Wat echt helpt

Op enkele vaste momenten per dag lijkt hij maar één ding te willen: het bloed vanonder mijn nagels.
Het kost veel vastberadenheid van beide kanten.
Van mij kant om te willen dat hij zijn kleren aandoet.
Van zijn kant om dat zo lang mogelijk uit te stellen.
Van mij om te willen dat hij zijn bed op zoekt en zijn ogen sluit.
Van zijn kant om te vinden dat dat ook best beneden kan op de zetel.

De helft van de keren vraagt hij meer geduld dan ik tot mijn beschikking heb. En dat Lief dat dan 'rustig' in mijn oor fluistert, helpt niet altijd.
We botsen nog altijd. Mijn vader beweert dat het niets persoonlijk is. Dat bij het pakket 'zes jaar' hoort en hangt er voor de lol een anekdote aan vast hoe gruwelijk onuitstaanbaar ik was op die leeftijd.  Ik vermoed eerder dat het een all-in is bij het pakket 'KleineVent' en zoek mijn heil bij de gedachte dat het later een schone deugd is om op te komen voor je gedacht.

Ik tel veel tot tien de laatste weken. Stil en tussen mijn tanden. Het haalt er voor ons beiden de scherpe randen van af. Ik ben soms onverklaarbaar doof als hij woorden in mijn richting slingert die ik echt niet wil horen.
Maar wat echt helpt?
Nog eens in die ogen kijken.
Relativeringsvermogen voor tien krijg ik ervan.

Neen, dank je...

Beste producenten,

Mijn mama - die inderdaad wel de liefste is - kan niets met een Vivabox. Ook niet met een verwenpakket vol doucheschuim en scrubmiddelen. En ja, het zou inderdaad een leuk idee zijn om haar te verrassen met een weekend Amsterdam, maar dat zal ook niet lukken.
U zal er wellicht niet om doen, maar mede dankzij jullie staat moederdag in de top 3 van rottige dagen in het jaar. 
Was er een spamfilter om alle moederdagberichten rechtstreeks naar het zwarte gat van mijn mailbox te knikkeren, ik had het al gedaan. Maar daar stoppen jullie niet, ook radio- en tv-gewijs zal ik de komende weken er nog meermaals per dag aan herinnerd worden aan dat ik nog een cadeautje moet kopen. (Neen, dat moet ik niet!)
Enige voordeel van de komende weken is dat ik weer veel meer cd's luister (was alweer vergeten hoe zalig Miles Davis is) en dat ik me nog meer dan anders te pletter lees uit enige vermijdingsreflex van reclameblokken in de films of series die ik bekijk.
Ondergetekende kijkt uit naar 14 mei, want dan hebben we dit circus ook weer voor een jaar gehad.

Met vriendelijke groet,

Kruimel

Mooi

Ik had een vrije voormiddag. En tussen alles dat ik op een to-do-lijst propte, besliste ik om even snel te stoppen aan de sportwinkel om een nieuw badpak te kopen.  Het oude doet al meer dan vier jaar dienst en is zo versleten dat het dreigt te scheuren op plekken waar je echt niet wilt dat een badpak scheurt.  Een nieuw badpak, dat mag geen problemen geven. Even door de rekken rammelen en alles dat kleur en maatgewijs past meenemen naar het pashok.

Geen!
Goed!
Idee!

Een uur later zat ik in de auto beduusd voor me uit te kijken. Waar was mijn zwemlijf van vroeger naartoe? Waarom heb ik in Franse maten opeens vier maten meer nodig om mijn lijf ietwat bedekt te krijgen? Hoe doen al die vrouwen dat met bandjes die slechts een pluimpje kunnen ophouden?
Me veel te hard bewust van elk putje en bobbel reed ik naar huis, hees me in een comfortabele jeans vastbesloten nooit nog een voet in een zwembad te zetten, of elke andere plek die badkleding vereist.

En het mag dan wel reclame zijn, maar dit kwam op een goed moment.

