4

Vier jaar geleden smeet ik 's avonds om 20 u. de telefoon toe met de woorden 'ik denk dat mijn water gebroken is.' Drie uur later belde ik diezelfde vriendin terug op met de mededeling 'je bent meter geworden van een klein meisje.'
Dat kleine meisje heeft er net een verjaardagsweek op zitten.
Als opwarmer vierde ze in het mooiste sprookjespark dat er is voor het eerst haar vier.
Twee dagen later zette een tafel vol vriendjes een lang zal ze leven in. Maar na de vierde hiep-hiep-hoera bleef ze verwachtingsvol kijken.
'Nu ben ik toch vijf?
Deze morgen plakte ze zelf simpelweg nog twee hiep-hiep's na ons verjaardagsgezang op bed.
'En nu ben ik zes', glunderde ze.
'Neen, nog altijd vier', weerlegde ik. ' En dat is groot genoeg voor dit jaar'.

Mandarijnen

Van de tweemaal twee kilo die we eergisteren nog kochten, liggen nog drie exemplaren samengetroept in een veel te grote kom. Sinds KleineMeid zelf op de stoel kan klimmen om tot bij de fruitmand te komen én zelf een mandarijn kan pellen is 'mag ik een mandarijn?' eerder een retorische vraag. Toch gezien het feit dat ze het vraagt met een mond vol mandarijnenbilletjes en een hoopje oranje schillen aan haar voeten.
'Ik heb honger in mijn buik, mag ik een mandarijn?' fleemde ze in het krieken van deze ochtend.
'Ja, maar eentje. Ik wil ook graag nog een mandarijn.'
'Oké dan.' Ze klimt op de stoel, plukt twee exemplaren uit de fruitmand en duwt er eentje in mijn hand. Ik eet de mijne op en zodra ik merk dat KleineMeid aan de overkant van de keukentafel opgaat in het wegpulken van de witte velletjes, gris ik snel de laatste mandarijn uit de mand en moffel deze weg in mijn werktas.
'Mag ik wog een madawijn?' vraagt KleineMeid met een mond vol.
'Ze zijn op', gebaar ik.
'Neen, ew wawen ew dwie', mompelt ze boos.
'Ze zijn op', gebaar ik nog eens.
KleineMeid pikt het niet en marcheert doelbewust naar mijn tas. Na wat gerommel mijn agenda en laptop komt ze weer boven water met een haar vondst.
'Hier is nog een mandarijn!', juicht ze triomfantelijk en plant haar duim in de oranje schil.
Morrend keil ik dan maar een appel in mijn tas.

Regenboog

Het was een dag met donkere wolken gisteren. Een dag waar ik om 12.06 al hevig verlangde naar de welbeproefde combinatie zetel-boek-dekentje. In het staartje van de avondspits hoorde ik een klein stemmetje druk praten. KleineMeid die, eens te water gelaten, niet meer uit bad te krijgen is had alle badspeeltjes op de badrand geschikt.
'En nu is het tijd voor de sjow!'
'Allemaal mooi in de rij... en .... springen!!!.
Oh, durf je niet?
Neen echt niet?
Hier stap maar op mijn handje. Ik zal je helpen.
Sjo, lekker in het water. Dat was zo moeilijk toch niet?
En jij, durf jij ook niet?
Hier stap maar op mijn handje. Ik zal je helpen.'

Badeendje na badeendje werd liefdevol te water gelaten.
En ik keek door een kiertje naar een klein meisje met een groot hart, zelfs voor plastieken badeendjes. Mijn regenboog op donder-dagen.

Onderzoek

'Ik roep even iemand om wat te helpen.'
Ik knikte en draaide me terug naar KleineMeid die in een hoekje tussen de kast en de stoel gekropen was. Knalrood aangelopen bleef ze met haar hoofd schudden: 'Neeneeneeneeneeneeneen!'

