Het hoofd dat niet zwijgt *give-away*

Naast kinderen die niet zwijgen, heb ik ook een hoofd dat niet zwijgt.
(Gelukkig kan mijn Lief heel goed stil zijn).
Op de fiets, in de trein, in een vergadering. Met de regelmaat van de klok duikt er een stemmetje op tussen mijn oren. En dat fluistert me van alles in. Af en toe iets handigs zoals het feit dat ik de vuilniszakken nog moet buitenzetten of niet mag vergeten om mijn wekker te zetten. Maar even vaak zaken die me doen wegdromen, dingen die me doen piekeren of waar ik stressstuipen van krijg. En dan deed ik wel eens van *adem in - adem uit* waardoor het stemmetje wat verbaasd opkeek en na vier seconden weer verder kwebbelde. Zover voor mindfulness dacht ik.

Tot ik via via op Headspace stootte. Er komt geen boeddha, wierook of klankschaal aan te pas. Neen, het past in mijn telefoon, heeft grappige tekeningetjes en humor. Hé, mij heb je. Dus startte ik met de take10 reeks. Gewapend met mijn iphone en koptelefoon sloot ik mezelf op in onze slaapkamer om eigenlijk gewoon stil te zitten en aan niets te denken.
Iets wat moeilijker was dan het leek, want na *adem in - adem uit* schoten mijn gedachten als vanouds weer naar links en rechts. En dan is het de truc om niet achter die gedachten aan te hollen maar je simpelweg te richten op de volgende *adem in - adem uit*.

Zo dagelijks een moment apart gaan zitten, is deugddoend. Want het is punt is dat dat stemmetje in mijn hoofd ook maar iets zegt. Niet alles wat je denkt is waar.
Is dat stemmetje nu helemaal weg? Neen, en misschien ook gelukkig maar, of ik zou er nooit meer aan denken om de vuilnisbakken buiten te zetten. Maar ik heb de volumeknop gevonden. Een heel soms kan ik per ongeluk al eens op de muteknop drukken. Voor heel even, maar dat is vaak ook genoeg.


De Take10 reeks van Headspace is gratis, voor verdere content betaal je een maandelijks abonnement. Ik mag één maand gratis Headspace weggeven.

Wil jij hier kans op maken?
Schrijf in de comments hoe jij het stemmetje in je hoofd laat zwijgen. Meedoen kan tot en met 1 november 2014

03/11/2014: 
De onschuldige kinderhand in de vorm van Random.org trok nummertje 10 uit de pot.
Cmv Mama, mail jij mij jouw contactgegevens door? 

De laatste #projectblogboek

De laatste keer dat ik zwaar gefrustreerd was, was twee nachten geleden. Het begon met een schreeuw van de jongste om één uur 's nachts. Slaapdronken stommelde ik naar boven om te horen dat ze bang was van de mug in haar kamer. Ik wapperde wat voor de vorm, smeerde haar gezicht in met anti-muggenstick en sloop terug naar beneden. Tien minuten later krijste er iemand dat de mug maar bleef zoemen. Wat volgde was een uur lang op en neer gehobbel naar de slaapkamer. In een tevergeefse poging de belaagde opnieuw in slaap te krijgen. En een mug die van geen wijken wist.

De laatste keer dat ik midden in de nacht zat te lezen was het gevolg van de frustratie. Spuugzat van het op en neer lopen - en ondertussen ook klaarwakker - toog ik met boek en dekentje naar de leesstoel in haar kamer.Blijkbaar zoemen muggen niet als er moeders in de buurt zijn. En als ik dan toch wakker gehouden werd, kon ik er maar het beste van maken. Al is nachtelijk lezen niet meer wat het geweest is.

Meteen ook de reden voor de laatste keer dat ik boos werd. Voorlezen stond niet op de planning en zal nooit op de planning staan om 3 uur 's nachts. Hoeveel keer een warrig slaapkopje ook opspringt uit bed en 'alsjeblieee-eeeft' pruilt. En die bui werd gevolgd door de laatste keer dat ik een beetje gehuild heb. Ik wou slapen. Zo heel erg graag slapen.

De laatste mislukte moordpoging, heb ik ook die nacht op mijn geweten. Verschillende zelfs, maar ik kan lensloos geen muggen zien - laat staan ze dood meppen.

