Mijn huishoudtoestellen, mijn vrijheid

Er staat iets in onze tuin wat een ruwbouw heet. En samen met die ruwbouw kwam ook de opmerking "sorry, mevrouwtje, maar de hele riolering moet eruit". Zodoende waren we afvoergewijs afgesloten van de buitenwereld. En dat klinkt bijlange niet zo vervelend als het is.
Afwassen, douchen, kleren wassen, ... het mocht allemaal zoals deze zomer op de camping. Alleen jammer dat het er op het eind van onze tuin geen sanitair blok staat en ook jammer dat de temperaturen niet meer zijn zoals deze zomer in Frankrijk.

En terwijl we dat deden daalde het stof neer en begon het grote wachten op allerlei mannetjes. Meerbepaald op het dak -en deurmannetje, zonder wie er niet verder kan gewerkt worden. Maar het dak -en deurmannetje had geen tijd voor ons in zijn agenda. En ik was het afwassen in teiltjes en het visiteren van wassalons grondig moe.
Dus verhuisde mijn Lief de droogkast van opslagplaats naar keuken. Was hij een namiddag creatief met tuinslang en wasmachine en bleek het loodgietermannetje wel een beetje medelijden met ons te hebben en werkte hij voor zijn beurt.

Resultaat: een huis waarvan het buizennet opnieuw aangesloten is op de riolering. En mits het nodige gedraai aan buitenkraantjes en gegoochel met stekkers en verdeeldozen heb je een handvol werkende huishoudtoestellen.

Waar mijn vrije woensdagvoormiddag vooral bestond uit zitten in het wassalon en kijken naar draaiende was, prop ik nu de inhoud van een wasmand in mijn eigenste machine in mijn eigenste badkamer. De natte inhoud gooi ik in de droogkast en in één vlotte beweging steek ik zowel deze als de vaatwas aan. Ik laat nog even de Senseo een solo brommen boven het broederlijke gezoem van het eerste trio en ga in de zetel liggen met mijn nieuwste bib-vondst.

Tien minuten werk, maar ik voel mij zowaar een ijverige huisvrouw. Dat het teiltje onder de ietwat lekkende tuinslang-constructie regelmatig geleegd moet worden en dat het risico op een keuken onder water vrij reëel is, kan nu even echt niet op tegen het gevoel van de combinatie "zetel, goed boek en koffie".

Toch al één (of kom twee) die al blij zijn...

"Nog nooit zo content geweest om een terras tot zien veranderen tot een hoop betonpuin", dacht ik toen een viertal mannen met drilboor en kraan ons terras sloopten en onze tuin definitief in een bouwwerf veranderden.
Maar die KleineVent van ons, die is er zo mogelijk nog blijer mee.
Het kind kampeert aan het raam om geen enkele schep zand of gemetselde steen te missen. Eenmaal de bouwvakkers weg zijn schiet ie zijn laarzen aan om "nog een beetje te werken" waarna hij wat met een stok in het zand pookt en de hardheid van de beton test. En filosofeert wat over de zin en onzin van verbouwen filosofeert.

"Mama, ik vind jullie een beetje gek"
"Waarom, ventje?"
"Eerst komt er een meneer die een grote muur stuk maakt. Dan komt er een meneer om die op te ruimen en dan bouwen die samen een nieuwe muur."

"Mama, ik mag al op die muur lopen heeft de meneer gezegd. Want ik ben klein. Maar jij mag er nog niet op, want als jij erop staat zal de muur omvallen."

Of mijn favoriet tot nu toe:
"Waar gaan jullie naartoe?" tegen de bouwvakkers die alles inpakken om te vertrekken.
"Naar huis en patatjes eten",antwoord die ene die duidelijk zelf kinderen heeft.
"Wonen jullie dan allemaal samen in één huisje?"

Vakjargon ofte Latijn

Bijna drie jaar geleden lag ik in de verloskamer omringd door een twaalftal mensen. Van de gynecoloog met stagaire tot pediater ook met stagaire, een handvol vroedvrouwen en daar ergens tussen ook nog mijn Lief. Het staat me nog altijd haarscherp voor de geest hoe KleineMeids intrede op deze wereld gepaard ging met een stoet deskundigen die de verloskamer in en uit renden. Mijn lijf werd overgenomen door anderen die wisten wat er aan de hand was. Mijn kind werd verzorgd door anderen die wisten wat goed was voor haar. Ik kon alleen maar liggen en proberen wat begrijpbaar Nederland opmaken uit het vakjargon dat boven onze hoofden heen en weer geslingerd werd.

Vandaag zaten we aan tafel met alle deskundigen die ons huis onder handen zullen nemen. Van aannemer, over elektricien tot ramenmaker. Ze hebben het over passen, nulpassen, oversteken en spouwen. Ik probeer er iets van Nederlands in te herkennen en dwing mezelf om ze te vertrouwen.
Op dat moment draait de aannemer zich naar mij toe. 'Woensdag komen ze met de kraan om de containers en regenputten over het dak te heffen. Ik zou liefst hebben dat je niet thuis bent met de kinderen.'
'Geen probleem, ik hou ze wel binnen.'
'Neen, ik bedoel echt niet thuis zijn. Met die containers die over het dak moeten... . Ik mag er niet aan denken dat er iets verkeerd gaat.'
Hij spreekt geen vakjargon. Ik begrijp hem goed genoeg. En ik voel me weer zoals bijna drie jaar geleden. Alleen moet ik nu niet mijn lijf en kind aan deskundigen toevertrouwen, ditmaal is het enkel ons hele hebben en houden.

