Ooit in een ver verleden moet ik de grap gemaakt hebben van de tienbeurtenkaart bij de spoeddiensten. Ik denk dat ik het toen al zag aankomen dat ik meer tijd dan me lief was zou spenderen in de wachthokjes van het ziekenhuis.
Ik steek het maar op iets met de genen. Ik ben notoir onhandig en stoelen, tafels en deurstijlen hebben jammer genoeg niet de neiging uit de kant te springen. GroteKleineBroer mikte op de overtreffende trap van onhandig en zag het spectaculairder. Hij werd meermaals met een helikopter van een bergflank geplukt en ik vermoed dat ons telefoonnummer onder een sneltoets zat van zijn turnleraar om mijn ouders nog maar eens te informeren van één of ander ongelukje.
Maar goed. Los van een indrukwekkende val van de trap bleven we nobele onbekenden in de spoed. Tot KleineMeid lucht moet gekregen hebben van de grap en besloot dat het tijd was om de achterstand in te halen. Pink en tanden kwamen al aan de beurt, maar waarom zouden we dat niet afwerken met een mislukte pirouette die je tegen verwarming laat knallen?
'Ik weet de weg', had ik willen mompelen terwijl ik een krijsend kind op mijn armen torste en de spoed binnenstapte.
En ik wou even echt dat ik mijn tienbeurtenkaart kon laten afstempelen.
Ik ben namelijk razend benieuwd wat je krijgt als die vol is.
woensdag 1 oktober 2014
dinsdag 23 september 2014
Mijn desk is clean, maar kijk alsjeblieft niet in mijn laptop.
Mijn bureau kan zo op de foto voor het betere woonmagazine. Ik beschik over een laptop, bureaulamp, twee potjes met schrijfgerei en een notitieboek. Nergens slingeren er papieren rond. Geen stapel te bespeuren. Het is wit en clean.
Heel Instagramwaardig allemaal.... als mijn baas het budget had voor mooie designspullen. (Dat had ie niet.)
Maar jammer genoeg is mijn laptop de digitale versie van een bureau dat verdwijnt onder stapels en stapels papieren. Op mijn digitale bureau hangen overal post-its met to-do's. Wankelen te klasseren paperassen naast weg te gooien documenten. Op mijn digitale bureau vind alleen ik de weg terug en zelfs ik slaag daar slechts ter nauwer nood in.
Ik heb dus nood aan een systeem. Eentje dat werkt. Want voor jullie apps beginnen te tippen. Ja ik ken en gebruik Evernote. Ja, Wunderlist staat op mijn laptop en gebruik ik regelmatig.
Maar ik moet iets verkeerd doen. Waarom heb ik anders naast die systemen ook een notitieboek waar ik de helft van mijn to-do's in pen in plaats van iedere keer opnieuw dat ene scherm open te klikken. En hoe komt het dat werkpunten die tussendoor op mijn bureau belandden plots op de achterkant van een verslag staan? Waarom blijf ik bezig met alle to-do's van de ene naar andere lijst slepen?
Dus...
Hoe zet ik een systeem op? Eentje dat ik volhoud?
Hoe creëer je een lijst van trefwoorden die ook werkbaar blijven?
Hoe hou ik overzicht in mijn mailbox zonder een mix van sterretjes en kleurcodes die mijn digitale brievenbus de aanblik geven van een geflipte regenboog?
Hoe zorg ik ervoor dat zaken niet simpelweg naar de vergeetput van mijn laptop zakken?
Hoe grijp ik mezelf bij de lurven en maak ik schoon schip?
Heel Instagramwaardig allemaal.... als mijn baas het budget had voor mooie designspullen. (Dat had ie niet.)
Maar jammer genoeg is mijn laptop de digitale versie van een bureau dat verdwijnt onder stapels en stapels papieren. Op mijn digitale bureau hangen overal post-its met to-do's. Wankelen te klasseren paperassen naast weg te gooien documenten. Op mijn digitale bureau vind alleen ik de weg terug en zelfs ik slaag daar slechts ter nauwer nood in.
Ik heb dus nood aan een systeem. Eentje dat werkt. Want voor jullie apps beginnen te tippen. Ja ik ken en gebruik Evernote. Ja, Wunderlist staat op mijn laptop en gebruik ik regelmatig.
Maar ik moet iets verkeerd doen. Waarom heb ik anders naast die systemen ook een notitieboek waar ik de helft van mijn to-do's in pen in plaats van iedere keer opnieuw dat ene scherm open te klikken. En hoe komt het dat werkpunten die tussendoor op mijn bureau belandden plots op de achterkant van een verslag staan? Waarom blijf ik bezig met alle to-do's van de ene naar andere lijst slepen?