Even daarvoor had de verpleegster al met tientallen soorten lichtjes voor haar ogen gezwaaid. Had ze tot vervelens toe appels, huizen, laarzen en eenden moeten aanduiden. Bij de veertiende appel draaide ze zich om naar mij: 'Gaan we alsjeblieft naar huis, mama?' Dat mocht nog niet. Er moest eerst nog gegoocheld worden met pietpiraatpleisters en gekeken worden in vreemdsoortige verrekijkers.
Allemaal om uit te sluiten of onze jongste een brilletje nodig had.

Even daarvoor liet de verpleegster een druppeltje in haar oogjes vallen, waarbij ze zei: 'Het kan een beetje prikken.' Dat kon ik moeiteloos opmaken uit het gebrul dat vanop mijn schoot opsteeg. En de vastberadenheid van mijn dochter om dat geen tweede maal te laten gebeuren. Want voor het flesje nog maar in de buurt van haar oog kwam, had ze zich losgeworsteld. En zo verschanste mijn dochter zich tussen kast en stoel. Vastbesloten geen druppels meer in de buurt van haar ogen te laten komen.

Weet je hoeveel mensen er nodig zijn om oogdruppels toe te dienen aan een driejarige?
Vier!
En weet je in hoeveel stukjes een moederhart kan breken?
Veel, heel veel.
Dus toen de dokter verklaarde dat er voorlopig niets aan de hand was met het zicht van KleineMeid, morrelde het gebroken moederhart in mij wat verontwaardigd. Al dat gepruts aan mijn kind dat uiteindelijk niet nodig bleek.
Maar een ander deel van mij. Het deel dat nog heel goed weet hoe het was om als jong meisje met een brilletje rond te lopen die deels gemaakt leek te zijn van confituurbokaaltjes, zuchtte opgelucht.

Laatste
1 september 2011

Hand in hand stappen ze de straat uit. Zij voor haar allereerste eerste dag. Ik herinner me de bruine voetjes in afgetrapte sandaaltjes. Een roos bollenrokje rond blote beentjes en een glimmend nieuwe boekentas.
Hij zal voor één jaar bij de grootste horen. Op zijn rug een boekentas die al sporen van 2,5 jaar kleutercarrière vertoont.
Aan ons hebben ze geen boodschap. Hij zou wel voor haar zorgen. Want daar zijn de toiletjes, dat is jouw juf en je koek eet je daar op het bankje.

29 juni 2012

Samen hollen ze de straat uit. Met mijn sleutels tussen mijn tanden en twee boekentasjes aan mijn arm, ren ik ze achterna.
Op het muurtje lopen doet ze al alleen.
Op het muurtje lopen is voor kleine kleuters, vind hij.

In de speelzaal gunnen ze elkaar geen blik meer waardig. Zij heeft een hele schare vriendinnetjes waarmee ze joelend van de glijbaan schuift. Hij nestelt zich naast zijn vriendjes en samen bekijken ze pokemonkaarten.
Ik plant een zoen op twee blonder wordende hoofdjes en loop de speelzaal uit. De bel gaat en luid de dag in.  Zij gaat in de rij staan, klaar voor haar eerste laatste dag. Hij voor zijn laatste laatste dag in het kleuter.

De 'Jappers' zijn dan wel verdwenen, maar deze moet nog heel lang blijven:
Rozwijntjes.

Heelhuids

'Aan de blauwe plekken en builen herken je een gezond kind', zei mijn vader ooit. Feit is dat de kinderbeentjes van mijn kroost nooit zonder blauwe plekken waren vanaf ze hun derde en vierde stapje zetten.
En daar kan ik nog mee leven. Een blauwe plek hier, een schram en kras daar.

Waar ik moeite mee heb, zijn de valpartijen en consorten die zorgen voor meer definitieve merktekens.
Zo was KleineVent nog maar vier toen ie met zijn lip op een speeltuig knalde. En dat is er vandaag nog aan te zien.Zo leek KleineMeid nog maar een kersverse baby toen ze na een ongebruikelijke heftig treffen met waterpokken onder het mes moest. Net een jaar en al een haal van schouder naar oksel die er altijd zal zijn. Net zoals de kleine littekens aan haar neus, ogen en sleutelbeen.

