Misschien drong het deze morgen pas echt tot me door. Luc De Vos is er niet meer. Al zo lang ik me kan heugen hoorde hij bij de vaste patrouille die me door de ochtend loodst. Hij hoorde bij de weer-en-wind fietstochten. Bij veel te vroege stappen door de sneeuw naar de bushalte. Hij was één van die stemmen die me van binnen uit verwarmde en de ochtend uit mijn hoofd blies.
In de ochtendschemering fiets ik onder de bomen door. De koude lucht bijt hard in mijn wangen, mistdruppels plakken aan mijn jas en broek. Ik neurie mee:
We bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar.
Rust zacht, schone zanger.
dinsdag 2 december 2014
dinsdag 25 november 2014
De vroege vogel - de verbeterde versie
Ik word wakker van gestommel boven mijn hoofd en hoor hoe twee maten 29 zich een weg bonken van slaapkamer naar woonkamer. Als ik naar mijn nachtkastje leun zie ik dat het amper 5 uur is en realiseer me dat de jongste aan haar dag begonnen is.
'Kwart na vijf? Dat is toch geen uur. Ik haal haar terug naar boven', foeter ik slaapdronken.
Het Lief legt- ook slaapdronken - zijn hand op mijn heup en mompelt. 'Laat haar, als je dat doet krijst ze iedereen wakker.'
Enkele vezels in mij willen mijn benen over de rand van het bed zwieren, maar de slaap wint het van de wilskracht. Ik slaap mijn toegestane tijd uit tot 6.15 u. en tref het kind aan beneden aan de tafel met een stapel kleurboeken. Zelfvoorzienend als ze is- en omdat de thermostaat van de verwarming te hoog op de muur plakt voor haar - had ze onze verzameling fleecedekentjes om zich heen gedrapeerd en zichzelf voorzien van een beker appelsap.
'Goeiemorgen', fluistert ze terwijl ze één of ander topmodel van een hysterisch ingekleurd kleedje voorziet. 'Mag ik koffie voor jou maken?'
Misschien zit er toch iets in dat loslaten.
'Kwart na vijf? Dat is toch geen uur. Ik haal haar terug naar boven', foeter ik slaapdronken.
Het Lief legt- ook slaapdronken - zijn hand op mijn heup en mompelt. 'Laat haar, als je dat doet krijst ze iedereen wakker.'
Enkele vezels in mij willen mijn benen over de rand van het bed zwieren, maar de slaap wint het van de wilskracht. Ik slaap mijn toegestane tijd uit tot 6.15 u. en tref het kind aan beneden aan de tafel met een stapel kleurboeken. Zelfvoorzienend als ze is- en omdat de thermostaat van de verwarming te hoog op de muur plakt voor haar - had ze onze verzameling fleecedekentjes om zich heen gedrapeerd en zichzelf voorzien van een beker appelsap.
'Goeiemorgen', fluistert ze terwijl ze één of ander topmodel van een hysterisch ingekleurd kleedje voorziet. 'Mag ik koffie voor jou maken?'
Misschien zit er toch iets in dat loslaten.
vrijdag 21 november 2014
De foto die ik niet maakte #4
In het holst van de nacht laden we onze kroost op de achterbank van de auto. Pyjama's met schoenen onder en jas erboven zijn de favoriete outfit in het weekend. Dat betekende dat de wijzer het uur van bedtijd geruisloos passeerde terwijl de glazen steeds bij gevuld werden en er altijd nog iets was om over te praten.
Klaarwakker zijn ze, tot de tweede bocht genomen wordt. Twee kinderkopjes knikkebollen. Monden open, knuffels losjes in opengevouwen knuisten.
Het is donker, het gesprek valt stil en Wannes Capelle zingt de auto warm. De lichten flitsen in lichtgele strepen voorbij aan het raam. Wij vier in het donker, warme klanken door de auto, op weg naar thuis.
Klaarwakker zijn ze, tot de tweede bocht genomen wordt. Twee kinderkopjes knikkebollen. Monden open, knuffels losjes in opengevouwen knuisten.
