Haast
De klok jaagt me ongenadig voort terwijl ik KleineMeid in haar jasje wurm. Vanuit mijn ooghoeken zie ik KleineMan in de badkamer verdwijnen. Net op het moment dat ik hem achterna wil gaan, gulpt KleineMeid breed glimlachend haar ontbijt uit op haar jasje. Binnenmonds gevloek, een klok die nog harder tikt en de zoektocht naar een nieuw jasje. 'Godzijdank is KleineMan rustig', denk ik.
Dan schiet ik recht, overloop de laatste woorden nog eens en spurt naar de badkamer. Vanonder een opengeklapt deurtje piepen twee beentjes. Ik leun voorzichtig rond het kastdeurtje en knijp mijn ogen toe.
'Oei', piept KleineMan.
Ik bijt mijn onderlip stuk en spreek elk vezeltje wilskracht en geduld in mezelf aan als ik één ooglid voorzichtig opentrek.
'Wilde buike-wassen', piept KleineMan nog stiller. Op de grond ligt een lege fles badschuim. Zijn schoenen, broek, T-shirt en handjes glimmen vervaarlijk. Hij ruikt ook bijzonder lekker.
Zonder één woord pel ik hem uit zijn vuile en op een bizarre manier bijzonder goed ingezeepte kleertjes en heis hem in verse kleren.
'KleineMan is proper!', kirt hij opgewekt als ik hem de badkamer uitwerk.

De lege fles badschuim belandt zeer onzacht in de vuilnisbak en mijn lip begint te bloeden. De klokt tikt niet meer. Hopeloos te laat ben ik sowieso al.

Stevig
Ik reed voorzichtig door het witberijmde landschap naar huis. Op de straat, naast het trottoir schuifelden twee oude dames arm in arm zich een weg over de gladde weg. Tegen elkaar geleund, spekglad en toch rotsvast.
Ik hoop dat ik later ook nog zo'n vriendin mag hebben en zijn, dacht ik terwijl ik voorzichtig een bochtje nam rond het duo.

Superkrachten
Ze gromt, knort en mort. Ik verstrak onder mijn deken want ik weet wat er komt. Eerst wat boos gehik dat al snel overgaat in enkele zachte uithalen en als ik niet snel genoeg ben gaat de sluis helemaal open en moet de geluidsbarrière van drie uur 's nachts eraan geloven.
Ik wieg, ik sus, ik troost. En ik gis. Ik gis bijzonder veel: boertje? nog honger? vuile luier? huidhonger? gewoon wakker en zin om te spelen?
Samen wiegelwandelen we van bed naar kast, van kast naar bed, van bed naar kast, van kast naar bed, ... en ik tuur ingespannen naar haar ogen die zichtbaar zwaarder en zwaarder worden maar nooit niet zwaar genoeg. Mijn voeten zijn twee ijsklompen, mijn vingers tintelen en het topje van mijn neus voelt bizar levenloos aan.

Als ik een superkracht kon kiezen? Het talent om overprikkelde babies in het midden van de nacht met één vingerknip in slaap te sussen.