Of neem nu afgelopen zondag. Toen werd er een rondje teveel gelopen rond de keukentafel en stond de kast te dicht bij een vallend meisje. Resultaat: een voortandje dat naar binnen geduwd werd en een 's' die weer slist. Gelukkig maar voor drie jaar.

Soms krijg je van de natuur nog een herkansing.

De laatste

De laatste Japper hier in huis is gevallen. Na de nodige tongacrobatieën van KleineVent volgde ook KleineMeid haar broer in de alternatieve naamgeving. Of het kan zijn dat de combinatie S-P gewoon heel erg moeilijk is voor een kleutermondje.
KleineMeid hoefde echter geen aanmoediging om zichzelf te verbeteren. Geen aanduiding van truien of andere. Vorige week kwam ze aan mijn rok trekken:
'Mama, is niet japper. Wel Jassss perrr' en met die aankondiging vervolgde de kleine mevrouw haar wegen en verdwenen de veelvuldige jappers uit onze dag.

Ik hou me vast aan de botejammen, de kjaboutes en juf majie's in de komende weken en vraag me af wanneer die gaan verdwijnen.

Ochtendstond

Slaapgewijs zijn de rollen omgedraaid. De jongste, die het afgelopen jaar met gemak een gat in de ochtend kon slapen, heeft haar voorliefde voor het krieken van de dag hervonden. (Alleen jammer dat ze het hele huis wil laten delen in die liefde. )
De oudste die tot voor kort kwart voor vijf een prima uur vond om hele playmobile-scenario's uit te testen aan de deur van de ouderlijke slaapkamer, heeft tezelfdertijd zijn liefde voor kussen en dekbed ontdekt.

Wat dus resulteert in dit:
*vanop de tweede verdieping om 5:30*
MAMA, IK BEN WAKKER
*vanop de eerste verdieping*
ZUS, WEES STIL. IK WIL NOG SLAPEN
*vanop de tweede verdieping*
MAMA, IK BEN WAKKER!!
*vanop de eerste verdieping*
ZU-HUS, NIET ROEPEN. IK WIL NOG SLAPEN
*vanop de tweede verdieping*
MAMAMAMAMAMAMAMAMAMA, IK BE-HEEEN WAAAAA-KKER!!
*vanop de eerste verdieping*
IK ZEG TOCH NIET ROEPEN. IK WIL NOG SLAPEN EN NU MAAK JE MAMA EN PAPA OOK NOG WAKKER!!!!!!!

Enfin, ik geef hem een 8 voor de poging.

Lieve dochter,

Elke ochtend controleer ik je pyjama en elke avond opnieuw check ik je kleren van die dag, maar ik snap het niet. Er zitten geen schatten in verborgen, geen geheime boodschappen die voor mijn ogen verborgen moeten worden. Ik vind ook nergens sporen van lijm die het dagelijkse ritueel pyjama-kleren, kleren-pyjama bijzonder pijnlijk maken. En toch, deins je keer op keer terug als ik nog maar aanstalten maak om een knoopje te openen of een rits aan te raken. Je knalrode kopje spreekt boekdelen. Je luidkeels gekrijs maakt het helemaal duidelijk. Kleren wisselen is niet echt jouw ding.
Maar , lieve dochter, je moet me niet wijsmaken dat je het nut pyjama versus kleren niet vat, want dan zou het mantra 'kleren aandoen, kleren aandoen, kleren aandoen' op trommelvliesscheurend volume ook niet nodig zijn, eenmaal je in pyjama met jas erboven in de auto gedeponeerd wordt richting kleuterschool.
Volgens mij - ik doe maar een gok, maar ooit was ik ook drie - is dit een knap staaltje van 'ik wil niet omdat jij het wel wilt'.
Waarom ik dit schrijf? Wel als je ooit een foto ziet van een KleineMeid met een rok op haar hoofd en sokken aan haar handen, dat was niet mijn idee...

kus,
je mama.

