Shooting Stars

Beste Tommy,

Jij kent mij niet. Ik ken jou ook niet. Je passeerde vorige week even over mijn televisie. Het is vrij zeker te zeggen dat ik je nog altijd niet ken.
Maar jij kwam en danste. Ik keek op van mijn boek, bleef hangen en genoot. Niet van het programma (na jou won mijn boek het opnieuw van het scherm), maar van jou. Hoe je opging in de muziek. Hoe je een liedje dat ik anders nooit zou opgemerkt hebben kon opzwepen tot één bal vrolijkheid.
Je zorgde ervoor dat ik nog voor de aftiteling van het programma over het scherm rolde al had opgezocht op welk liedje je uit de bol ging.
'Shooting Stars' van Bag Raiders zo bleek. En met één klik zat het in mijn afspeellijst

Deze morgen op de fiets serveerde mijn afspeellijst me 'Shooting Stars'. De zon gloorde aan de horizon. Nog niet genoeg om de wereld in vuur en vlam te zetten, maar een voorzichtige aanzet. En terwijl ik fietste en luisterde barstte mijn hart open van contentement. Niet alleen door het lied, maar nog meer het beeld op mijn netvlies van een man die de ziel uit zijn lijf danste.

Merci daarvoor.

Kruimel

Out with the old - in with the new

Vijf jaar was het geleden. Aan het prikbord wapperde al wekenlang de mededeling dat ik me mét pasfoto moest aanmelden om een nieuw paspoort aan te vragen.
Ik wist al niet zo goed waar ik de tijd vandaan moest halen om binnen de openingsuren van het gemeentebestuur present te zijn. Ik wist helemaal niet wanneer ik een foto van mezelf kon laten maken die gewoon op mezelf leek en niet op de momentopname van die herfst. Namelijk tijdelijk zonder slaap - omdat de peuter des huizes dit overbodig achtte .

Ik wachtte op het moment dat ik peuter- en kleuterloos naar de fotograaf kon gaan. Liefst op het moment dat mijn haar iets weghad van een kapsel en graag ook op de dag dat mijn wallen forfait gaven.
Die dag kwam niet en in plaats daarvan stapte ik door de regen mét peuter in de buggy naar de plaatselijke fotograaf. In de ijdele hoop dat ze in slaap zou sukkelen.
Als je goed naar mijn pasfoto kijkt zie je paniek in mijn ogen. Want eenmaal bij de fotograaf wilde die uk niet in de buggy blijven zitten en krijste ze de boel bijeen. Waarbij de fotografe haar goedhartig bevrijdde. Op één van de pasfoto's stond slechts een wazige schouder. Het was dat of een fotolamp die het aardse leven vaarwel zei.
Uiteindelijk settelden we voor een foto met een krijsende peuter aan mijn been. Die laatste zie je niet op mijn pasfoto, wel in mijn ogen.

Vijf jaar lang passeerde die dag telkens in een flits wanneer ik mijn paspoort moest bovenhalen. Een dag die je liefst zo snel mogelijk wou vergeten, fotografisch vastgelegd en als geldend bewijsstuk voor ongeveer alles wat je doet.

Maar out with the old - in with the new. Toen de brief die meldde dat ik een nieuw paspoort kreeg in de bus viel reed ik naar het station waar er geduldige fotoautomaten staan. Geen krijsende peuter in zicht. Wel twee paar wachtende voeten aan het gordijntje van de fotoautomaat, maar een kniesoor die zich daar aan stoort.

