Tijdbewaker

 

In een kluitje troepen ze samen op hun witte schoorsteenmantel. Een legertje klokken. Een waaier aan vervaagde kleuren met gouden slijtplekken. Een bosje aan wijzers wuift in alle windrichtingen. Uitbundig rechtop, halfslachtig in het midden of lusteloos onderaan bungelend. Een enkele secondewijzer hangt bungelend met de top aan de richel van vijf voor twaalf. 

Het kleinste klokje weegt troostend zwaar in mijn hand. Ik luister even of ik de weggetikte tijd kan horen. Zijn die bewaarde seconden, minuten en uren voor altijd verweven in het radarwerk? 

Dit leger klokken bewaakt de tijd niet langer. Ze bewaren hun moment. Bevroren in de tijd legden ze zichzelf het zwijgen op.

Ik dwaal niet langer door het Huis van de Dichter. Ik ben verloren in het moment. Tijd bestaat niet wanneer je omringd bent door zwijgende klokken. Vandaag ontglip ik aan de wereld en laat die zijn nieuwe zelfde rondje razen en draaien zonder mij. 

Ik bewaak mijn moment, bewaar mijn moment. 
Voor onbepaalde tijd is het het 19 voor 2 en hier aan tafel voel ik me stilvallen. 

Gedichtendag 2021

Licht 

Zoals jij het daglicht vangt. De deur verplaatst 
zodra je binnenkomt. De deur sluit en heel even
Mary Poppins bent. Je jas ken ik, je paraplu, 
de swing die je je schoenen geeft. Je ziet eruit
alsof er vanaf nu niets fout kan gaan. De goede
kant op is jouw tweede naam en 's avonds moet
een dag niet herbeginnen. Elke seconde tikt 
de volgende aan. Als jij je omdraait en eens 
grinnikt, gooi ik de meeste onzin van mij af. 
Je danst als in een tekenfilm de wereld in balans. 

Uit: Helium | Bart Moeyaert 

Gedichtendag is altijd een goeie reden om de boel hier eens weer af te stoffen. Kan je nog meer mooie woorden gebruiken vandaag, klik dan zeker hieronder verder: 

2020 - 2019 - 2018 - 2017- 2016 - 2015 - 2014 - 2013 - 2012 - 2011 - 2010 - 2009 - 2008 - 2007 - 2006 - 2005 - 2004

En lees zeker ook het gedicht bij Lilith. Eentje die nu uitgeprint aan de - niet meer zo witte muur - van mijn thuiswerkbureau hangt. 

Zilveren randjes

Vanop afstand zag ik eruit als de gemiddelde beginnende loper die zich voor de tiende maal aan het Start to run-schema waagde, maar alles in mijn lijf haperde en rammelde. 

De muziek die me meestal vlotjes doorheen mijn rondjes zweept, hield het tussen kilometer drie en vier voor bekeken. Samen met de muziek floepte ook mijn telefoonscherm op zwart. Mijn rechterkuit stond gespannen. Een gevoel dat al een aantal malen de pijnlijke voorbode was van een gescheurde spier. 

Ik hield halt middenin de bevroren velden. Er zat niet anders op dan vier kilometer stappen in een dunne lopersbroek en dito jasje. Witte wolkjes adem dreven voor me uit. Vogels kwetterden door elkaar en - op een goed ingeduffelde wandelaar - liep ik alleen door de witberijpte velden. 

'Goed gelopen?', vroeg Lief toen ik mijn bevroren tenen warm stampte in de gang. 
'Het was heerlijk', antwoordde ik. 

Zo mooi als de ijzig gehaakte zilveren randjes aan de bladeren en grassprieten.