Carpe Diem

Ze is het levende voorbeeld van de frase 'Pluk de dag'. Ontdaan van pyjama en nachtpamper holt ze zingend en zwaaiend de woonkamer binnen. Lalala-end en handenzwaaiend is zij het bewijs dat de ochtendstond goud in de mond heeft. Niets, maar dan ook niets is in staat de glimlach van onze jongste haar gezichtje te vegen.
Ze danst, speelt en ontdooit ons ochtendhumeur met een koppige vastberadenheid.
Dag na dag kruipt haar goed humeur ook meer onder mijn huid.
Ze is mijn kop koffie in de morgen.
Mijn persoonlijke vogelkoor aan het raam.
En in ruil zing ik met alle liefde van de wereld 'Schuddebollepats' in de beslotenheid van de auto.

Spiegel

Soms kijk ik naar mijn kinderen, maar zie mezelf. Als KleineVent voor de televisie zit en roept 'Ik ben Bliksem', net zoals ik vroeger ruziede met mijn neven over wie 'MiepMiep' mocht zijn als 'Roadrunner' speelde. Of hoe KleineVent duikboot speelt in een bad dat daar eigenlijk echt wel te klein voor is, hoe graag de grenzeloze fantasie van een kleuter het ook anders zou willen zien. Dan zie ik mezelf over de badrand gluren naar mijn moeder die met soppende sokken op het soppende badkamertapijt stond.
Of zoals KleineMeid zich gisterenavond vastklemde aan haar prentenboek. Geen knuffel was goed genoeg. Alleen wat Guido Van Genechten uit zijn tekengerei toverde.
Mijn slapende peuter, met een kartonnen prentenboek in haar armen geklemd. Het onmiskenbare bewijs dat ook zij enkele prioriteiten meekreeg via de navelstreng.


Zo, tot snel? Tot later? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik kriebelende schrijfvingers niet wil negeren.

6u30 - elke morgen opnieuw

Ze is één hoopje babygeur, dons en deken. Tijdens de nacht bijna overdwars gerold, met haar neus tegen de bedrand.
Haar anders wapperende handjes liggen nu stil. En opeens zie ik weer haar babyknuistjes. Bijna ineengekruld, maar net niet. Bijna open, maar net niet.
Ze is één pakketje kleine baby. Heel even lijkt ze weer splinternieuw.
Even zijn we in een andere wereld.
Het moment voor ik mijn wijsvinger zacht over haar wang laat glijden.
Het moment voor ze haar gezicht in allerlei grimassen vouwt en zich wiebelend van links naar rechts uitgebreid uitrekt.
Dan is ze weer KleineMeid, twee jaar en nog wat.

Taal-evolutie



Eerst was ie een 'fuut' met een gekke armbeweging ter hoogte van haar neus.
Later werd het een opantje.
(Het duurde even voor ik door had dat ze het niet over haar opa had.)
Onlangs werd het opantje een oofantje.
Vorige week was het een oolfantje.

Ze is op de goede weg? zou u zeggen.

Waarom riep ze dan het hele voorleesmomentje van deze avond dolenthousiast 'mama' bij het zien van het olifantje uit 'Mijn buren'?

Nestdier

Je bent lijf en leden en niets meer.
Je ligt warm en zacht verscholen diep in je dekenhol.
Af en toe trilt een vinger of mompel je zacht, maar al wat jou jou maakt is in diepe slaap.
Waar ben je als je hier je ogen sluit?

Het leukste kwartiertje van de dag

... dat is het kwartiertje waar KleineMeid, KleineVent en ik een dekenfort bouwen in KleineVents bed en samen in een boek duiken. Elke week slepen we met ons drie net zoveel prentenboeken mee van de bib naar huis als de lenerspas ons toestaat. En elke avond openen die twee ze als een kostbaar cadeautje. KleineVent bekwaamt zich in het navertellen. Na tweemaal hetzelfde verhaal ontwikkelen wij een voorlees-techniek waar ik de zin begin en KleineVent die feilloos afmaakt. KleineMeid ontdekt dan weer de wereld van de taal. Waar alles eerst nog Da! was, komen er nu opanten, oesen, oeten, warkens en japen.
Samen sluiten ze af met een 'nog een keer' in keer. Of een simpele 'nog' van KleineMeid haar kant. En dat doen we, want mooie dingen moet je veel horen.

Onze favorieten op dit moment?

Tommie en de torenhoge boterham
Carnavalfabet
Sinterklaas
Waar is de taart?

Meer tips en inspiratie vind je hier.

