De foto die ik niet maakte #16

Mijn voeten malen op de trappers. De wind beukt hardhandig terug en ik maak slechts milimeters.
Regen gutst met koude vlagen rond. Niet het gestage gedruppel dat ons land kenmerkt, maar venijnige vlagen die snijden in elke millimeter blote huid die ze weten te vinden.
Het oker van de herfst is net opgeslokt door het vallen van de nacht. Lantaarnlichten markeren de lange weg rechtdoor die ik nog te ploeteren heb. Ik worstel me een weg door draaikolken vol tollende herfstbladeren.

Links van me gloeit een groot raam warm naar de buitenwereld. Een van de weinige huishoudens die het onweer niet buitensloot met een rolluik of gesloten gordijn.
Een jonge vrouw zit in de zetel. Een stapel kussens in haar rug, een deken over haar benen. Aan de andere kant van de kamer gloeit een brandende haard.

Ik ploeter door de regen en plassen. Langzaam lopen mijn schoenen vol. Mijn sokken slurpen gulzig het water op. De wind beukt, de regen striemt. Ik maak millimeters.
Millimeters naar mijn eigen warme nest waar droge sokken en zachte dekens wachten.

Geestige leestip

In mijn hoofd zit een lijst met boeken die ik heel graag nog eens voor de eerste keer zou herlezen. In het verhaal duiken zonder te weten wat er komt. Me helemaal laten inpakken in een nieuwe wereld.

Met stip op één op die lijst staat de Harry Potter serie (Ik denk nog steeds een beetje meewarig terug aan die keer toen ik onder de douche als een dolgedraaide stond te lalalala-en om maar geen spoilers te horen.) En ik heb best wel wat geld over om Bird Box, Weeffout in onze sterren of de Hongerspelen opnieuw voor de eerste keer te ontdekken.

En tegelijk kan ik naar mijn Goodreadslijst kijken en denken: 'Kruimel, misschien is het tijd om eens in de echte literatuur te duiken. Je weet wel, die met de grote hoofdletter en moeilijk weg te kauwen thema's.' Niet dat ik het nu zeer overtuigend aan mezelf verkoop, maar je snapt het idee.

Gek waar we ons soms druk in maken.
Zo stond ik twijfelend in het gangpad van de bib. In mijn hand een gekrabbeld lijstje met enerzijds tips van deze geweldige lijst en anderzijds titels die niet misstaan hadden op mijn leeslijst van het zesde middelbaar waar 'Villa des rozes' de kroon spande. (Misschien is het daar ook misgelopen)

'Ik doe overdag al volwassen genoeg.'
Dat argument liet me linksaf slaan in de bib. Weg van de grotemensenboeken op naar het kleinere rek boeken voor 14+. Of young adult zoals dat nu heel hip heet.

Ik trok Lockwood & co uit het boekenrek- en als u zich al afvroeg waar ik uithing de laatste maand. Een heel groot deel van de tijd zat ik gelijmd tussen de pagina's van deel 1 tot deel 4.

Overdag is er niets aan de hand. 's Nachts komen kwade geesten tevoorschijn... 

Het kleinste, meest ongeorganiseerde, maar zonder twijfel allerbeste bureau dat op geesten jaagt is Lockwood & Co. Medewerkers: de charismatische eigenaar Anthony Lockwood, boekenwurm George Cubbins en nieuwkomer Lucy Carlyle. 

De drie staan voor hun moeilijkste klus tot nu toe. Het beruchte landgoed Combe Carey Hall moet geestvrij worden gemaakt. Geen van de vorige geestenjagers is ooit teruggekeerd. Anthony, Lucy en George moeten al hun talenten inzetten om te strijden tegen de geest van de Schreeuwende Wenteltrap en... om in leven te blijven. 

Is dit de meest volwassen literatuur. Hell no!
Is het geestig? Zeker en vast!

Stukje van je hart

Iemand graag zien, dat is -willen of niet - toekijken hoe een stuk van je hart eigen armen en benen kweekt en buiten jouw lijf gaat rondwandelen. 

Niet mijn woorden. Wel die van mijn vader. (Op zijn goede momenten zegt hij al eens wijze dingen.)

Eén van die stukken van mijn hart, die al vrij zelfstandig door het leven beent, ligt in een juniorbed op het zevende verdiep van het ziekenhuis.
Het is niet goed - anders zou hij hier niet liggen - maar met de hulp die we hier krijgen, komt het in traag maar zeker in orde.

Hij houdt zich kranig. Ondergaat de prikken en onderzoeken zonder verpinken. Knikt gelaten als de dokter zegt dat hij nog een dag extra moet blijven en ziet de humor van eindeloze potjes 'dokter bibber' in. Elke mistige ochtend grappen we dat de wereld vannacht toch verdwenen is. Hij haalt koffie voor me om naar eigen zeggen zijn benen te strekken en maakt er een sport van om ninjagewijs  ongezien langs de verpleegsterspost terug te sluipen.

Tot vannacht. Alles was teveel. De zeurende pijn aan zijn arm, de vage geluiden op de gang, de uren die hier eindeloos duren.
In zijn bed kromp hij tot een klein hoopje jongen. En dan passen mama en oudste best samen in een juniorbed. Hij nestelde zich in mijn armen. Dat bleek het enige te zijn dat ie nodig had.

Ik vul je wijsheid graag aan, papa.
Iemand graag zien, dat is - willen of niet - toekijken hoe een stuk van je hart eigen armen en benen kweekt en buiten jouw lijf gaat rondwandelen. 
Maar af en toe kun je dat stukje toedekken met je eigen vel. Al is het maar voor even.