Het leven is nu

'Het leven is nu.' Het zou een Pinterest of andere online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt.
Het is een zinnetje dat mijn papa me af en toe in het oor blaast, als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
Ik schreef het met grote letters in mijn Moleskine die mee mocht op reis. Een beetje wijsheid kan nooit geen kwaad, denk ik dan maar.

'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn hangmat op de Spaanse camping. 's Morgens hadden we de hitte getrotseerd en door de Spaanse bergen gewandeld. Mijn kroost spoelde het wandelstof af in het zwembad en in mijn short voelde ik het hartvorming steentje dat de oudste voor me vond prikken.

'Het leven is nu', dacht ik toen ik een week later 's avonds over de Franse camping liep. Echt donker werd de nacht niet met een grote volle maan en sterren zover het oog reikt. Hier en daar brandden nog lichtjes voor een paar tenten.  Mensen die zacht keuvelden rond een fles wijn of weggezogen in een boek. Achter me hoorde ik het geflipflop van de jongste haar slippers en daarna twee armpjes om me heen. Ik viste haar op en zwierde haar over mijn schouders. 'Slapetijd', fluisterde ik in haar oor.

'Het leven is nu', flitste zo vaak door mijn hoofd de afgelopen drie weken. Aan de voet van de kathedraal die uitkijkt over Girona, op een terrasje in Bordeaux. Tussen zwermen vlinders tijdens de paar bergwandelingen waar ik mijn nest tot toe kon overhalen of wegduikend voor de spetterregen die bommetjes in het zwembad veroorzaken.

Op vakantie is het makkelijk, dat zinnetje. De dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een zomer die eventjes vergeten is wat ze geacht is te doen, wekkers die weer veel te vroeg rinkelen en tsjokvolle mailboxen denk ik heel stiekem: 'Ik wou dat het leven nog vorige week was.'

Schoonheid

"It doesn’t make sense to call ourselves ugly, because we don’t really see ourselves. We don’t watch ourselves sleeping in bed, curled up and silent with chests rising and falling with our own rhythm. We don’t see ourselves reading a book, eyes fluttering and glowing. You don’t see yourself looking at someone with love and care inside your heart. There’s no mirror in your way when you’re laughing and smiling and happiness is leaking out of you. You would know exactly how bright and beautiful you are if you saw yourself in the moments where you are truly yourself."

(Uit de diepten van mijn Moleskine - bron ongekend) 

#100happydays

Ergens in het voorjaar gaf ik mezelf op voor #100happydays. Het doel was om 100 dagen een foto te maken waar je gelukkig van werd. Geen grote dingen, maar kleine zaken. Omdat ik vind dat niet alle geluk in een foto te vangen is, hield ik mijn lijstje bij in de geduldige pagina's van mijn Moleskine.

Soms was het makkelijk. Firenze zien, zwemmen in een Italiaans bergriviertje en een weerzien met vrienden na een maand wederzijdse vakantie zijn dagen die baden in geluk. Soms vond ik geluk in grote opluchting 'de vinger is er niet af!'

Op andere dagen was het moeilijker. Zo lees ik ook: 'Kroost slaapt! Lief is op stap! Stilte en rust!' Geen idee wat er die dag speelde, maar echt goed moet het niet geweest zijn. Maar - en hier zit het hem - het is me gelukt om 100 dagen lang elke dag een moment te vatten en het gekke is dat ik me ze stuk voor stuk herinner. Zo zijn er:

• Een croissant op een trapje eten. 
• Zelfs bij de lelijkste en smerigste campings zijn de zonsondergangen mooi. 
• In slaap vallen in de hangmat
• Lezen op de trein
• Ik kan met twee kinderen naar de tandarts gaan - zelfs wanneer een er spuit om te verdoven wordt bovengehaald en er een tand moet getrokken worden (wat niet lukt, dus operatie) - zonder mijn t-shirt doornat te zweten. 
• Uitwaaien aan het strand 's avonds
• Koffie gaan drinken met de liefste vriendin
• Zenuwen om voor een groep te spreken overwinnen
• Zwemmen, gewoon eindeloos baantjes trekken in een bijna leeg zwembad
• Warme kousen kopen op de dag dat met blote benen naar het werk gaan geen goed plan was. 

Ik denk dat ik dit nog even verder doe, gewoon in de beslotenheid van mijn notitieboekje. 

Wat is jouw klein geluk van vandaag? 

Weg-en weer

'Ik stop ermee.'
'Neen, gewoon even op pauze.'
'Wat pauze? Gewoon stekker eruit, boel archiveren en klaar!'
'Wacht gewoon even... het komt wel weer.'
'Neen, na 11 jaar is het op.'
'Geduld...'

Er ligt een vingerdikke laag stof hier op deze blog. En jammer genoeg kan ik niet zeggen dat er elders wel veel geschreven wordt. Zelfs mijn Moleskine zit op een hongerdieet qua letters.
Maar de 'geduld'-optie won het weg-en weer spelletje in mijn hoofd en kijk, zelfs zonder gps vond ik nog mijn weg terug naar mijn blog.
Veel woorden zitten er echter nog niet in mijn bagage. Daarom gewoon een beeldje. Een nieuw kantoor biedt nieuwe mogelijkheden qua lunchpauzes.