Jarige Job

Na vier dagen 'twee' zet ze zelf met glimmende ogen 'angzazeeven' in. Om dan uit volle borst 'Oea' mee te brullen. En dan weer opnieuw. Want als je twee wordt, volgt er slechts een duo hoera's. Te weinig voor een KleineMeid.

De tweede verjaardag is zoveel meer dan de eerste. Het is papier geduldig van een pakje pellen. Decimeter voor decimeter. Niet goed voor het geduld van grote broers en lieve vriendjes. Het is rondjes draaien met je nieuwe kleedje, eten maken voor het volledige gezelschap in je nieuwe keukentje. Het is gebiologeerd kijken naar kaarsjes op een taart en heel erg voorzichtig proeven.
Het is komen knuffelen, voor heel even, om je dan weer in het speelgedruis te storten.

Geniet van je 'twee', KleineMeid. Ik weet dat ik het zal doen.

De keerzijde van groeien

Blijf zo! Verander niet!
In hemelsnaam, groei niet zo!
Je bent perfect zo, met je meter minus 15 centimeter.
Met je woordenschat die enkele medeklinkers mist.
En je hartverscheurend enthousiasme voor iets kleins zoals een vallend blaadje.
Als je groeit raak ik jouw kleine ik kwijt. Zal je nooit meer zijn wie je was.
Want soms, als ik mijn neus in je pluishaartjesnek druk, zal het me een worst wezen tot welk prachtig mens je zal uitgroeien. Soms wil ik je voor altijd zoals vandaag.

Groeien

First there was the Newborn: an inscrutable lump who eerily resembled Winston Churchill.

Zo begint het feest van herkenning dat ik een tijdje geleden las bij Lies.
En het bleef hangen. De (te) veelvuldige 'Neen, mama. Ik kan dat alleen'-s zitten daar zeker voor een groot stuk tussen.

Vakantie

met een perzikdief en een nijlpaardnapper.
Wie denkt er dan nog aan schrijven?

Studio 100 - Kruimel: 1-0

MmmmmBa! MmmmmBa! scandeert de kleinste enthousiast bij het zien van de clown met de gele muts.
Of ook Wa MmmmmmBa? als ie niet in zicht is.
Dat kan ze. Maar mama en papa dat moet je er uit sleuren.

Die dochter van mij leeft dus in een wereld waar enkel een gele clown noemenswaardig is. Waar een poes Wraaah! doet, net zoals de koe, de hond en de eend en waar je neus aan je tenen hangt.

Ik wring em zijn nek om, die Murphy

Of ik antwoord simpelweg nooit meer op de vraag: 'Hoe gaat het nu 's nachts? Wil ze al wat doorslapen?'
En ik zeg zeker nooit meer vrolijk: 'Goed, het gaat super.'
Ze waren nog niet koud, die woorden, en daar liepen we al weer op en neer. Konden we al de mensen bijna horen snurken tussen de krijsbuien door.
Het is Murphy's schuld, ik zeg het je. 

Tolk

Wanneer KleineMeid gefrustreerd tegen de grenzen van haar beperkte woordenschat aanbotst, vertaalt de KleineVent des huizes gewillig.
En dat gaat dan ongeveer zo:
'Uhuhu. Da!'
'Zus wil haar flesje en dan haar tut.'
Maar evengoed zo:
'NanananaNA!
'Zus wil dat ik nog een koekje krijg'

Ik weet nu al wie het deksel op zijn neus zal krijgen wanneer KleineMeid de wondere wereld van uitgebreide woordenschat ontdekt.

KleineMeid,

Voor het eerst sinds lang brulde jij mij niet wakker, maar was je nog een hoopje zachte slapende baby toen ik je kamer binnenkwam. Er zullen dagen komen dat ik op dat moment zacht over je hoofd wrijf. Of een zoen op je neus druk. Misschien zal ik ooit de deken van je aftrekken, luidruchtig gordijnen openschuiven zodat je ineen krimpt van de zonnestralen. Maar niet vandaag. Deze morgen hurkte ik naast je spijlenbedje en keek naar het vuistje dat één spijl vastklemde. Ik keek naar je lange wimpers, neergestreken op je wang. Naar je gezichtje dat nog voor even helemaal ontspannen was. Ik slorpte op hoe klein je bent in je slaap. Het enige wat ik miste waren je grote, donkere ogen.

Toen werd je wakker. Eén en al lach, energie en beweging. Van klein naar groot in een vingerknip.

Ik zal het nooit meer allebei kunnen hebben met jou.

