Ik kreeg vorige week een stokje van i. aangereikt, over schrijven. Wat i. vindt dat ik dat kan. (Dankje i.) En aangezien het stof hier al vingerdik op deze blog samengetroept ligt, buig ik me dankbaar over deze vragen om iets te schrijven over schrijven.
Hoe ben je er achter gekomen dat je schrijftalent bezit?
Schrijven was hetgeen waar ik nooit moeite moest voor doen. Ik heb nooit gekreund van ellende omdat er een opstel moest geschreven worden, in tegenstelling tot alle vormen van wiskunde of mezelf over de bok of plint lanceren. Woorden op een rij zetten lukt me gewoon. Ik denk dat het mijn juf uit het derde leerjaar was die me er attent op maakte dat ik dat echt kon, schrijven. Ik glunderde toen ze het vertelde en zakte vervolgens diep weg onder mijn bank toen ze me vroeg om vooraan de klas mijn opstel voor te lezen.
Als je schrijversinspiratie een stad zou zijn, welke was het dan? En waarom?
Als mijn inspiratie al een stad zou zijn, doe dan maar Parijs. Omdat de stad een vleug nostalgie uitstraalt. Maar evengoed omdat ze heel wat terrasjes telt waar ik me op zou nestelen met een goede koffie en mijn geliefde Moleskine.
Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Ik heb vooral inspiratie nodig. En eenmaal dat idee er is, dan heb ik iets nodig om te schrijven. Bij voorkeur iets met een klavier omdat ik sneller kan typen, dan ik met de hand kan schrijven. Als ik typ, kan ik de zinnen die opborrelen makkelijker vangen.
Wat ik niet kan, is voor het scherm gaan zitten en denken 'nu ga ik schrijven.' Ik vlucht weg van knipperende cursors. Ofwel ga ik zitten en begin ik als een dolle te typen, ofwel klik ik het lege blad weg en kijk eens of er iemand ergens op het www iets te vertellen heeft (en er is altijd wel iemand).
Ik ga er even vanuit dat je trots bent op je schrijftalent. Waar blijkt dat uit?
Tsja, dat ik alles al een kleine tien jaar hier op het internet gooi.
Als je bevestiging zoekt voor je blogs, waar vind je die dan?
Vooral in de comments. Ik vind het altijd leuk om te lezen dat er iemand een opmerking achterlaat.
En nu het ding met stokjes en stokjes doorgeven. Ik gooi mijn stokje graag op de hoop die Marie, Lilith en Ysabje (waarschijnlijk) al kregen. En ook naar Roos en Octaview over de grens.
woensdag 4 december 2013
vrijdag 22 november 2013
De gewraakte adventskalender
Soms is Internet gewoon niet goed voor mij.
Als ik op Pinterest bijvoorbeeld zie hoe er half oktober al prentjes van adventskalenders opduiken, dan pin ik driftig mee. Want, wees nu eerlijk, 1 december is nog lichtjaren van ons verwijderd en ik heb nog zeeën van tijd om na te denken of ik nu een eigen huisje met 25 vakjes ineen knutsel, dan wel een stoffen slinger van 25 kerstboompjes naai.
Jammer genoeg strookt mijn tijdsbesef niet altijd met het actuele verloop van de tijd. Meestal krijgt de vibe van de verschillende seizoensfeesten mij maar goed en wel te pakken de avond voor het daadwerkelijke feest. Kom bij mij niet aan met pompoenen op 29 oktober. Het duurt nog eeuwen voor het Halloween is. De Sint half november? Komaan, wie is daar nu al mee bezig?
En terwijl ik nog volop in ontkenning ben dat de Sint er ook dit jaar daadwerkelijk aankomt, duiken er op Pinterest ondertussen geen plaatjes meer op van adventskalenders. Wel van mooi gedekte kersttafels en outfits voor oudejaar.
En dat doet een alarmbelletje rinkelen. Ging ik dit jaar geen adventskalender knutselen? Zo'n mooi en duurzaam iets, dat jaren zou meegaan. Al het plezier van elke morgen een pakje of deurtje te openen, minus het nadeel van de muffe chocolaatjes die doorgaans in de versies zitten die in de winkel te krijgen zijn. Dus ga ik ietwat paniekerig aan de slag.
Pas na vier pogingen heb ik iets in mijn handen dat lijkt op een stoffen kerstboompje en daar alleen deed ik een hele avond over. De timemanager in mijn schrapt dit plan. De praktische ziel in mij stapt over op een papieren bouwpakket dat enkel printen, knippen, plakken en vullen behelst. Alleen is de inkt in de printer op.
Net voor het Internet een grote trap wil verkopen, redt het zichzelf. Wanneer ik Instagramgewijs een mooie huisjeskalender zie voorbijkomen, met hervulbare vakjes gewoon te koop bij Hema. Helemaal wanneer ik besef dat het ding minder kost dan al de stof, lijm, papier en glitters die ik naar de filistijnen aan het helpen ben met mijn beperkt knutseltalent. En wanneer blijkt dat het ding herbruikbaar is voor heel wat komende jaren doe ik gewoon van klik, betaal en wachten tot ze leveren.
Op dat moment kan ik het Internet opnieuw kussen.
Nadat ik de resten van enkele mislukte knutselwerken in de vuilnisbak geveegd heb, that is.