Dus...
Hoe zet ik een systeem op? Eentje dat ik volhoud?
Hoe creëer je een lijst van trefwoorden die ook werkbaar blijven?
Hoe hou ik overzicht in mijn mailbox zonder een mix van sterretjes en kleurcodes die mijn digitale brievenbus de aanblik geven van een geflipte regenboog?
Hoe zorg ik ervoor dat zaken niet simpelweg naar de vergeetput van mijn laptop zakken?
Hoe grijp ik mezelf bij de lurven en maak ik schoon schip?
vrijdag 19 september 2014
Die keer in het ziekenhuis
7 u.
'Jij wilt dat ik verhonger', beet ze me toe en kruiste haar armen. Boos stampte ze richting zetel en keilde alle kussens in de lucht. Operatiedag (ja, die werd voor een deel vervroegd) betekent ook nuchter blijven. Ook als je pas om 12 u 's middags in het ziekenhuis verwacht werd.
8.30u.
Ik sluip stil met een kommetje muesli en kop koffie naar de badkamer. Ik scheur van de honger, maar krijg het niet over mijn hart om voor haar neus te eten.
'Waar ben je?' roept ze voor ik de eerste hap in mijn mond kan steken. 'Je bent aan het eten, hé?'
10 u.
We kleuren - we spelen met de Barbies - we bouwen met de Kapla - we spelen niet met het keukentje - we kleuren nog wat - we bouwen een knikkerbaan - ik zeg elke twee minuten dat ze ook geen stukje fruit mag. (Memo to me, verdeel die eetlustgenen de volgende keer wat beter tussen de leden van de kroost)
11.30 u.
Ik gesp haar vast in de auto richting ziekenhuis.
'Mag ik nu al eten?' x 100
12 u.
Ze klampt de verpleegster die haar opneemt aan. 'Zelfs geen klein stukje mandarijn? Zelfs geen rozijntje? Een slokje water?'
13 u.
Ze mag naar het operatiekwartier. Lacht zich een kriek met het haarnetje dat ik moet opzetten en vraagt aan de anesthesist of hij toevallig een koekje bij heeft. Twee seconden later draaien haar ogen weg en moet ik de ruimte verlaten.
13.30 u.
Ze ligt welgeteld tien minuten zo slap als een lappenpop in het te grote ziekenhuisbed. Nog voor mijn hart *krak* kan doen zit ze monter rechtop en informeert waarom de meneer aan de overkant alleen maar een kleedje aanheeft. En dan nog eentje die niet helemaal dicht kan aan de achterkant.
Ze vraagt aan de verpleegster op de recovery om een koekje. We mogen al vrij snel naar de kamer.
14 u.
Ze huilt hartverscheurend en grijpt naar haar kaak.
'Of ze pijn heeft', informeert de verpleegster.
Ze knikt.
'Haal ik een pijnstiller', vraagt de verpleegster aan mij.
Ze trekt aan mijn arm en fluistert 'een mandarijn helpt ook'
15.30 u.
Ze krijgt een beker water. Ze kijkt nors en informeert waar het eten blijft.
16 u.
De verpleegster komt blinkend binnen met een plat kaasje.
In plaats van aan te vallen kijkt ze wat meewarig naar het potje.
'Daar heb ik nu echt geen zin in.'
16.30 u.
We mogen naar huis alwaar de patiënt een heel bord puree naar binnen schuift.
'Jij wilt dat ik verhonger', beet ze me toe en kruiste haar armen. Boos stampte ze richting zetel en keilde alle kussens in de lucht. Operatiedag (ja, die werd voor een deel vervroegd) betekent ook nuchter blijven. Ook als je pas om 12 u 's middags in het ziekenhuis verwacht werd.
8.30u.
Ik sluip stil met een kommetje muesli en kop koffie naar de badkamer. Ik scheur van de honger, maar krijg het niet over mijn hart om voor haar neus te eten.
'Waar ben je?' roept ze voor ik de eerste hap in mijn mond kan steken. 'Je bent aan het eten, hé?'
10 u.
We kleuren - we spelen met de Barbies - we bouwen met de Kapla - we spelen niet met het keukentje - we kleuren nog wat - we bouwen een knikkerbaan - ik zeg elke twee minuten dat ze ook geen stukje fruit mag. (Memo to me, verdeel die eetlustgenen de volgende keer wat beter tussen de leden van de kroost)
11.30 u.
