Voorzichtig!

Er moet appeltaart gebakken worden. Alleen.
Daarvoor moeten boodschappen gedaan worden. Bij voorkeur ook alleen.
Ja, die twee drukke kruispunten en grote winkel tackelt ze wel. Alleen.

De 11jarige die naar boven gestuurd wordt om sokken te halen en steevast terug beneden staat met lege handen en geen flauw idee waarom ze de trappen beklom, fikst dat wel even. Alleen.

In de memo die ik kreeg bij hun geboorte stond niet wat ik moest doen wanneer ze zich vrolijk zwaaiend op de fiets hesen en wild slingerend de straat uitreden. (Tussen ons gezegd en gezwegen: in die memo stond eigenlijk bitter weinig aan nuttige informatie.)  
Maar de ervaring leerde me al dat haar nakijken en ‘Pas op, hé!’ of ‘Voorzichtig zijn!’ roepen niet geapprecieerd word.

Ik laat haar buiten – onder het mom van de deur goed terug in het slot te trekken – en kijk hoe ze vrolijk zwaaiend en wild slingerend de baan oprijdt. Vanuit mijn buik borrelt het op. Ik voel het woord achter op mijn tong en merk hoe mijn mond de eerste letter al vormt. Wanneer ik de V op mijn lippen voel, druk ik mijn tanden op elkaar en slik de onuitgesproken ‘voorzichtig’ in.

Ze kan het. Alleen.

(On)nodig

'Je doet weer je mama-arm', klinkt het vanop de passagierszetel.
Vragend kijk ik mijn tiener aan. 'Mama-arm?'
'Ja, altijd als je moet remmen, bijvoorbeeld aan het rode licht, hou jij je arm voor me.'
Hij tikt op mijn pols die ik nog steeds voor zijn buik hou, terwijl we wachten tot het weer groen wordt.
'Eigenlijk is dat niet nodig, hé', mompelt hij. 'Ik heb mijn gordel aan.'
'Klopt', knik ik. 'Met die gordel ga jij nergens heen.' Mijn arm plooit terug en mijn vingers vinden de versnellingspook terug.
'En toch vind ik het leuk wanneer je dat doet', mompelt hij.

Plumeau

Het kolkt en bruist in mijn hoofd. De podcast in mijn oren vervormt tot venijnig gekwetter. Er kan geen woord meer bij, maar met slechts de stilte als achtergrond slaan mijn gedachten op hol en dat is nog nooit een mooi gezicht geweest. 

Ik klik en heradem. Noem het een SOS-lijstje. Muziek die mijn hoofd zonder al te veel moeite van de eindeloze kringetjes die het denkt weet weg te lokken en het op een rustig pad vooruit neerpoot. 

De noten en woorden banen zich een weg door mijn gedachten als een plumeau, zo eentje in vier pastelkleurtjes. De melodie stoft langs mijn gedachten en de helft van de gedachtenmallemolen blijft hangen tussen de maten van de muziek. 

(Bears Den - Red Earth & Pouring Rain)