kamp-spagaat

Afgelopen week werd er verheugd afgeteld naar dinsdag - kampdag.
Voor de kroost betekende dat zeven dagen spelen, rennen, zonder gezeur van ouders.
Voor ons betekende dat zeven dagen uitslapen tot de wekker je wekt, koken wat we zelf lekker vinden, op de fiets richting stad/film/ ... springen zonder babysit te reserveren en gewoon lezen/zitten zonder broer en zus te moeten ontwarren uit schermutseling elvendertig.

De jongste rende aan het verzamelpunt heen en weer tussen bijbabbelen met het kampvriendinnetje en nog een veertiende allerlaatste knuffel bij ons.
De oudste keek lipbijtend naar de klok. 'Gaan we nu? Hoe lang nog? Nu dan? Zo lang kan een kwartier niet duren. Een held in afscheid nemen zal het nooit worden.

Toen ze - eindelijk, zuchtte de oudste - vertrokken richting perron, zwaaide ik blij nog een laatste afscheidswuif. Ze verdwenen al lachend door de stationsdeur.

Oef', deed mijn hoofd en ik wandelende naar de auto.
Rust, even geen eindeloos gekwebbel, gevraag en gehang.
'Krak', deed mijn hart toen ik op de achterbank een vergeten tekening zag liggen.

Ik schudde mijn hoofd, keek wat verwonderd naar de spagaat die gevoelens kunnen maken en startte de auto. Op weg naar de hangmat om daar af te tellen tot ze weer op het stationsplein staan.

Een klein stukje hemel

Ook met een rechterknie achter je linkeroor geplooid, raak je op je vakantiebestemming. (Hetzij ietwat dubbelgeklap en het vroeg een extra rondje stappen om alle vouwen weer uit mijn rug te strijken.)

Dit jaar sloegen we onze tent op in een klein stukje hemel. Weggestopt in de schaduw van grote eiken met uitzicht op de wijngaarden. Slechts plaats voor een handjevol campingbezoekers en voor de rest ruimte om te spelen, te rennen, te joelen, te zwemmen, insecten te vangen en te bestuderen, te luieren en lummelen. Toegegeven, ik moest eventjes zoeken naar twee bomen die dicht genoeg bij elkaar stonden om mijn hangmat te dragen, maar eenmaal dat euvel verholpen was, kon ik dit stukje hemel op geen enkel tekort meer betrappen.

Campingkind

Alleen op de camping is afwas zo kleurrijk (en ook ontspannend) 

Zeejong verenigd met de golven

Volgend jaar nemen we twee hangmatten mee

Tokkie, helft van het kippenroversduo Tokkie & Kokkie. Pikken je brood in zodra je niet kijkt. 

Visserscabanes zover het oog reikt

Zo mooi zijn ze thuis nooit. 

Tegen veel van mijn vakantieprincipes in lieten we heel wat plannen vliegen in de wind. Vaak deden we bommetjeswedstrijd in plaats van een mooie wandeling. Verdween de kroost in het speelbos met geitjes in plaats van de auto op weg om een stadje te bezoeken. De kratten met reisspelletjes en kleurboeken kwamen slecht sporadisch uit. Bestofte kinderen die met hooibalen een huis gebouwd hadden, des te meer.
Ik denk dat ik wat stil heb staan staren naar de dorre rechthoek waar onze tent stond onder de bomen, Het is moeilijk afscheid nemen van kleine stukjes hemel.

Origami voor gevorderden

De laatste weken groeiden de stapeltjes in ons huis zienderogen aan. Stapeltjes tent, tafeltjes en stoeltjes, kleren, speelgoed, luchtmatrassen en handdoeken doken overal in het huis op. De gang dreigde even dicht te slibben, tot we op tijd een noodopslagplaats in de berging openden.
En dan komt altijd het moment dat de hoop die mee moet op reis, naast de auto die je naar de bestemming zal brengen, gedeponeerd wordt.
Een uitdagend moment, zeker sinds we kamperen. 'Origami met bagage en auto' noemen we het sinds kort. Want als je handdoeken rond schepjes plooit kan je die makkelijk tussen de koelbox en het kampeertafeltje schuiven. Schoenenparen haal je uit elkaar en berg je respectievelijk op bij het reservewiel en tussen de pootjes van de klapstoelen in de dakkoffer.
Maar ook dit jaar is het weer gelukt.
Ik hoef alleen de rit lang mijn adem in te houden en mijn rechterbeen over mijn schouder plooien. Eitje!