Ik gesp haar vast in de auto richting ziekenhuis.
'Mag ik nu al eten?' x 100
12 u.
Ze klampt de verpleegster die haar opneemt aan. 'Zelfs geen klein stukje mandarijn? Zelfs geen rozijntje? Een slokje water?'
13 u.
Ze mag naar het operatiekwartier. Lacht zich een kriek met het haarnetje dat ik moet opzetten en vraagt aan de anesthesist of hij toevallig een koekje bij heeft. Twee seconden later draaien haar ogen weg en moet ik de ruimte verlaten.
13.30 u.
Ze ligt welgeteld tien minuten zo slap als een lappenpop in het te grote ziekenhuisbed. Nog voor mijn hart *krak* kan doen zit ze monter rechtop en informeert waarom de meneer aan de overkant alleen maar een kleedje aanheeft. En dan nog eentje die niet helemaal dicht kan aan de achterkant.
Ze vraagt aan de verpleegster op de recovery om een koekje. We mogen al vrij snel naar de kamer.
14 u.
Ze huilt hartverscheurend en grijpt naar haar kaak.
'Of ze pijn heeft', informeert de verpleegster.
Ze knikt.
'Haal ik een pijnstiller', vraagt de verpleegster aan mij.
Ze trekt aan mijn arm en fluistert 'een mandarijn helpt ook'
15.30 u.
Ze krijgt een beker water. Ze kijkt nors en informeert waar het eten blijft.
16 u.
De verpleegster komt blinkend binnen met een plat kaasje.
In plaats van aan te vallen kijkt ze wat meewarig naar het potje.
'Daar heb ik nu echt geen zin in.'
16.30 u.
We mogen naar huis alwaar de patiënt een heel bord puree naar binnen schuift.
vrijdag 12 september 2014
Op de fiets
Kort voor ik mijn persoonlijke mobiliteitsplan zou omgooien las ik her en der berichten van pendelaars die hun treinabonnement aan de haak mochten hangen en dagelijks met de auto naar hun werk konden gaan. Jubelberichten waren het. Geen vertragingen meer. Geen trein meer moeten zien of horen. Niet je ochtend moeten delen met tientallen medereizigers. Luid kunnen meezingen met de radio zonder vreemd aangekeken te worden. Niet meer doornat geregend worden op het traject huis-station-werk.
Het zal wel de verandering van spijs zijn die doet eten, maar na een maand of vier kan ik zeggen dat ook de omgekeerde wissel doet deugd.
's Morgens laat ik mijn autosleutels in de sleutellade en spring ik op mijn fiets. Nooit meer mijn stuur opeten omdat ik al in de file sta aan te schuiven voor ik goed en wel mijn straat uit ben. Ik fiets alle wachtende auto's gezwind voorbij. Nooit meer vloeken op die ene auto voor me die niet goed weet welke kant ie uit moet zodat we met zijn allen nog een extra beurt voor het verkeerslicht staan. Fietsen tussen bomen en water en frisse lucht opsnuiven. (de regenbuien ben ik alweer vergeten, vastvriezen aan mijn zadel en stuur kwam nog niet voor). Elke morgen en elke avond een kwartier tijd om te lezen, te schrijven of gewoon voor me uit te staren.
Alleen jammer dat de trein nooit wacht als ik twee tredes te laat op het perron sta.
Het zal wel de verandering van spijs zijn die doet eten, maar na een maand of vier kan ik zeggen dat ook de omgekeerde wissel doet deugd.
's Morgens laat ik mijn autosleutels in de sleutellade en spring ik op mijn fiets. Nooit meer mijn stuur opeten omdat ik al in de file sta aan te schuiven voor ik goed en wel mijn straat uit ben. Ik fiets alle wachtende auto's gezwind voorbij. Nooit meer vloeken op die ene auto voor me die niet goed weet welke kant ie uit moet zodat we met zijn allen nog een extra beurt voor het verkeerslicht staan. Fietsen tussen bomen en water en frisse lucht opsnuiven. (de regenbuien ben ik alweer vergeten, vastvriezen aan mijn zadel en stuur kwam nog niet voor). Elke morgen en elke avond een kwartier tijd om te lezen, te schrijven of gewoon voor me uit te staren.
Alleen jammer dat de trein nooit wacht als ik twee tredes te laat op het perron sta.
maandag 8 september 2014
Hoe jij WO I mee kan herdenken
"En nu maar hopen dat ik hem in 2018 nog herken tussen de menigte"
Met die woorden plaatste ik mijn beeldje voorzichtig tussen één van zijn tientallen dubbelgangers. Allemaal ineengedoken figuurtjes, armen rond het hoofd en een uitgesproken ruggengraat. Allemaal beeldjes gemaakt in het kader van het prachtige project ComingWorldRememberMe.