Het is donker, het gesprek valt stil en Wannes Capelle zingt de auto warm. De lichten flitsen in lichtgele strepen voorbij aan het raam. Wij vier in het donker, warme klanken door de auto, op weg naar thuis.
woensdag 12 november 2014
Secret Santa, maar een beetje anders
Tess regelt het ook dit jaar weer: de Secret Santa, editie 2014.In plaats van pakjes, zet je dit jaar wat welgekozen woorden op mooi papier en verstuur je die naar drie andere bloggers.
Het is bijna tijd om weer ouderwets voor de brievenbus te gaan liggen.
I'm in!
Wie nog?
dinsdag 4 november 2014
Niet te vatten verjaardagsgedruis
Zes is de jongste vandaag.
(Neen, je hoeft niet te zeggen dat het heel snel gaat, dat herhaalde ik zelf al tot treurens toe.) Maar waar ik best een rem op de afgelopen maand wou zetten en extra genieten van de laatste dagen met een vijfjarige, keek er iemand anders de tijd vooruit. Eindeloos werd er afgeteld en weggestreept tot ik haar gisterenavond onder stopte.
'Hmm', zuchtte ze 'De laatste avond dat ik vijf ben'.
'Mijn god, kind. Zeg zo'n dingen niet', dacht ik toen ik mijn hart in stukjes voelde brokkelen.
De ochtend brak aan met feestgezang en verjaardagsgedruis. Ballonnen die om kwart voor zeven over de eettafel zweven en een kaarsje op een boterkoek. Na die ene (of kom twee) foto met kroon, pak en kaartje legde ik de camera aan de kant, ging op mijn handen en keek.
Ze scheurde het papier met brede gebaren van haar pak. Rode snippers met witte sterren dwarrelden langs haar voeten naar beneden. Haar ogen sperden wijd open en die grote glimlach brak haar gezicht net niet in twee.
Ik heb er geen foto's van. Geen ervan zou zo scherp zijn als wat ik met mijn eigen ogen zag. En ik dacht, ik moet soms meer zitten en gewoon kijken. Niet alles willen grijpen en gewoon beseffen dat wat ik ook doe, de tijd altijd als water door mijn vingers zal stromen en er geen vatten aan is. Er op vertrouwen dat er heel veel blijft hangen, ook al legde ik het niet vast.
(Neen, je hoeft niet te zeggen dat het heel snel gaat, dat herhaalde ik zelf al tot treurens toe.) Maar waar ik best een rem op de afgelopen maand wou zetten en extra genieten van de laatste dagen met een vijfjarige, keek er iemand anders de tijd vooruit. Eindeloos werd er afgeteld en weggestreept tot ik haar gisterenavond onder stopte.
'Hmm', zuchtte ze 'De laatste avond dat ik vijf ben'.
'Mijn god, kind. Zeg zo'n dingen niet', dacht ik toen ik mijn hart in stukjes voelde brokkelen.
De ochtend brak aan met feestgezang en verjaardagsgedruis. Ballonnen die om kwart voor zeven over de eettafel zweven en een kaarsje op een boterkoek. Na die ene (of kom twee) foto met kroon, pak en kaartje legde ik de camera aan de kant, ging op mijn handen en keek.
Ze scheurde het papier met brede gebaren van haar pak. Rode snippers met witte sterren dwarrelden langs haar voeten naar beneden. Haar ogen sperden wijd open en die grote glimlach brak haar gezicht net niet in twee.
Ik heb er geen foto's van. Geen ervan zou zo scherp zijn als wat ik met mijn eigen ogen zag. En ik dacht, ik moet soms meer zitten en gewoon kijken. Niet alles willen grijpen en gewoon beseffen dat wat ik ook doe, de tijd altijd als water door mijn vingers zal stromen en er geen vatten aan is. Er op vertrouwen dat er heel veel blijft hangen, ook al legde ik het niet vast.
Abonneren op:
Posts (Atom)