Deadline

Met pijn in het hart knipte ik de stengel van de passiflora door. De ranken en bloemen bleven ongehinderd aan het muurraster hangen. De bak met wortel sleepte ik naar achter in de tuin. Samen met de buxussen, lavendel, mini-kruidentuin, bbq, ... De halve wijnton-streepje-vijvertje werd geleegd. De waterbaan werd -onder luid protest van de jongste- afgebroken en de tuinmeubelen sleepte ik -onder luid protest van mijn andere ik- de kelder in.
Vreemd om de tuin winterklaar te maken, net op het moment dat het lijkt alsof een indian summer om de hoek loert. Maar als het nog maar vier dagen duurt alvorens er een aannemer en bobcat in de tuin verschijnen, dan red je wat er te redden valt.

Moe, bezweet en onder het stinkend slijk - dat alleen maar vanuit de halve wijnton-streepje-vijver kon komen - bekijk ik de leegte wat ooit ons terras was en ooit meer woonruimte moet worden. Geen handig moment van Lief om te bellen met de aankondiging: "Ik heb de aannemer gehoord. Er is een probleem met de vergunning voor de kraan. Hij begint pas volgende week woensdag in plaats van nu maandag."

Ik doe even niet mee

Lief buigt zich over de plannen en zet stipjes met zijn balpen.
'Moesten we nu het lichtpunt niet hier steken, maar wel hier', mompelt hij en kijkt me vragend aan. Ik knipper met mijn ogen. Ligt het aan het tijdstip dat middernacht nadert, aan het feit dat we net nog twee kasten leeggemaakt hebben en al wat mocht blijven een tijdelijk ander logeeradres in ons huis gaven of aan het feit dat mijn maandlenzen aan vernieuwing toe zijn. Ik weet het niet, maar ik zie geen stipjes meer. Ik zie verspringende bolletjes en dansende lijnen. En ik onderdruk heel hard de neiging om poppetjes te tekenen in het zeteltje op ons plan.

Aangezien er in feite nog helemaal nog niets verbouwd is, laat staan nog maar een stuk gras omgewoeld is, zal ik nog wel op mijn woorden terugkeren. Maar waar we nu inzitten vind ik tot nu toe de vervelendste fase van verbouwen.
Zitten wachten tot er gaten in de tuin gegraven worden, beton gestort, ramen uitgebroken. Zitten en niets doen. Ofwel. Je halve benedenverdieping evacueren naar andere delen van het huis. Met de wetenschap dat de volgende helft volgt. En het eindeloze gepeins en gedenk over welke kabel langs waar te trekken. Vooruit denken, want nu moeten we wat fout is in ons huis rechttrekken. Noem het gerust mijn zesde afwijking.

Ik geef geen moer om hoe diep de fundering moet zijn, welke diameter de buizen minstens moeten zijn en op welke manier de waterleiding tot in de keuken moet komen. Gelukkig heb ik een man die zich daar met graagte druk om maakt en hebben we een architect die zijn job kent.
Dus prikken we de plaats van het lichtpunt en stort ik mijn in de zetel, terwijl Lief zich verdiept in de wondere wereld van de waterbuizen.

't mag beginnen
"Ik heb genoeg gewacht en beslist. Wat mij betreft mag het beginnen", mopperde ik gisterenavond tegen mijn Lief.
Anderhalf jaren geleden hakten we tijdens de pauze van Avatar de knoop door. We gingen niet alleen de keuken vervangen, maar meteen de hele benedenverdieping onder handen nemen en - waarom ook niet - een stuk aanbouwen. Een half jaar liepen we met die doorgehakte knoop in onze zak. Een jaar geleden kwam er een architect bij en binnen een maand of wat staat er een kraantje in onze tuin om funderingen te graven.

Op de één of andere manier voelt het een beetje zoals dit. Of een stilte voor de storm. Er is geen achteruit meer. Er staan verdomd ambetante maanden in ons verschiet, met hopelijk een mooi resultaat op het eind. En hoezeer ik nog probeer te genieten van een rustige avond op een intact terras aan een huis zonder boorgaten en slijpstof, ik ben het wachten beu.
Laat maar komen dat stof, gruis, vuil. Dan zal ik tenminste weten waar ik nu nog verondersteld ben van te genieten.

Kiezen

Ik herinner me die keer dat ik nieuwe schoenen nodig had. En hoe mijn moeder jas en portefeuille nam en zei: 'Kom we gaan naar de winkel.' Ik herinner me hoe ik in de eerste winkel onmiddellijk het paar zag dat ik zocht. En ik schrijf bewust 'eerste winkel', want het credo van mijn mama was: 'eerst alle opties nagaan, dan pas kiezen'. En alle opties betekent ook letterlijk alle opties. Of in de schoenen-vertaling. Alle winkels in een omtrek van 30 km, alle schoenen in maat 35. Het kostte ons vijf uur van rijden, zoeken en passen. Hoewel ik steeds zei dat ik dat eerste paar wou uit de eerste winkel, moest ik passen. Je wist maar nooit. Uiteindelijk kochten we het eerste paar, maar als je denkt dat we er samen een les uit trokken. Vergeet het, de volgende keer ging het net weer zo.

Daar dacht ik aan toen Lief's ogen vervaarlijk begonnen te rollen toen ik de keukenmaker vroeg of hij toch nog eens keukenkast-staal B met het werkblad-staal Z wou combineren. Gewoon voor de zekerheid om te controleren of dat niet beter was dan staal A met staal Y.

Dat en het feit dat ik misschien meer op mijn mama lijk dan ik zelf denk.