De vroege vogel - de verbeterde versie

Ik word wakker van gestommel boven mijn hoofd en hoor hoe twee maten 29 zich een weg bonken van slaapkamer naar woonkamer. Als ik naar mijn nachtkastje leun zie ik dat het amper 5 uur is en realiseer me dat de jongste aan haar dag begonnen is.
'Kwart na vijf? Dat is toch geen uur. Ik haal haar terug naar boven', foeter ik slaapdronken.
Het Lief legt- ook slaapdronken - zijn hand op mijn heup en mompelt. 'Laat haar, als je dat doet krijst ze iedereen wakker.'
Enkele vezels in mij willen mijn benen over de rand van het bed zwieren, maar de slaap wint het van de wilskracht. Ik slaap mijn toegestane tijd uit tot 6.15 u. en tref het kind aan beneden aan de tafel met een stapel kleurboeken. Zelfvoorzienend als ze is- en omdat de thermostaat van de verwarming te hoog op de muur plakt voor haar - had ze onze verzameling fleecedekentjes om zich heen gedrapeerd en zichzelf voorzien van een beker appelsap.
'Goeiemorgen', fluistert ze terwijl ze één of ander topmodel van een hysterisch ingekleurd kleedje voorziet. 'Mag ik koffie voor jou maken?'

Misschien zit er toch iets in dat loslaten.

De foto die ik niet maakte #4

In het holst van de nacht laden we onze kroost op de achterbank van de auto. Pyjama's met schoenen onder en jas erboven zijn de favoriete outfit in het weekend. Dat betekende dat de wijzer het uur van bedtijd geruisloos passeerde terwijl de glazen steeds bij gevuld werden en er altijd nog iets was om over te praten.
Klaarwakker zijn ze, tot de tweede bocht genomen wordt. Twee kinderkopjes knikkebollen. Monden open, knuffels losjes in opengevouwen knuisten.
Het is donker, het gesprek valt stil en Wannes Capelle zingt de auto warm. De lichten flitsen in lichtgele strepen voorbij aan het raam. Wij vier in het donker, warme klanken door de auto, op weg naar thuis.

Secret Santa, maar een beetje anders

Tess regelt het ook dit jaar weer: de Secret Santa, editie 2014.
In plaats van pakjes, zet je dit jaar wat welgekozen woorden op mooi papier en verstuur je die naar drie andere bloggers.
Het is bijna tijd om weer ouderwets voor de brievenbus te gaan liggen.

I'm in!
Wie nog?

Niet te vatten verjaardagsgedruis

Zes is de jongste vandaag.
(Neen, je hoeft niet te zeggen dat het heel snel gaat, dat herhaalde ik zelf al tot treurens toe.) Maar waar ik best een rem op de afgelopen maand wou zetten en extra genieten van de laatste dagen met een vijfjarige, keek er iemand anders de tijd vooruit. Eindeloos werd er afgeteld en weggestreept tot ik haar gisterenavond onder stopte.
'Hmm', zuchtte ze 'De laatste avond dat ik vijf ben'.
'Mijn god, kind. Zeg zo'n dingen niet', dacht ik toen ik mijn hart in stukjes voelde brokkelen.

De ochtend brak aan met feestgezang en verjaardagsgedruis. Ballonnen die om kwart voor zeven over de eettafel zweven en een kaarsje op een boterkoek. Na die ene (of kom twee) foto met kroon, pak en kaartje legde ik de camera aan de kant, ging op mijn handen en keek.

Ze scheurde het papier met brede gebaren van haar pak. Rode snippers met witte sterren dwarrelden langs haar voeten naar beneden. Haar ogen sperden wijd open en die grote glimlach brak haar gezicht net niet in twee.
Ik heb er geen foto's van. Geen ervan zou zo scherp zijn als wat ik met mijn eigen ogen zag. En ik dacht, ik moet soms meer zitten en gewoon kijken. Niet alles willen grijpen en gewoon beseffen dat wat ik ook doe, de tijd altijd als water door mijn vingers zal stromen en er geen vatten aan is. Er op vertrouwen dat er heel veel blijft hangen, ook al legde ik het niet vast.

Het hoofd dat niet zwijgt *give-away*

Naast kinderen die niet zwijgen, heb ik ook een hoofd dat niet zwijgt.
(Gelukkig kan mijn Lief heel goed stil zijn).
Op de fiets, in de trein, in een vergadering. Met de regelmaat van de klok duikt er een stemmetje op tussen mijn oren. En dat fluistert me van alles in. Af en toe iets handigs zoals het feit dat ik de vuilniszakken nog moet buitenzetten of niet mag vergeten om mijn wekker te zetten. Maar even vaak zaken die me doen wegdromen, dingen die me doen piekeren of waar ik stressstuipen van krijg. En dan deed ik wel eens van *adem in - adem uit* waardoor het stemmetje wat verbaasd opkeek en na vier seconden weer verder kwebbelde. Zover voor mindfulness dacht ik.

Tot ik via via op Headspace stootte. Er komt geen boeddha, wierook of klankschaal aan te pas. Neen, het past in mijn telefoon, heeft grappige tekeningetjes en humor. Hé, mij heb je. Dus startte ik met de take10 reeks. Gewapend met mijn iphone en koptelefoon sloot ik mezelf op in onze slaapkamer om eigenlijk gewoon stil te zitten en aan niets te denken.
Iets wat moeilijker was dan het leek, want na *adem in - adem uit* schoten mijn gedachten als vanouds weer naar links en rechts. En dan is het de truc om niet achter die gedachten aan te hollen maar je simpelweg te richten op de volgende *adem in - adem uit*.

Zo dagelijks een moment apart gaan zitten, is deugddoend. Want het is punt is dat dat stemmetje in mijn hoofd ook maar iets zegt. Niet alles wat je denkt is waar.
Is dat stemmetje nu helemaal weg? Neen, en misschien ook gelukkig maar, of ik zou er nooit meer aan denken om de vuilnisbakken buiten te zetten. Maar ik heb de volumeknop gevonden. Een heel soms kan ik per ongeluk al eens op de muteknop drukken. Voor heel even, maar dat is vaak ook genoeg.


De Take10 reeks van Headspace is gratis, voor verdere content betaal je een maandelijks abonnement. Ik mag één maand gratis Headspace weggeven.

Wil jij hier kans op maken?
Schrijf in de comments hoe jij het stemmetje in je hoofd laat zwijgen. Meedoen kan tot en met 1 november 2014

03/11/2014: 
De onschuldige kinderhand in de vorm van Random.org trok nummertje 10 uit de pot.
Cmv Mama, mail jij mij jouw contactgegevens door?