Boos

Haar lijf staat strak gespannen. Knuisten als kleine betonblokken.
Haar plakt krullend aan natte wangen en snot loopt ongehinderd in een opengesperde mond.
Haar ogen vlammen, ze loopt bloedrood aan en laat mijn blik niet los.
Ze is alle woorden kwijt. Ze is alleen nog één langgerekte, grommende WAAAAAAAAAAAAAAH!'
Ze is een gekwetst dier, het vertrouwen in alles en iedereen kwijt. Ze deinst terug in een hoekje als ze opengestrekte handen ziet. Het gebrul zwelt aan bij elk sussend woordje. Ze wordt meer paars dan rood.

Deze morgen omdat de boterham 'niet sjo' lag ....

Halfvol

Een godsgeschenk waren ze, KleineVent en KleineMeid, het moment nadat de drie groepen bouwvakkers onze benedenverdieping voor die dag lieten voor wat ie was. En dat was niet meer dan een holle ruimte met veel uitstekende kabels, uitgekapte goten en nog nawiebelende buizen. In een hoek nog wat puin dat niet meer in de container paste. En dat overgoten met een gigantische hoeveelheid wit stof.
Net op het moment dat mijn energie en het-komt-wel-goed-gevoel achter de bouwvakkers aan wou hollen was er dat lichtje dat ik bijna zag branden (stof, weetje wel) boven KleineVent en KleineMeid's hoofden.
KleineVent trok baantjes in het stof, stapelde wat planken links en rechts en stuurde samen met KleineMeid de autootjes door hun geïmproviseerde autoparcours. Hun 'scheelt er iets?-blik herinnerde me aan mijn 'de wasmachine is gewillig'-mantra en ik liet hen. Net zoals ik hun in bad liet. Voor één keer werkte het storm op zee-spel in de badkuip in mijn voordeel.
Het laten zal de komende dagen misschien niet zo'n slecht idee zijn.

3

Een kinderhand is snel gevuld. Die van mijn dochter helemaal. Het ovenverse driejarig kleutergeweld straalde deze morgen zowat uit haar pyjama bij onze driestemmige versie van lang zal ze leven. (Ietwat toononvast, hier en daar wat mompelende klanken omdat één van de drie zangers eigenlijk nog maar één oog half open gekregen had. Maar goed, om half zeven zijn we vergevingsgezind op dat vlak.)
Eenmaal beneden danst de nieuwbakken driejarige een rondje bij het zien van een trosje balonnen, klapt ze enthousiast in haar handen wanneer ze de vlaggenslingers in het vizier krijgt en gilt onze trommelvliezen aan flarden als ze haar kroon opmerkt.
Het feit dat er nog een cadeau stond terwijl er niemand anders een cadeautje kreeg sloeg haar met verstomming. Voor heel even. Toen trok ze het pak naar zich toe, grijnsde 'ikke jarig' en versnipperde de verpakking als een echte pro.

Haar kinderhand zal het nog zwaar te verduren krijgen de komende twee dagen propvol verjaardagsfeest.

Hiep hiep

Drie jaar geleden was ik het zat. Meer dan een week voor de datum dat ik het een beetje zat mocht beginnen worden. En opnieuw is de 'drie jaar later versie' van 3 november leuker dan die van 3 november 2008. Toen zat ik naar die gigantische buik te staren en me af te vragen hoe ik het pijnlijke gedeelte zou kunnen overslaan. Vanavond heb ik enkel op tafels en stoelen staan balanceren om slingers op te hangen. Hielden Lief en ik een klein balonnengevecht waardoor er een viertal balonnen minder aan hun touwtje hangen.

Het cadeau staat ingepakt.
De stoel is versierd.
De kroon staat klaar.

En boven is een klein meisje in haar slaap vast en zeker aan het oefenen hoe ze met één hand kan tonen hoe oud is ze.

