Hoi

Het moet lente geweest zijn toen ik me realiseerde dat hier al maanden geen letter meer geschreven was. En dat was prima, want wie zat tegenwoordig nog te wachten op blogs met kleine verhaaltjes?

Het moet zomer geweest zijn toen ik de eerste zinnen in een nieuw notaboek schreef en merkte dat de pagina's zich razendsnel vulden. Zelfs voor iemand die pen en papier waar en wanneer ook met zich meesleurde. Op het eind van de zomer was ik toe aan een nieuw boekje.

Het moet herfst geweest zijn toen ik over de vesten fietste en -gegeseld door de regen- een warm verlichte huiskamer binnen keek. Mijn benen trapten dapper verder en mijn hoofd schreef stilletjes een stukje.

Het moet winter geweest zijn toen ik me realiseerde dat ik een aantal zaken overboord had laten glippen, niets groots maar wel dingen die ik altijd graag gedaan had. Op het moment dat het jaar zijn nieuwe start nam, durfde ik eindelijk aan mezelf toegeven dat ik het miste om hier te schrijven.

Dus, hoi! Lang geleden he?

Gedichtendag 2019

Zij kijkt glimlachend

naar de restjes fruitsap in de glazen

en de stukjes boterham met jam

overschotjes liefde.

Dan veegt ze met haar hand

een hoekje schoon

voor een boek

en reist tussen de keukenmuren.

Geluk is soms

wat kruimels op de vloer.

(K. Finaut)

2018 - 2017- 2016 - 2015 - 2014 - 2013 - 2012 - 2011 - 2010 - 2009 - 2008 - 2007 - 2006 - 2005 - 2004 

Pepernoten

Ik trek een stukje deeg uit de bruine homp voor me, rol een balletje en leg het in de rij die op het bakblik pepernoot per pepernoot aangroeit.

De Sintbelievers zijn op ten huize Kruimel. Geen speelgoedboekjes meer die verwachtingsvol aan flarden geknipt werden . Geen brieven meer opsturen  naar 'Sinterklaas, Hemelstraat 7, Spanje.' Geen kindjes meer die verwachtingsvol een wortel, prei en aardappel in hun schoen propten. (stel je voor dat het paard echt grote honger had) 

Eerlijk. Ik vond het maar niets. Ja, ik mocht Kniktieklaas wel nog eens door de woonkamer laten galmen. Maar dan moest ik de gelaten glimlach en de vraag of Skibidi na dit liedje mocht erbij nemen.

Dus bak ik pepernoten. Een stuk Sintnostalgie dat nog getolereerd wordt. De jongste - die nooit een kans om beslag te eten laat schieten - trekt een stoel bij en rolt mee. Samen vullen we de bakplaat en de geur van speculaas vult de woonkamer.

En plots klikt er iets in mij. Het verhaal is misschien verdwenen.
Het enthousiasme, verwondering en verlangen nog lang niet.