Ik hartje mijn blog
Niets leuker dan in de archieven van mijn blog rondneuzen.
Het is een aangename soort van navelstaren. Of een ontmoeting met al de Kruimels die ik hier al was. De doodvermoeide, de razende, de verliefde, de verdrietige, de gelukkige. En dan lees ik van die keer dat ik een eilandbewoner mijn ingewanden dooreen schopte. Of die keer dat ik plots geen werk meer had. En die keer dat ik geen letter uit mijn vingers geperst kreeg.
Het is mijn online equivalent van rommelen in die doos vol souvenirs van vroeger. En een geruststelling ook. Het bewijs dat heel veel wel ooit weer goed komt: die tenen die zag ik terug. kinderen slapen ooit wel eens door. Dat verdriet nooit verdwijnt, maar wel zachter wordt. Dat boos worden deugd kan doen, maar dat ik nu al niet meer weet waarom ik toen zo woest was. Dat de gelukkige stukjes, mij nog steeds doen glimlachen.
Maar vooral... een feest van herkenning. Dat stukje van gisteren, bijvoorbeeld? Dat verscheen al eens in de hij-vorm ergens in januari 2007.
Want dat is het leukste. Al die keren, die zomaar nog een keer kunnen.
2 opmerkingen:
Ik heb je stukjes met veel plezier herlezen.
Oh ja, dat is net het fijne van een blog, die vroegere verhalen. Of telkens weerkerende dingen waar je over zeurt of net niet over zeurt. Blijven doen dus!
Een reactie posten