(On)nodig

'Je doet weer je mama-arm', klinkt het vanop de passagierszetel.
Vragend kijk ik mijn tiener aan. 'Mama-arm?'
'Ja, altijd als je moet remmen, bijvoorbeeld aan het rode licht, hou jij je arm voor me.'
Hij tikt op mijn pols die ik nog steeds voor zijn buik hou, terwijl we wachten tot het weer groen wordt.
'Eigenlijk is dat niet nodig, hé', mompelt hij. 'Ik heb mijn gordel aan.'
'Klopt', knik ik. 'Met die gordel ga jij nergens heen.' Mijn arm plooit terug en mijn vingers vinden de versnellingspook terug.
'En toch vind ik het leuk wanneer je dat doet', mompelt hij.

Plumeau

Het kolkt en bruist in mijn hoofd. De podcast in mijn oren vervormt tot venijnig gekwetter. Er kan geen woord meer bij, maar met slechts de stilte als achtergrond slaan mijn gedachten op hol en dat is nog nooit een mooi gezicht geweest. 

Ik klik en heradem. Noem het een SOS-lijstje. Muziek die mijn hoofd zonder al te veel moeite van de eindeloze kringetjes die het denkt weet weg te lokken en het op een rustig pad vooruit neerpoot. 

De noten en woorden banen zich een weg door mijn gedachten als een plumeau, zo eentje in vier pastelkleurtjes. De melodie stoft langs mijn gedachten en de helft van de gedachtenmallemolen blijft hangen tussen de maten van de muziek. 

(Bears Den - Red Earth & Pouring Rain) 

Brood

Onze buurvrouw is een dappere ziel die elke zondagmorgen vroeg in haar kleren schiet en naar de andere kant van de stad fietst. Want daar ligt de bakker die de beste pistolets in kilometers omstreken uit zijn oven tovert.
En dat weten de omstreken heel goed. Kom je na 9 u. ’s ochtends de bakkerij binnen, dan telt de voorraad pistolets slechts nog enkele kruimels.
Als het even meezit raakt mijn voet op zondagmorgen voor 9 u. niets anders aan dan mijn matras, laat staan een fietspedaal of de straatstenen voor de deur van de bakker. Helaas, geen allerbeste pistolets voor deze uitslapers.

Maar onze buurvrouw is naast een dappere ziel ook een toffe madam die enkele zaterdagen geleden ’s avonds aanbelde. ‘Ik ga morgen naar de bakker? Moet ik voor jullie iets meebrengen? Het is een kleine moeite.’

Sindsdien staat er elke zondagmorgen een rieten mand op onze drempel. Gevuld met pistolets die nog wat ovenwarm nagloeien.