Al wat ik je wens...

Tot volgend jaar!

De 10 (*kuch* 12) foto's van 2014

Er vliegt zo'n stokje door blogland. Toon jouw tien foto's van 2014. Nike gooide het mijn richting uit. En omdat ik van logisch denken hou, maakte ik er een foto per maand van. 

In elk seizoen mijn grote liefde. De zee. Hoe desolater hoe liever. Hoe meer wind hoe liever. 

We smeden verbouwplannen. De tuin deze keer. Het voorjaar was gevuld met zand scheppen en stenen versleuren. 

In Technopolis, waar ie niet wou vertrekken voor de vlinder op zijn hoofd zat. 

Verhuisplannen op het werk. De vloer was het enige wat mooi was aan de locatie.

Gin-tonics op mooie lenteavonden. Klein geluk in al zijn glorie.

Vrienden die je op zondagmorgen uit je bed schudden met de vraag 'kom je mee aperitieven in de duinen".
Goud waard, zo'n mensen. 

Met stip op één het allerbeste verjaardagskado ooit - een hangmat.
Met stip op één de allermooiste camping waar we al kampeerden - la futa in Italië. 

De zee, alweer. 

Hoe de herfst altijd te vroeg komt. Hoe schoon ze ook is. 

Lastminute weekend in de Efteling. Alwaar de zoon de dag minutieus voorbereidt.

Een dag op stap met één van de leukste zesjarigen die ik ken. Topdag tussen de dino's. 

Het ding van de kerstvakantie: schaatsen. De teller staat op 4 en is nog aan het lopen.

Geen idee wie dit stokje al gekregen heeft en wie niet. Maar ik gooi het naar mensen die ik graag lees:  I. , Ineken en Ysabje, tonen jullie ook jullie selectie voor 2014?

Shooting Stars

Beste Tommy,

Jij kent mij niet. Ik ken jou ook niet. Je passeerde vorige week even over mijn televisie. Het is vrij zeker te zeggen dat ik je nog altijd niet ken.
Maar jij kwam en danste. Ik keek op van mijn boek, bleef hangen en genoot. Niet van het programma (na jou won mijn boek het opnieuw van het scherm), maar van jou. Hoe je opging in de muziek. Hoe je een liedje dat ik anders nooit zou opgemerkt hebben kon opzwepen tot één bal vrolijkheid.
Je zorgde ervoor dat ik nog voor de aftiteling van het programma over het scherm rolde al had opgezocht op welk liedje je uit de bol ging.
'Shooting Stars' van Bag Raiders zo bleek. En met één klik zat het in mijn afspeellijst

Deze morgen op de fiets serveerde mijn afspeellijst me 'Shooting Stars'. De zon gloorde aan de horizon. Nog niet genoeg om de wereld in vuur en vlam te zetten, maar een voorzichtige aanzet. En terwijl ik fietste en luisterde barstte mijn hart open van contentement. Niet alleen door het lied, maar nog meer het beeld op mijn netvlies van een man die de ziel uit zijn lijf danste.

Merci daarvoor.

Kruimel

Out with the old - in with the new

Vijf jaar was het geleden. Aan het prikbord wapperde al wekenlang de mededeling dat ik me mét pasfoto moest aanmelden om een nieuw paspoort aan te vragen.
Ik wist al niet zo goed waar ik de tijd vandaan moest halen om binnen de openingsuren van het gemeentebestuur present te zijn. Ik wist helemaal niet wanneer ik een foto van mezelf kon laten maken die gewoon op mezelf leek en niet op de momentopname van die herfst. Namelijk tijdelijk zonder slaap - omdat de peuter des huizes dit overbodig achtte .

Ik wachtte op het moment dat ik peuter- en kleuterloos naar de fotograaf kon gaan. Liefst op het moment dat mijn haar iets weghad van een kapsel en graag ook op de dag dat mijn wallen forfait gaven.
Die dag kwam niet en in plaats daarvan stapte ik door de regen mét peuter in de buggy naar de plaatselijke fotograaf. In de ijdele hoop dat ze in slaap zou sukkelen.
Als je goed naar mijn pasfoto kijkt zie je paniek in mijn ogen. Want eenmaal bij de fotograaf wilde die uk niet in de buggy blijven zitten en krijste ze de boel bijeen. Waarbij de fotografe haar goedhartig bevrijdde. Op één van de pasfoto's stond slechts een wazige schouder. Het was dat of een fotolamp die het aardse leven vaarwel zei.
Uiteindelijk settelden we voor een foto met een krijsende peuter aan mijn been. Die laatste zie je niet op mijn pasfoto, wel in mijn ogen.

Vijf jaar lang passeerde die dag telkens in een flits wanneer ik mijn paspoort moest bovenhalen. Een dag die je liefst zo snel mogelijk wou vergeten, fotografisch vastgelegd en als geldend bewijsstuk voor ongeveer alles wat je doet.

Maar out with the old - in with the new. Toen de brief die meldde dat ik een nieuw paspoort kreeg in de bus viel reed ik naar het station waar er geduldige fotoautomaten staan. Geen krijsende peuter in zicht. Wel twee paar wachtende voeten aan het gordijntje van de fotoautomaat, maar een kniesoor die zich daar aan stoort.

Terug thuis nestelde ik me met koffie en tijdschrift in de zetel. Kwestie van wat extra goede vibes aan mijn pasfoto te hangen. Glamour en glitter is er nog niet. Maar wat mij betreft al een hele stap vooruit

De kers op de taart - alle leestips zijn welkom

Net zoals vorige jaren ging ik de reading challenge van Goodreads aan. Omdat ik van weinig lijstjes bij hou, maar niet zonder het lijstje noglezen/gelezen zou kunnen. En omdat het leuk is om een jaar terug te zien in boeken. Zo zal de Cirkel altijd verbonden zijn met die dagen dat we ei zo na met tent en al van een Italiaanse berg afgleden. En zal ik nooit meer kunnen kijken naar de cover van 'Neem nooit afscheid' zonder te denken aan die avond in de kinderrecovery.


En juist, 2014 is nog niet voorbij. Er wacht nog een stevige hap december.
En juist, mijn challenge is nog niet afgerond. Er ligt nog één boek tussen mij en de eindmeet die ik mezelf oplegde. Nog één boek om de finish mee te halen. En ik wil dat het een blijver is.


Wat was het mooiste boek dat je las in 2014?
Welke titel kan het vuurwerk boven deze 2014 reading challenge zijn?

Ben je zelf nog op zoek naar een geweldig boek om dicht mee tegen de kerstboom te kruipen? Trek dan zeker deze exemplaren eens uit het boekenrek:

1. Us - David Nicholls
2. The Rosie Project - Graeme Simsion
3. The other Typist - Suzanne Rindell