Terug thuis nestelde ik me met koffie en tijdschrift in de zetel. Kwestie van wat extra goede vibes aan mijn pasfoto te hangen. Glamour en glitter is er nog niet. Maar wat mij betreft al een hele stap vooruit

De kers op de taart - alle leestips zijn welkom

Net zoals vorige jaren ging ik de reading challenge van Goodreads aan. Omdat ik van weinig lijstjes bij hou, maar niet zonder het lijstje noglezen/gelezen zou kunnen. En omdat het leuk is om een jaar terug te zien in boeken. Zo zal de Cirkel altijd verbonden zijn met die dagen dat we ei zo na met tent en al van een Italiaanse berg afgleden. En zal ik nooit meer kunnen kijken naar de cover van 'Neem nooit afscheid' zonder te denken aan die avond in de kinderrecovery.


En juist, 2014 is nog niet voorbij. Er wacht nog een stevige hap december.
En juist, mijn challenge is nog niet afgerond. Er ligt nog één boek tussen mij en de eindmeet die ik mezelf oplegde. Nog één boek om de finish mee te halen. En ik wil dat het een blijver is.


Wat was het mooiste boek dat je las in 2014?
Welke titel kan het vuurwerk boven deze 2014 reading challenge zijn?

Ben je zelf nog op zoek naar een geweldig boek om dicht mee tegen de kerstboom te kruipen? Trek dan zeker deze exemplaren eens uit het boekenrek:

1. Us - David Nicholls
2. The Rosie Project - Graeme Simsion
3. The other Typist - Suzanne Rindell 

Zien, horen & zwijgen

Sprookjes van de Efteling - Anton Pieck

Zien:

Op een kerstbeurs vond ik een standje waar tweedehands boeken torenhoog gestapeld te koop lagen. 'Alles moet weg €0.5 per stuk' stond er op een handgeschreven bordje. Ik snuisterde en stapelde mijn armen vol. Met twee plastiek zakken en €10 euro minder zocht ik mijn Lief en kinderen weer op. Die weten het al: een moeder en stapel boeken, dat kost tijd.
's Avonds bogen we ons over één van de vondsten en werd niet alleen ik stil van de prachtige prenten. Eat this, Geronimo Stilton







Horen:

In de donkerste en koude dagen kost het me steeds wat meer moeite om elke morgen als eerste uit het bed te rollen en het huis wakker te schudden voor de rest van mijn thuis zich vanonder hun dons werkt.
En 's morgens op de fiets warm ik me aan dit liedje. Omdat er iemand net dat gevoel zo mooi onder woorden brengt. En omdat ik mezelf op mijn schouder klop dat ik toch weer vanonder het dekbed op de fiets geraakt ben.




Zwijgen:

De kunst van doorslapen heeft ze nog steeds niet door, die jongste van ons. Na nachtmerrie elvendertig stond ze met haar kussen naast ons bed.
Moe hield ik het dekbed omhoog.
'Wij gaan gewoon samen stil zijn', mompelde ik. Ik legde mijn hand op haar buik, trok haar dicht tegen me aan en liet mijn kin op haar hoofd rusten.
'Ik kan nog steeds niet slapen', mompelde ze. 'Maar hier bij jou ben ik niet meer bang.'
Ik zweeg en trok haar nog wat dichter.

Wat ik zag, hoorde en me stil liet vallen.
Een onregelmatig weerkerende rubriek.
(Want mezelf aan planningen houden is niet mijn sterkste kant.)

Soms vraagt een mens zich af

Misschien drong het deze morgen pas echt tot me door. Luc De Vos is er niet meer. Al zo lang ik me kan heugen hoorde hij bij de vaste patrouille die me door de ochtend loodst. Hij hoorde bij de weer-en-wind fietstochten. Bij veel te vroege stappen door de sneeuw naar de bushalte. Hij was één van die stemmen die me van binnen uit verwarmde en de ochtend uit mijn hoofd blies.

In de ochtendschemering fiets ik onder de bomen door. De koude lucht bijt hard in mijn wangen, mistdruppels plakken aan mijn jas en broek. Ik neurie mee:

We bouwen aan de toekomst, we leven voor elkaar
We bouwen aan de toekomst en we houden van elkaar.

Rust zacht, schone zanger.