Herinneren

Zullen ze het nog weten, vraag ik me vaak af.
Zal zij later nog weten hoe ze enthousiast naar elke auto zwaaide die voorbij reed.
Zal hij nog weten hoe hij steevast ‘Vijf! En jij?’ antwoordde op de vraag ‘Hoe oud ben je’.
Wat zullen ze bijhouden van de jaren waarin ze zo intens groeien?
Zijn eerste stap is hij al lang kwijt. Ik betwijfel of hij het ooit zelf snapte wat hij deed. Daarentegen staat het op mijn netvlies gebrand. Een klein mannetje - met een gezicht strak van concentratie – dat de spijlen van zijn park loslaat en vastberaden vier stappen zet.
Zal zij weten dat ze kon dansen voor ze kon stappen. Hoe ze kruipend de ster van een kinderdiscodansvloer werd.

Ik prop mijn hoofd vol, om later te herinneren voor drie.

Kwijt

Het is weg. Echt weg.
Geloof me, ik heb overal gekeken. In het bed, onder het bed. Voor de zekerheid schudde ik de dekens nog eens extra uit, maar los van een verdwaalde sok, vond ik niets. Ik heb gekeken in de kasten, onder de zetel, in het bad. Tot aan het haakje met het prentje van een poesje waar haar jasje nu hangt heb ik gezocht. Ik heb geïnformeerd bij de juf, maar zij verzekerde me dat ze echt het juiste exemplaar mee naar huis terug gaf. Ik geloof haar niet, het is echt weg. De peuter in KleineMeid.

1 september

Het schijnt dat ik morgen een zakdoek moet meenemen.
Om mijn tranen te drogen. Of de tranen van mijn jongste.
Of om vrolijk mee te wuiven terwijl die laaste welgezind de klas binnenwalst.
In elk geval, er zit een net gestreken, frisse, witte zakdoek in mijn zak.
Wedden dat ik ze zal vergeten?

De andere kant

Kerygma heeft een punt.

Dus om het badkamer-onder-water-incident, de derde broeder-zuster-moord van de week en het virus waardoor je klaarblijkelijk niet meer kan stappen net op het moment dat je op het midden van de straat staat wat naar het achterplan te verschuiven, doe ik gezellig mee.

Vorige week deden we van rommelmarkt. KleineVent, KleineMeid en ik snuisterden tussen andermans rommel. KleineVent, die meestal alles wil, kreeg €2 om te besteden. En zo liep hij al een uur rond, wikken, wegen en bewonderen. Tot zijn zus een poppenhuis in de gaten kreeg en van de weeromstuit geen stap meer wou verzetten. En die KleineVent viste zonder aarzelen zijn cent uit zijn zakken en vroeg. 'Is dat genoeg voor dat huisje?'

Nee

Lieve dochter,

Grassprietje staan soms wel eens teveel naar links. Dat is nu eenmaal zo in een grastapijt vol groene steeltjes.
Blaasbellen spatten wel eens voor je neus uiteen. Die dingen kunnen niet wachten tot jij zin hebt om ze te doorprikken.
Een fietsje weet niet dat het *sjo* moet staan en niet *sjo*. Zelfs ik weet niet wat *sjo* is.
Wegwerpluiers moeten regelmatig verschoond worden. Het heeft geen nut om je aan die dingen te hechten.


Maar in elk geval, dankje voor de preview op jouw pubertijd. Nu heb ik een decennium om me voor te bereiden op het echte werk. Al hoop ik dat je het theatraal neerzijgen en stampen met armen en benen middenin de winkelstraat tegen die tijd verleerd bent. Voor je eigen goed.

Buiten

Later zal ik ze vertellen hoe blij het me maakte. Dat ze in pyjama en op blote voeten naar buiten ontsnapten. Voor nog een laatste springsessie, nog een allerlaaste keer glijden op de glijbaan. Om nog heel even de grassprieten te voelen kriebelen. En alle lieveheersbeestjes die er te vinden zijn goedenacht te wensen. En dan nog snel de bloemen willen water geven en een verdwaalde slak in veiligheid brengen.
Later zal ik ze vertellen hoe blij ik ben met twee kinderen die met hun handen tegen het raam geplakt om 'buiten' zeuren.

Maar voor de goede orde in huize Kruimel en co, doe ik het nu nog even niet.