Moestuintjes

'Mmm, ik proef de aardbeien al', zuchtte de jongste.
Ze vulde het kleine moestuinpotje van de welbekende Nederlandse supermarkt met potaarde en plantte de zaadjes minutieus.

Dat was twee jaar geleden.
De aardbeien, basilicum en tomaatjes schoten op tot groene sprietjes. De sprietjes werden verplant in een grote pot. De pot vloog begin april op het terras en de nachtvorst deed de rest.

Dus toen de beste Albert dit jaar weer moestuintjes uitdeelde had ik er een hard hoofd in, maar we plantten tot de keukentafel een slagveld aan potaarde was.
De groene sprietjes verschenen stipt op afspraak. Elke morgen lag mijn kroost op hun buik om te controleren hoeveel de komkommer alweer gegroeid was in vergelijking met de zonnebloemen. Tot de plantjes uit hun potjes barsten en de grote oversteek naar het terras buiten moesten maken.

De jongste was nog te porren voor het verplanten. Elk excuus om te klooien met zwart zand is een goed excuus. Maar kort daarna verging het met de moestuintjes zoals de goudvis. Ze waren er, geen nood om daar nog energie in te steken.

Ik was echter vastbesloten om te oogsten. Mijn lichtgroene vingers kunnen geen volwaardige moestuin aan, maar één simpele radijs, dat zou toch moeten lukken.

De nachtvorst indachtig sleepte ik elke avond de potten naar binnen. Goed voor de armspieren van ondergetekende, goed voor de lachspieren van mijn huisgenoten.
En hoe meer het groen opschoot, met hoe meer vragen ik mijn vader - een doorwinterde tuinier - bestookte.

Die rucola krijgt bloemetjes is dat de bedoeling? 
Vier zonnebloemen in één pot, is dat een goed idee? 
De peultjes groeien over de grond? Ah, je moet die opbinden, oké. Hoe doe je dat? 

Gisteren kon ik oogsten. Twee radijzen en een handvol peultjes.
Mijn eigen verwachtingen zijn nu al ruimschoots overtroffen.

De foto die ik niet maakte #15

Hij speurt het strand af met slechts één doel: zelf een haaientand vinden.
Niet krijgen van een gulle passant, niet kopen. Gewoon zelf vinden in het zand.
Hij krult zich op als een komma. Zijn rug blinkt van het vers gespoten laagje zonnecréme. Zijn haar piekt naar de vier windrichtingen
Zeef in het zand, spoelen en zoeken. Hij staat op een eindeloze repeat.
Zeven, spoelen en zoeken.
Zeven, spoelen en zoeken

Tot hij opveert. Als een uitroepteken strekt hij zicht uit.
Zijn schreeuw galmt over het hele strand. 'Gevonden!'

Lecturama voor grote mensen

'Waar luister je naar?'
'Lecturama voor grote mensen', legde ik mijn jongste uit.
Haar ogen bleven groot en de vraag was wat haar betreft nog steeds niet  beantwoord.
Het jong dat al swipte op de smartphone voor ze goed en wel een stap kon zetten, luisterde met open mond.
'Dus als jullie verhaaltjes wilden luisteren dan moest je cassetjes gebruiken? Waar kon je die downloaden? Oh dat bestond niet? Hoe kon je dan nieuwe verhaaltjes op de wolkmen zetten? Kopen? Via Internet dan. Ah, in de winkel. En als je je oude verhaaltjes beu was? Nog eens luisteren? Echt, was dat niet saai?'

Ik denk aan de rode sprookjesboeken en de *ping* die je liet weten dat de pagina omgedraaid mocht worden. Neen, dat was niet saai. Maar ik voel zelfs met mijn kleine teen dat mijn digital native het iets te analoog vind en in de verste verte niet retro genoeg om opnieuw interessant te zijn.

Mijn Lecturama voor grote mensen dirigeer ik tegenwoordig ook met een klik en een swipe richting mijn smartphone. Alleen heten de verhalen nu podcasts en is het aanbod overweldigend groot.
Te groot, tot voor kort, maar ik denk dat ik mijn niche gevonden heb.

Het begon met Serial 1 en 2. Hoe zeer ik hou van stemmen die zinnige dingen in mijn oor blazen, mij overtuig je pas echt als je me achterlaat met een 'ik wil NU weten hoe het verder gaat'.
Blijkt dat - zelfs nu ik Lecturama lang en breed ontgroeid ben - ik nog steeds een zwak heb voor cliffhangers en een *ping* in de vorm van een volgende aflevering.
Enter Limetown en S-town.

Podcasts die ervoor zorgden dat het fietstraject huis - station - werk puur genieten is (ja, zelfs als het giet).  Knappe geluidsknutselaars laten goeie verhalen op me los. Ik fiets over de vesten, maar wandel tegelijk mee door het doolhof van John, zoek samen met Lea een getuige op in een twijfelachtig motel of luister mee naar een collect call uit de gevangenis.
Blijkt dat er niet meer nodig is dan een rits goede vertellers om van mijn woon-werkverkeer een ware traktatie te maken.

Meer van dat. Veel meer van dat, graag!


PS: En met mijn erfenis Lecturama verliep het een beetje zoals ik voorspeld had. Ik had kunnen weten dat de doos die mijn vader een kleine tien jaar geleden de gang inschoof nog geen millimeter van zijn plek geschoven zou zijn vandaag. Laat staan dat het deksel eens opgelicht werd.