Kamppost

Begin deze week zwaaide ik mijn oudste uit aan het station. Een hele troep in het rood uitgedoste chirokinderen vulde de perrons om naar de andere kant van het land te treinen.
Kamp dus, voor het eerst tien volle dagen.

'Dan is tien dagen lekker rustig, daar bij jullie.' hoor ik u denken.
Yep, klopt. Zo stond het ook in mijn agenda. Maar blijkbaar werkt de realiteit anders.

Waar ik hem tijdens het jaar met regelmaat van de klok achter het behang kan plakken, kan ik nu niet wachten tot hij thuis is (om hem waarschijnlijk drie kwartier later weer achter het behang te plakken. Met de idylle van doodvermoeide kampkindjes die rustig bijkomen op je schoot moet je bij mijn niet meer komen aanzetten. Mijn doodvermoeide kampgangers en ik kregen vorig jaar al een knetterende ruzie tijdens de rit station en huis.)

Hij ontbreekt. Het is meer dan missen. Er is echt iemand tekort.
Dus trek ik in mijn hoofd stilletjes streepjes om de dagen te tellen tot hij terug is. Als zoethoudertje tot dan wacht ik op de kamppost.

Het kan zijn dat ik bij het inpakken van de bagage wel vijf maal met de enveloppen voor zijn neus gewapperd heb. Netjes voorgeschreven en voorzien van postzegel. (Het feit dat hij vorig jaar gewoon vergat om een kaartje te sturen, zit er zeker voor iets tussen.)
'En hier, in dit boek zitten de enveloppen. Heb je het gezien? In je leesboek.'
De oudste keek wat verveeld op van zijn strip en knikte.
'Tussen de kaft en de eerste pagina. Niet in je strips, maar wel in je leesboek.
Hij knikte.
'Dus, waar zitten je enveloppen?'
Hij rolde met zijn ogen en deed zelfs de moeite niet meer om te antwoorden.

Begin deze week vertrok hij, halverwege volgende week staat hij weer - zwart en stoffig - op het stationsplein. De tussenliggende periode zal gecoverd worden met: 'het was tof!' Dus kijk ik uit naar dat ene lijntje: post.
Wanneer de brievenbus kleppert, slaat mijn hart één tel over. Misschien vandaag. Een kaartje met - als we geluk hebben - twee zinnen op.
Hoogstwaarschijnlijk: 'het is leuk hier. het eten is soms lekker.'

Ik geef het u op een briefje.

Het leven is nu

'Het leven is nu.' Het zou een Pinterest of andere online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt.
Het is een zinnetje dat mijn papa me af en toe in het oor blaast, als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
Ik schreef het met grote letters in mijn Moleskine die mee mocht op reis. Een beetje wijsheid kan nooit geen kwaad, denk ik dan maar.

'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn hangmat op de Spaanse camping. 's Morgens hadden we de hitte getrotseerd en door de Spaanse bergen gewandeld. Mijn kroost spoelde het wandelstof af in het zwembad en in mijn short voelde ik het hartvorming steentje dat de oudste voor me vond prikken.

'Het leven is nu', dacht ik toen ik een week later 's avonds over de Franse camping liep. Echt donker werd de nacht niet met een grote volle maan en sterren zover het oog reikt. Hier en daar brandden nog lichtjes voor een paar tenten.  Mensen die zacht keuvelden rond een fles wijn of weggezogen in een boek. Achter me hoorde ik het geflipflop van de jongste haar slippers en daarna twee armpjes om me heen. Ik viste haar op en zwierde haar over mijn schouders. 'Slapetijd', fluisterde ik in haar oor.

'Het leven is nu', flitste zo vaak door mijn hoofd de afgelopen drie weken. Aan de voet van de kathedraal die uitkijkt over Girona, op een terrasje in Bordeaux. Tussen zwermen vlinders tijdens de paar bergwandelingen waar ik mijn nest tot toe kon overhalen of wegduikend voor de spetterregen die bommetjes in het zwembad veroorzaken.

Op vakantie is het makkelijk, dat zinnetje. De dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een zomer die eventjes vergeten is wat ze geacht is te doen, wekkers die weer veel te vroeg rinkelen en tsjokvolle mailboxen denk ik heel stiekem: 'Ik wou dat het leven nog vorige week was.'

Gone ...

Ik trek de deur hier even dicht. 

Tot ergens halverwege de zomer. 

Geniet van de grote en kleine vakantiemomenten.