Die keer dat ze gelukkig luisterde
'Beloof me dat je geen fratsen uithaalt.'
'Da', deed ze en huppelde rond in haar spijlenbedje.
'Ik meen het. Ik wil je binnen een half uur terug zien. Alles erop en eraan.'
'Da' en een kopstoot die tegenwoordig voor een knuffel doorgaat.
De deur ging open. Een verpleegster volledig in het groen nam ons mee naar de operatiekamer. 'We roepen u, als het voorbij is.'
En met die woorden werd de deur achter me gesloten. Ik kon mijn groene kledij afstropen en wachten op een hard bankje in een zacht verlichte kamer.

Een half uur later hoorde ik al aan de deur van de recovery dat ze zich aan haar belofte gehouden had.

Het leesleven zoals het is...
Ziek en vermomd als een paddestoel hangt ze op mijn schoot. Tussen de rode blaasjes zie ik hier en daar nog een stukje KleineMeid. Geworteld tegen mijn buik is ze vastberaden de dag door te komen.
Ik wil haar troosten met wat ik het beste ken en pluk een prentenboek uit de kast. Met lege ogen kijkt ze naar de prenten. Geen 'boeh' of 'kotkot' die haar een glimlach kan ontlokken. En terwijl ik me inleef in de wondere wereld van de boerderij dwalen haar ogen weg om te blijven haken aan KleineVent's blokkendoos.
Een laatste 'i-a' verjaagt haar definitief van mijn schoot. Piepend wiebelt ze naar de blokken en daar verschijnt de glimlach die ik haar wou ontlokken.
Ze duwt het prentenboek uit mijn handen wanneer ik me naast haar laat zakken op het tapijt en propt twee blokken in mijn handen met een doelgerichte 'da'. Ik mag torens bouwen.

Was ze niet uit mijn buik gekropen, ik begon me vragen te stellen...

Je weet dat je het teveel zegt als...

KleineMeid giet haar beker met water minutieus uit over de tafel.
'Dat is niet de bedoeling, meisje', zucht ik en leg het watervalletje langs de tafelpoot droog.
'Neen Zus', hoor ik KleineVent vermanend roepen wanneer ik mijn rug draai. 'Dat is NIET de bedoeling!'
Ik draai me om. Juist op tijd om te zien hoe KleineMeid een boterham met confituur op haar hoofd plant.

Dansen

Het begon niet met vier of vijf wankele stapjes. Neen, KleineMeid strekte zich kaarsrecht, hield elegant haar handen breed links en rechts en stapte.
Ze stapte alsof ze nooit iets anders deed, nonchalant van de zetel tot in de keuken. (Laat ons zeggen tien meter.) Toen leunde ze quasi cool tegen de muur en klapte grijnzend in haar handen.
Twee dagen later lieten we KleineVent los op de dansvloer van de kinderdisco in een welbekend familiepark. Hobbelend zocht KleineMeid haar weg tussen hupsend kleutergeweld en stal de show met haar versie van Mamasé.

Ik wist het!

Liedje in haar hoofd
Kaarsrecht staat ze. Alleen en stevig. Lachend en stralend.
Ze kijkt ingespannen voor zich uit. Haar hoofd een beetje naar links. En dan fladderen die twee handjes op. Ze doet niet aan voorzichtig. Ze wappert boven en onder, recht en naast. Ze buigt haar knieën hupsgewijs en ze lacht luid en klaterend.

Ze stapt nog niet. Ik vermoed dat ze wacht tot ze kan dansen. Dansen op dat liedje in haar hoofd.

Een nieuwe maand, een nieuw liedje



Ze zijn gegroeid, allebei. KleineVent en KleineMeid laten zich niet meer wiegen. Neen, KleineMeid die doet op elk willekeurig geluid dat ook maar iets muzikaals in zich heeft van 'put your hands in the air, ...' en KleineVent die hopst rond met armen en benen die niet echt meer stevig aan zijn lijfje lijken te hangen. Of met andere woorden: zoals alleen een kleuter kan dansen.

En met zijn drieën verkozen we dit liedje tot liedje van januari 2010. Ik wou nog 'Icon' van Daan voorstellen, maar mijn nageslacht dacht er anders over. KleineMeid omdat ze hier goed op kan hoppen en de menigte tot handgewuif kan overhalen. KleineVent omdat hij dan 'cool' met zijn schouders kan doen (vraag me niet...) en ik omdat ik met dit liedje al voorzichtig naar de lente kan verlangen. Ja, zover zijn we al.