En zo schrijf ik nog eens iets...

Ik kreeg vorige week een stokje van i. aangereikt, over schrijven. Wat i. vindt dat ik dat kan. (Dankje i.) En aangezien het stof hier al vingerdik op deze blog samengetroept ligt, buig ik me dankbaar over deze vragen om iets te schrijven over schrijven.

Hoe ben je er achter gekomen dat je schrijftalent bezit?
Schrijven was hetgeen waar ik nooit moeite moest voor doen. Ik heb nooit gekreund van ellende omdat er een opstel moest geschreven worden, in tegenstelling tot alle vormen van wiskunde of mezelf over de bok of plint lanceren. Woorden op een rij zetten lukt me gewoon. Ik denk dat het mijn juf uit het derde leerjaar was die me er attent op maakte dat ik dat echt kon, schrijven. Ik glunderde toen ze het vertelde en zakte vervolgens diep weg onder mijn bank toen ze me vroeg om vooraan de klas mijn opstel voor te lezen.

Als je schrijversinspiratie een stad zou zijn, welke was het dan? En waarom?
Als mijn inspiratie al een stad zou zijn, doe dan maar Parijs. Omdat de stad een vleug nostalgie uitstraalt. Maar evengoed omdat ze heel wat terrasjes telt waar ik me op zou nestelen met een goede koffie en mijn geliefde Moleskine.

Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Ik heb vooral inspiratie nodig. En eenmaal dat idee er is, dan heb ik iets nodig om te schrijven. Bij voorkeur iets met een klavier omdat ik sneller kan typen, dan ik met de hand kan schrijven. Als ik typ, kan ik de zinnen die opborrelen makkelijker vangen.
Wat ik niet kan, is voor het scherm gaan zitten en denken 'nu ga ik schrijven.' Ik vlucht weg van knipperende cursors. Ofwel ga ik zitten en begin ik als een dolle te typen, ofwel klik ik het lege blad weg en kijk eens of er iemand ergens op het www iets te vertellen heeft (en er is altijd wel iemand).

Ik ga er even vanuit dat je trots bent op je schrijftalent. Waar blijkt dat uit?
Tsja, dat ik alles al een kleine tien jaar hier op het internet gooi.

Als je bevestiging zoekt voor je blogs, waar vind je die dan?
Vooral in de comments. Ik vind het altijd leuk om te lezen dat er iemand een opmerking achterlaat.

En nu het ding met stokjes en stokjes doorgeven. Ik gooi mijn stokje graag op de hoop die Marie, Lilith en Ysabje (waarschijnlijk) al kregen. En ook naar Roos en Octaview over de grens.

Herten en schapen

Veel van wat geschreven werd de laatste week verwees ik onmiddellijk door naar de krochten van mijn Moleskine. Nog maar eens kasten versleuren van a naar b (schilderen!) . De volumeknop van KleineVent die ergens is blijven steken op de hoogste stand. Een avond die duurde tot 5 u de volgende morgen (lang geleden dat). De filter staat blijkbaar een beetje scherper dan anders. Maar omdat het anders zo stil blijft, serveer ik jullie deze. Een beetje geïnspireerd door Kerygma haar 'little things'.

Hij sjeest aan een rotvaart voor me uit. Ik slik me te pletter aan pas op's en voorzichtig's en schakel een versnelling hoger om het rood-zwarte stipje voor me bij te benen. Op het fietsstoeltje klampt de jongste de broodzak vol oud brood stevig vast.
In een poging om kleine handen en lijven weg te houden van vers geschilderde muren stampte ik mezelf met kroost het huis uit en de fiets op. De combinatie hertjes en brood leek de twee jongste van het gezelschap voldoende boeiend om de laatste vrieskou te trotseren.
Boterham na boterham wordt door het hek geduwd in de mond van wachtende bambi's. Tot de buiken van de laatsten vol zijn, maar de zak vol oud brood nog lang niet.
'We gaan naar de schapen', gilt KleineVent. Terwijl ik me probeer te herinneren waar de schapen opnieuw verstopt zijn in dit domein zie ik KleineVent en KleineMeid om de hoek verdwijnen.
De oudste op de fiets, rechtopstaand op de trappers. De jongste een fel allergaartje van roze, rood en paars holt er joelend achteraan. Ik laat mijn fiets voor wat ze is en zet zelf een sprintje in. Om de hoek zie ik ze helemaal op het einde van het wegeltje in de broodzak grabbelen. Vier schapen staan verwachtingsvol te blaten aan het hek.

En de Moleskine gaat naar....

 

De virtuele onschuldige kinderhand trok een nummertje. 

Ik telde en kwam uit op:

 

Tess, er komt een Moleskine jouw kant op. Mail jij mij jouw adresgegevens?