beetje gaan buitenspelen.' In geval van speelgoed niet opruimen, record broer/zuszitten of haartrekken verbeteren, om maar iets te noemen. Dat wilden ze niet. En zo raakte speelgoed toch opgeruimd of werd de broer/zus voor een kussen ingeruild.
Maar goed, ze wilden dus buitenspelen. Uitgedost met laarzen en speeljassen werden ze losgelaten in de modderpoel achter ons huis. En ik telde in mijn hoofd tot tien, er vast van overtuigd dat er in die tijdsspanne twee gezichtjes aan het raam zouden verschijnen.
Ik telde tot tien. Toen tot twintig. Toen tot honderd. Daarna ging ik koffiezetten en las mijn boek. Vier hoofdstukken later ben ik even gaan kijken of ze nog niet vastgezogen zaten in de modder. Dat zou de stilte verklaren. Bleek dat moddersoep en takjesgebak dat ook verklaren.
Ik dronk nog een tas koffie, las mijn boek uit en hoorde kort daarna een kindervuist op het raam roffelen.
Ik heb mijn ogen dichtgeknepen en ze linea recta in de badkuip geplonsd.
Gelukkig voor hen wisten ze  zich in de tussentijd nog uit hun modderkleren te wurmen.