De laatste keer dat er iemand anders in mijn bed lag was een noodzakelijk gevolg. Al slaap ik beduidend minder met een nachtelijke circusartiest onder dezelfde deken (tenen plots in je neus, anyone?)

De laatste keer dat mijn hart even stil stond was vannacht. Toen ik om één uur 's nachts werd wakker gegild, meer bepaald. Ik porde Lief wakker, hoorde hem boven iemand terug in bed dirigeren, wat geschuifel en toen een welgemikte pets.

Ik laat de bloedveeg waarmee de mug zijn laatste adem uitblies nog even op de muur. Als waarschuwing voor alle andere muggen die het wagen om in het putje van de herfst boven mijn dochter haar oor te gaan zoemen.

Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly en opgezet door Kerygma

Weg met het lijstje 'kindermuziek'

Sinds er spotify op mijn telefoon zit, huist daar ook een lijstje kindermuziek tussen. Je weet wel, van die muziek die je zelf in eerste instantie mooi/leuk/ontroerend/vrolijk/pakkend vind tot het melodietje in kwestie geadopteerd wordt door je kroost. En je je na de elvendertigste maal pakweg 'Happy' in twee uur tijd niet meer kan herinneren wat je eigenlijk zo tof vond aan dat nummer.
Het lijstje in mijn telefoon bulkt van die liedjes. Allemaal vakkundig geadopteerd en vervolgens kapot geluisterd door de twee bewoners van de achterbank. Want dat is de enige plek waar ze nog naar die liedjes mogen luisteren.

Tijdens de laatste autorit * Moege-happy-ed en ge-letitgo-ed * koos ik de muziek:    Herfst in een liedje. Op de achterbank komt het binnen. Ik zie twee op en neer hupsende kopjes, bewegende rompen en tikkende schoenen. Iemand waagt een poging tot luchtgitaar. En we bollen vreedzaam door het landschap.

'Oooh, dat was een leuk liedje. Speel het nog een keer', klinkt het.
'Ammenooitniet', denk ik. 'Dit gaan jullie niet slopen.'
Het was de radio, jongens!
En stiekem sleep ik het naar mijn lijstje 'mooi voor de oren'.

De foto die ik niet maakte #3

Tenen gekruld over de boord met haar knieën licht gebogen staat ze aarzelend aan de rand van het zwembad. Haar handen tegen elkaar, vingers wijzen naar boven. Alsof ze een schietgebedje naar boven stuurt. Het water drupt uit de strengen die tegen haar gezicht plakken en trekt glanzende baantjes over blote schouders en armen.
Startklaar lijkt ze. Tot je naar haar mond kijkt. Ze bijt hard op haar lippen, haar ogen zoeken naar vaste grond in de blauwe diepte. Haar tenen wiebelen, knieën knikken.
En dan springt ze. Een boog en heel wat spetters. Uit die plons duikt een gezicht op. Met enkel ogen, wangen en mond boven water zwemt ze zich een weg naar het houvast van de boord.

(stedelijk zwembad, zwemles nr zoveel) 

Het is het seizoen om stil te zitten - Vijf boeken voor de herfst

's Avonds probeer ik me te ankeren in mijn zetel. Goed ingestopt onder een deken én met een boek binnen handbereik bezweer ik mezelf dat er op dit moment even niets moet. Kruimels zijn geduldig. Die kunnen best wel een etmaal zonder de aanblik van een borstel. Stof en draad mogen even stof en draad blijven in plaats van iets draagbaars. De was kan in kreukels blijven liggen, in de herfst wil ik tussen de pagina's zijn.

In de Flow stond een leuk artikel over herfstboeken. Want in de herfst lees je een andere soort boeken dan de zomer. Ik toch. Ik wil boeken lezen die geuren naar kruidnagel en kaneel. Die het geluid van krakende herfstbladeren oproepen en waar je vooral boeken  heerlijk lang  kan in wegduiken.

Dit zijn mijn vijf herfst-aanraders. Allemaal niet zo heel recent, maar ook dat hoort bij de herfst. De geur van stoffig papier.

1. Een weeffout in onze sterren - John Green
2. Vijf kwarten van een sinaasappel - Joanne Harris 
3. The one plus one - Jojo Moyes
4. De alchemist van Venetië - Elle Newmark
5. De miraculeuze reis van Edward Tulane - Kate DiCamillo