Herfst



Als u ergens een Kruimel door een wolk herfstbladeren ziet tollen met een verdwaasde grijns van oor tot oor. Vergeef het haar, of doe vrolijk mee.
Het is de schuld van dit liedje dat haar al drie dagen achtervolgt.
En ook een beetje de high van een slaaptekort.

Slapeloos
Ik hoest tot er gele lichtjes opflikkeren achter mijn oogleden. Ik draai en zoek naar een houding die voor langer dan drie minuten comfortabel voelt. Mijn op het ene moment onmisbare slangenkussen stamp ik een kwartier later driftig uit bed en ik worstel nog maar eens om op mijn andere zij te gaan liggen.
Hij zou zijn kussen willen nemen en op de bank verder slapen, weet ik. Maar hij kent me goed genoeg. Dus kruipt hij tegen me aan. Maant met zijn hand op mijn buik Puk tot wat minder waterballet aan en valt weer in slaap.
Als de golven van de zee blijf ik door het bed deinen. Rol ik tegen hem aan en wroet mezelf terug tot mijn randje van het bed. Hij verdraagt het – al snurkend.

Aftellen
Ik zworf maar wat rond. Van Aidan Chambers sukkelde ik via ‘Schijnbewegingen’ tot aan Mo Hayder. Ik ben drie bladwijzers armer die voor een geruime tijd tussen de pagina’s zullen blijven steken verborgen in de krochten van mijn wankele boekenkast.
Toen Lief deze avond de nieuwe Toby tevoorschijn toverde, verbaasde ik mezelf over het ontbreken van een rondedansje. Het lichtje gaat vroeg uit, tegenwoordig.
Ik las vier pagina’s, denk ik. Toen kon Lief echt het nachtlampje uitknippen en mijn bril van mijn neus peuteren. Het boek wou ik moeilijker lossen, vertelde hij deze morgen.
Het gaat zo anders dan die snikhete juni in 2006. Al 35 weken en nog 35 dagen als er één iemand zich bijzonder strikt aan de timing houdt. En ik tel af, met lijf en leden.