hangmat to the rescue

De lente doet iets raars met mijn lijf. Al jarenlang nestelen de eerste lentekriebels zich in mijn keel om daar wekenlang te kamperen. Niets mis met lentekriebels, maar liever niet in mijn keel en zeker niet als die je hoeststuipen geven waarbij je met tranen in je ogen afscheid neemt van je rechterrib.

Ik plooide na vier weken hoesten, meldde me ziek en stortte in de zetel .... om daar gewoon vrolijk verder te hoesten. (Alhoewel vrolijk.) Slapen leek iets uit een vorig leven (enige dramaqueen in mij moet dit bijsturen en zeggen vier nachten, maar ook dat voelt als een vorig leven). 's Nachts zat ik rechtop in de zetel (ik had mezelf al uit het bed verbannen) te moe om te lezen, tv te kijken of rond te hangen op welk web dan ook.

Op de derde middag schopte ik mezelf naar buiten, diepte mijn hangmat op uit het tuinhuis en hing deze op. Dik ingeduffeld met jas, sjaal, muts, dikke sokken en een warm dekentje erboven nestelde ik me in de lap stof.
En ik sliep! Vier zalige uren zonder hoesten, zonder witte vlekken die oplichten bij elke bui, zonder krampen in mijn buik.

Iedereen in de hangmat! Een lutjepotje voor grote mensen.

Blogbrunch #boostyourpositivity

'Ik geef het nog 10 minuten', dacht ik, terwijl ik naar de belletjes in mijn glas cava keek. 'Als ik dan niemand heb durven aanspreken, tsja....'
Ik was vertrokken naar de blogbrunch met een knoop in mijn maag. Want zomaar afstappen op mensen om een babbeltje te slaan, sinds wanneer rekende ik dat tot een van mijn sterkste kanten? Maar voor ik maar kon nadenken over hoe ik die 'tsja' dan zou invullen, was ik volop aan het praten met de toffe vrouwen die achter de woorden zaten die ik met de regelmaat van de klok lees op mijn computerscherm.

Sommige dagen zijn als een warm dekentje.
Dit was niet zo'n dag.
Het was een dag waar er standaard mooie blaadjes in het melkschuim van de koffie prijkten. Waar bewezen werd dat je makkelijk uren met iemand kan babbelen die je nog nooit in levende lijve ontmoet hebt. Een dag die bewijst dat ik soms gewoon moet durven. Of ook -om er nog maar eens een quote tegenaan te werpen: 'Everything you want is on the other side of fear' (Jack Canfield) 

Gisteren was een dag vol frisse wind die door mijn hoofd waaide.

De foto die ik niet maakte #7

Sinds de jongste de spotify-app ontdekte op de Ipad, zijn onze oren niet meer veilig. En al helemaal niet meer nu ze zelf kan lezen en feilloos uit de kinderliedjes-lijst haar weg zoekt naar de MNM50-playlist.
Gisteren knalde uit het niets Avicci's 'The nights' door de woonkamer heen. Het kind - dat drie seconden daarvoor nog een frozen-kleurplaat zat in te kleuren - stond recht aan de tafel met de ipad voor haar neus. De stoel was aan de kant geschoven. Met haar linkerhand tegen haar linkeroor gevouwen deinde ze mee op de maat van de beats. Haar rechterhand liet de denkbeeldige platen spinnen. Waarna ze haar hoofd in haar nek legde, beide armen in de lucht stak en verder bleef deinen op de beats.

Schoonheid

"It doesn’t make sense to call ourselves ugly, because we don’t really see ourselves. We don’t watch ourselves sleeping in bed, curled up and silent with chests rising and falling with our own rhythm. We don’t see ourselves reading a book, eyes fluttering and glowing. You don’t see yourself looking at someone with love and care inside your heart. There’s no mirror in your way when you’re laughing and smiling and happiness is leaking out of you. You would know exactly how bright and beautiful you are if you saw yourself in the moments where you are truly yourself."

(Uit de diepten van mijn Moleskine - bron ongekend) 

Destress-fantasie #boostyourpositivity

Ik heb een fantasie. Op de dagen dat mijn kroost elkaar de oorlog verklaart alvorens de dag tien minuten oud is. Op dagen dat de to-do-lijst in mijn hoofd langer is dan de minuten die de dag telt. Op dagen dat ik té moe ben of waarop het voelt dat ik in mijn eentje een kudde schapen de trap moet op krijgen (waar er natuurlijk altijd  een aantal er net in de tegenovergestelde richting vandoor gaan) terwijl ik gewoon aan het koken ben én een oogje op het huiswerk maken moet houden.



Op zo'n dagen wil ik soms wegvluchten. Mijn koffer pakken, een briefje op de tafel achterlaten 'Ik ben er even niet. Tot later!' en de deur achter me dichttrekken.

In de winter wil ik in die fantasie altijd in bed kruipen. Diep onder de dekens met een kersenpitje tegen me aan en verdiept in wondermooi leesvoer. Niet in mijn eigen bed, maar ergens in een hippe b&b midden in het groen, waar het bed opgemaakt is met kraakverse, witte lakens en er standaard een espressomachine in de kamer staat. Er brandt een haardvuur en zacht avondlicht kleurt de kamer warm-oranje. Als ik moe-gelezen en uitgeslapen ben, duffel ik me warm in en ga wandelen. Waar het eten vandaan komt, heb ik nog niet uitgevogeld, maar het smaakt lekker en ik heb er geen werk aan.

Voor de zomer heeft mijn hoofd een andere fantasie. Dan trek ik me terug in een strandhuisje, verlaten in de duinen. Er staat ook een bed met even kraakverse, witte lakens maar vanuit het raam kijk ik uit op het verlaten zonovergoten strand. Ik heb tijd om te lezen, te schrijven, te wandelen en uit te slapen. Het is niet te warm, niet te koud, er zijn net genoeg wolken en net genoeg wind.

Dit is de theorie in mijn hoofd.
In de praktijk krijg ik dat haardvuur nooit van zijn leven aan. Vreet ik die witte lakens waarschijnlijk op van frustratie omdat ik me alleen voel. en na één dag vlieg ik ongetwijfeld tegen de mooi gedecoreerde muren van mijn hippe b&b-kamer op omdat een mens maar zoveel kan lezen en zoveel kan wandelen zonder een woord te wisselen met iemand anders.
In het strandhuisje zal je zien dat dat strand enkel verlaten is als het de godganse dag regent en bij zonneschijn wordt het overspoeld door gezinnen met kinderen. Waarbij mijn hart natuurlijk in duizend stukken breekt omdat ik mijn eigen grut zo mis.

En zo blijft het bij een fantasie. Gelukkig heb ik minder drastische manieren. Een tas koffie en een stuk chocolade. Per ongeluk express de trein missen. Een lang warm bad. Baantjes trekken in het zwembad. Fietsen met mooie muziek in mijn oren. Yoga. Of gewoon eens vroeg diep onder de dekens kruipen, met een kersenpitje tegen mijn buik, verzonken in wondermooi leesvoer. Gewoon in mijn eigen bed.

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project. lees er meer over bij Lilith en Oon.