Kate Williams - unsplash.com |
Ik lees doodgraag.
Wacht, schrap dat. Ik voel me simpelweg ambetant als er geen boek op me ligt te wachten waar ik tijdens vrije momenten in weg kan duiken.
Feit 2:
Ik ben niet vies van een trend. Als heel veel mensen iets leuk vinden is de kans groot dat ik er ook wel graten in zie.
Behalve... met boeken.
Hoe meer een auteur of boek geroemd wordt in boekenkaternen of talkshows. Hoe groter de boog wordt waarmee ik rond het boek in kwestie loop. Ik doe er niet om. Ik voel mezelf gewoon weg schuifelen van bepaalde titels als het belang van een nieuw boek uitvoerig uit de doeken gedaan wordt. Ergens in mij gaat een alarm af. 'Het is een serieus boek. Niets voor jou, meid!'
Het leesverleden helpt ook niet echt. De helaasheid der dingen, Stoner, Tonio, Dertig dagen ... .Sorry mede-lettervreters, maar ik moet iets gemist hebben. Ik worstelde me door de pagina's. De woorden bleven als kauwgom aan mijn schoen plakken en elk leesmoment werd een lange zitting. Resultaat? Een heel schap boeken onder een laagje grijs stof met de bladwijzer ergens tussen pagina 20 en 60.
En toch kan er veel schoonheid schuilen onder al het boekengehyp.
Aan Woesten begon ik bij gebrek aan iets anders leesbaars binnen handbereik. Ik heb een week lang gevloekt omdat het uit was.
Griet Op de Beeck gaf me al tweemaal lik op stuk. Na enkele hoofdstukken voelde ik alle 'je zult wel zien'-weerstand afbrokkelen. Toch ben ik weer aan het weg drentelen van haar nieuwste boek.
Dus bloglezers, de nieuwste van Griet Op de Beeck of het debuut van Lize Spit.
Enigszins de moeite?