Bubbels

De geur viel op je zodra de voordeur geopend werd.
Het rook in huis naar fris, schoon en lente. En de geur overmeesterde makkelijk de kookkunsten van Lief. Zelf de rijstschotel rook naar douche en frisgewassen haren.
In bad zat de schuldige beteuterd naar het melkwitte water te kijken.
'Waar zijn de bubbels?'
Sinds het kind ontdekt heeft dat de combinatie douchegel en lopende kraan een lawine aan bubbels geeft, is geen enkel flesje meer veilig. Staat de fles niet in de kast? Dan is ie leeg de volgende keer dat je wil douchen.
Mijn nieuwe, zalige ruikende douchemelk stond niet in de kast.
Maar douchemelk geeft ook geen bubbels.
Lose - lose, voor iedereen.

Gelukkig voor haar dat ze zo ongeloofelijk lekker naar sinaasappelbloesem rook ...

Hé?

Een decennium (en nog wat...) al?

Elimineren

Muren voorzien van verf en behang blijkt de opruimwoede in Lief iets te fel aan te wakkeren. Na het debacle met het eerste erfstuk, was Lief's oog gevallen op mijn boekenkast.

Ik trof hem aan met lege wijnkistjes overal en boeken in dozen.

 

Wat ben jij aan het doen? (Het kan wat hysterisch geklonken hebben)
Ik dacht: je hebt nu je Kobo...
Ja-ha *vlammende ogen*
En ik dacht, misschien kunnen deze weg.
Weg, naar waar?
In dozen, in de kelder of zo...
Ik ga nu in de tuin verder snoeien.
En ik zet de wijnkistjes terug?
Graag!


Lief heeft het de laatste tijd voor veel wit, clean
Jammer dat hij getrouwd is met een Kruimel die maar wat graag zou sparen voor een huis waar zoiets kan:

Iets nieuws

'Streetlife' is het thema van KleineVents sportkamp. Vijf dagen vol hiphop, handshakes, skaten en graffiti. Het kind is 's avonds niet mee te krijgen naar huis en kan 's morgens niet wachten om te vertrekken.
Het heeft ook gevolgen voor de moeders.
Bij het afscheid wil ik hem een zoen geven. Hij trekt zijn gezicht weg en draait met zijn ogen.
Neen, mama. Geen zoen, een vuisje. Ik steek dan maar gelaten mijn vuist op en doe mee met de ingewikkelde combinatie handbewegingen.
Terwijl ik de zaal uitloop zie ik hem een skateboard nemen en rustig een rondje glijden.

Het kleine is bijna helemaal weg.
Er luikt iets in hem...
iets nieuws, groter dan wat hij tot nu toe was.
Ofwel was dat er al een tijdje en zie ik het nu pas.

(En moet ik nu op zoek naar een nieuwe blognaam voor hem?)

Erfstuk

In onze woonkamer staat een oude houten secretaire. Zo eentje met een rolluikje en binnenin een verzameling aan vakjes en laadjes. Heel mijn kindertijd heb ik deze geweten in de woonkamer. En toen mijn vader 10 jaar geleden besloot dat het tijd was voor nieuwe meubelen, adopteerde ik met veel liefde het oude bureautje.
Nog eens 10 jaar later vond mijn Lief het tijd voor iets anders. Mijn hart piepte en kraakte als ik er aan dacht om dit bureautje door te schuiven naar een ander huis. Ja, het is het meest onpraktische meubelstuk in ons huis. Ja, de laptop past er slechts met moeite in. Ja, het is een oud stuk zonder veel waarde, maar soms vind ik het het mooiste wat in ons huis staat.

Ik trok met een meetlint door ons huis en verschoof in mijn hoofd meubels tot er nieuwe hoekjes en kantjes ontstonden. Dagdromen van het bureautje op de meest zonnige plek in ons slaapkamer worden droogweg uit de lucht gehaald door een realistische Lief. 'Vergeet het Kruimel, dat ding raakt nooit te nimmer de trap op.'
Gelukkig wou GroteKleineBroer het familie-erfstuk wel adopteren.

Toen kwam er die maand dat het Lief aan het plakken, schilderen en behangen sloeg. En werd het bureau even uit de weg geschoven tegen de vers behangen muur. In afwachting van de ophaaldienst.
Lang verhaal kort.
Raad eens waar ik nu zit?