Als ik op Pinterest bijvoorbeeld zie hoe er half oktober al prentjes van adventskalenders opduiken, dan pin ik driftig mee. Want, wees nu eerlijk, 1 december is nog lichtjaren van ons verwijderd en ik heb nog zeeën van tijd om na te denken of ik nu een eigen huisje met 25 vakjes ineen knutsel, dan wel een stoffen slinger van 25 kerstboompjes naai.
Jammer genoeg strookt mijn tijdsbesef niet altijd met het actuele verloop van de tijd. Meestal krijgt de vibe van de verschillende seizoensfeesten mij maar goed en wel te pakken de avond voor het daadwerkelijke feest. Kom bij mij niet aan met pompoenen op 29 oktober. Het duurt nog eeuwen voor het Halloween is. De Sint half november? Komaan, wie is daar nu al mee bezig?
En terwijl ik nog volop in ontkenning ben dat de Sint er ook dit jaar daadwerkelijk aankomt, duiken er op Pinterest ondertussen geen plaatjes meer op van adventskalenders. Wel van mooi gedekte kersttafels en outfits voor oudejaar.
En dat doet een alarmbelletje rinkelen. Ging ik dit jaar geen adventskalender knutselen? Zo'n mooi en duurzaam iets, dat jaren zou meegaan. Al het plezier van elke morgen een pakje of deurtje te openen, minus het nadeel van de muffe chocolaatjes die doorgaans in de versies zitten die in de winkel te krijgen zijn. Dus ga ik ietwat paniekerig aan de slag.
Pas na vier pogingen heb ik iets in mijn handen dat lijkt op een stoffen kerstboompje en daar alleen deed ik een hele avond over. De timemanager in mijn schrapt dit plan. De praktische ziel in mij stapt over op een papieren bouwpakket dat enkel printen, knippen, plakken en vullen behelst. Alleen is de inkt in de printer op.
Net voor het Internet een grote trap wil verkopen, redt het zichzelf. Wanneer ik Instagramgewijs een mooie huisjeskalender zie voorbijkomen, met hervulbare vakjes gewoon te koop bij Hema. Helemaal wanneer ik besef dat het ding minder kost dan al de stof, lijm, papier en glitters die ik naar de filistijnen aan het helpen ben met mijn beperkt knutseltalent. En wanneer blijkt dat het ding herbruikbaar is voor heel wat komende jaren doe ik gewoon van klik, betaal en wachten tot ze leveren.
Op dat moment kan ik het Internet opnieuw kussen.
Nadat ik de resten van enkele mislukte knutselwerken in de vuilnisbak geveegd heb, that is.
vrijdag 8 november 2013
woensdag 6 november 2013
Kikker leest
De afgelopen week zaten er mooie papieren pakketjes in mijn bus. (Alleen daarom al vond ik het al fijn om mee te doen met 'Kikker leest'. Maar de inhoud maakte het helemaal een feest. Drie fijne brieven met mooie leestips en daarbovenop nog een mooie kaart en een zacht boekentasje.
Je begrijpt dat ik een stuk van de zetel voor mezelf reserveer, een duo oordoppen insteek en wegduik in de letters.
Nieuwsgierig naar de tips die ik ontving?
Sophie van .tonbouton raadde deze aan:
- Laatste Zomernacht - Maarten 't Hart
- Revolutionary Road - Richard Yates
- De geschiedenis van de liefde - Nicole Krauss
- Michiel van de Hazelhoeve - Astrid Lidgren
- Misschien wisten zij alles - Toon Tellegen
- Het geheime dagboek van Klein Duimpje - Philippe Lechermeier
- William wil de wereld zien - Siska Goeminne
maandag 21 oktober 2013
Wat ik mis...
Ik ben de eerste om toe te geven dat de dekentjes, het haardvuur, het kaarslicht en de (nog eventjes) kerstlichtjes bijzonder fijn zijn. Maar wat ik het meeste mis in de herfst en de winter is het licht.
Op een doordeweekse werkdag zit ik in een bureau dat best een streepje Tl-licht extra kan gebruiken. Tegenwoordig vertrek ik naar het werk als het nog donker is en kom pas terug als het begint te schemeren. Mijn dagelijkse portie buitenlucht is schrikbarend klein.
In het weekend wil ik dus naar buiten omdat de decibels die mijn kroost produceert daar minder luid klinken, omdat geurkaarsen niet op kunnen tegen frisse lucht. Omdat ik het beu ben om op een muur te kijken. Omdat ik mijn huid wil voelen gloeien van de wind, maar vooral om mijn gezicht naar de zon te richten.
Op een doordeweekse werkdag zit ik in een bureau dat best een streepje Tl-licht extra kan gebruiken. Tegenwoordig vertrek ik naar het werk als het nog donker is en kom pas terug als het begint te schemeren. Mijn dagelijkse portie buitenlucht is schrikbarend klein.
In het weekend wil ik dus naar buiten omdat de decibels die mijn kroost produceert daar minder luid klinken, omdat geurkaarsen niet op kunnen tegen frisse lucht. Omdat ik het beu ben om op een muur te kijken. Omdat ik mijn huid wil voelen gloeien van de wind, maar vooral om mijn gezicht naar de zon te richten.
Ik hartje zon door de bomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)