Nostalgie
'Uren heb ik 's nachts met mijn dochter rondgelopen', vertrouwt de mij tot op dat moment onbekende man mij toe als hij me op een Kerstfeest ziet lopen met KleineMeid in de doek geknoopt. 'Nu is ze vijftien en kan ze wel zonder mij.'
In zijn ogen blinkt nostalgie. En ik weet dat hij denkt aan een slapend babygezichtje. Aan een halfgesloten knuistje dat in slowmotion de matras raakt. Aan het gerustellende geluid van babygesnurk.
Ik wil hem vertellen dat ik daar ook van geniet. Vooral omdat er zeer regelmatig enkele uren van 'spoken' aan vooraf gaat. Om maar te zwijgen van bevroren voeten, kleine oogjes en halve hartstilstanden bij het geringste piepje dat uit de wieg weerklinkt na een anderhalf uur rondjes ijsberen. Maar ik zwijg en ik hoop dat ik ooit ook zo nostalgisch zal terugkijken op de gebroken nachten. Meer nog, ik hoop dat ik dat heel erg snel mag doen.

Schichtig
Stil en handenwringend ijsbeert hij door de keuken als hij opmerkt hoe mijn bankkaart samen met het lijstje in de verzorgingstas verdwijnen.
'Neem je geen buggy mee?', vraagt hij wanneer ik de de draagdoek erboven prop.
'Neen, ik vind het niet handig om met een buggy en een karretje door de gangen te manoeuvreren.'
'Is zo'n mandje dan niet genoeg?'
Ik werp hem mijn jij-kent-me-wel-beter-dan-dat-blik toe en rits de tas toe.
'Ben je wel een beetje...'
'Ja'
'Hou je alstublief een beetje...'
'Tuurlijk'
'Ik bedoel, de kast hierboven...'
'Ik weet het.'

Het boekenfestijn... het klinkt als een ji-haa in mijn oren. Lief's witte neus is volledig gerechtvaardigd.

Laat ik het houden op 'wat wil je ... dit is de holst van de nacht'