CWXRM is een project dat over vier jaar loopt van 2014 tot 2018. De periode waarin we WO I herdenken. Tijdens
die periode nemen duizenden mensen verspreid over Vlaanderen en de
rest van de wereld deel aan de ‘making of’ van de installatie door 600.000
beeldjes uit klei te boetseren. Daarbij staat elk beeldje voor een van de
600.000 slachtoffers die in België het leven lieten tijdens de Eerste
Wereldoorlog. Alle beeldjes worden na het bakken geïdentificeerd door middel
van een dog tag, het universele identificatiesysteem voor frontsoldaten. Op
deze dog tag staat een slachtoffernaam uit de digitale ‘Namenlijst’ die door
het In Flanders Fields Museum in Ieper wordt samengesteld. Ook de naam van de
maker komt op de dog tag: zo herenigen verschillende nationaliteiten en
generaties zich in de herdenking.
In het voorjaar van 2018 wordt de installatie geïmplementeerd op een van de meest bevochten plekken van de Eerste Wereldoorlog: het niemandsland van de frontzone rond Ieper, nu de Palingbeek bij Zillebeke. De beeldjes krijgen in de land art installatie een plaats tussen twee grote werken van kunstenaar Koen Vanmechelen. De indrukwekkende kunstinstallatie ComingWorldRememberMe moet herinneren aan de zinloosheid van oorlog: gisteren, vandaag en morgen.
Op de teamdag dit jaar stroopten mijn collega's en ik onze mouwen op en duwden halve cilinders klei in de persen om onze beeldjes te maken. Geen hard labeur, ook niet moeilijk. Wel een bijzonder gevoel om te boetseren aan iets wat deel zal uitmaken van een groot geheel. En hoe uniform het proces ook is - klei voorbereiden, in de pers duwen en afwerken - toch kwam elk beeld er anders uit. Sommige met een hoek af, enkelen heel zacht anderen met een grove structuur. Ik stempelde mijn initialen aan de onderkant van mijn beeldje. Een collega werkte de ruggengraat van zijn exemplaar bijzonder expressief uit. En binnen vier jaar staan deze twee tussen 599 998 andere soortgenoten in het natuurschoon van de Palingbeek bij Ieper.
.JPG)
Met die woorden plaatste ik mijn beeldje voorzichtig tussen één van zijn tientallen dubbelgangers. Allemaal ineengedoken figuurtjes, armen rond het hoofd en een uitgesproken ruggengraat. Allemaal beeldjes gemaakt in het kader van het prachtige project ComingWorldRememberMe.
 |
| ComingWorld x Remember Me |
In het voorjaar van 2018 wordt de installatie geïmplementeerd op een van de meest bevochten plekken van de Eerste Wereldoorlog: het niemandsland van de frontzone rond Ieper, nu de Palingbeek bij Zillebeke. De beeldjes krijgen in de land art installatie een plaats tussen twee grote werken van kunstenaar Koen Vanmechelen. De indrukwekkende kunstinstallatie ComingWorldRememberMe moet herinneren aan de zinloosheid van oorlog: gisteren, vandaag en morgen.
Op de teamdag dit jaar stroopten mijn collega's en ik onze mouwen op en duwden halve cilinders klei in de persen om onze beeldjes te maken. Geen hard labeur, ook niet moeilijk. Wel een bijzonder gevoel om te boetseren aan iets wat deel zal uitmaken van een groot geheel. En hoe uniform het proces ook is - klei voorbereiden, in de pers duwen en afwerken - toch kwam elk beeld er anders uit. Sommige met een hoek af, enkelen heel zacht anderen met een grove structuur. Ik stempelde mijn initialen aan de onderkant van mijn beeldje. Een collega werkte de ruggengraat van zijn exemplaar bijzonder expressief uit. En binnen vier jaar staan deze twee tussen 599 998 andere soortgenoten in het natuurschoon van de Palingbeek bij Ieper.
Het is een prachtig project, maar er moeten nog enorm veel beeldjes gemaakt worden. Tussen vandaag en eind 2018 verzeil jij vast en zeker wel eens in de Westhoek.
En als je dat doet, maak dan zeker een beeldje.
En als je dat doet, maak dan zeker een beeldje.
Abonneren op:
Posts (Atom)