Weg-en weer

'Ik stop ermee.'
'Neen, gewoon even op pauze.'
'Wat pauze? Gewoon stekker eruit, boel archiveren en klaar!'
'Wacht gewoon even... het komt wel weer.'
'Neen, na 11 jaar is het op.'
'Geduld...'

Er ligt een vingerdikke laag stof hier op deze blog. En jammer genoeg kan ik niet zeggen dat er elders wel veel geschreven wordt. Zelfs mijn Moleskine zit op een hongerdieet qua letters.
Maar de 'geduld'-optie won het weg-en weer spelletje in mijn hoofd en kijk, zelfs zonder gps vond ik nog mijn weg terug naar mijn blog.
Veel woorden zitten er echter nog niet in mijn bagage. Daarom gewoon een beeldje. Een nieuw kantoor biedt nieuwe mogelijkheden qua lunchpauzes.

Hé?

Een decennium (en nog wat...) al?

*zwaai zwaai*

Kijk, dat deed deugd.
Gewuif met vlaggetjes, een vriendelijk knikje en vrolijk gezwaai allemaal hier in de comments.
Merci, daarvoor.
*wuift vrolijk terug*

Wat zijn jullie stil met zijn allen

In de statistieken zie ik jullie wel voorbij stappen. Niet in grote drommen, daarvoor is het hier te klein, maar met de regelmaat van de klok sukkelt er een bezoeker over de drempel.
Af en toe blijven jullie zelfs eens hangen en gaan jullie in de kasten graven. Dan merk ik opeens dat er iemand een stukje over MijnMakker opviste, dat er nog maar eens gezocht werd naar 'een zucht is onzichtbaar' of dat mijn boekenkast bekeken werd.
Maar, wat zijn jullie stil met zijn allen. Alsof jullie op jullie tenen rondlopen en dan stilletjes de deur weer dichttrekken.
Dat hoeft niet.
Zwaai even!
Roep gerust eens dag!
Het is wat te stil hier aan mijn kant van het scherm.

Op

De spons is uitgewrongen, toch op dit moment. Want hoe ik ook knijp en duw, veel zinnige letters krijg ik hier niet meer op een rij. Het is op, voor nu. Dus duw ik hier even op stop.
Ik kom wel terug, samen met de lente ergens, maar tot dan wil ik enkel en alleen het leven opslorpen.