De foto die ik niet maakte #2

Ze scheppen verbeten zij aan zij in het natte zand. Op de achtergrond rukt de zee onverstoorbaar op. Ze staan enkeldiep in het water en bouwen koortsachtig aan een dam van zand.  Hun haar hangt in zoute strengen in hun nek geplakt. Met gekromde ruggen schreeuwen ze elkaar aanwijzingen toe. 'Daar nog meer' 'Let op die muur stort in'. Ze zijn flitsen van blauwe en gele strandscheppen en van felgekleurd badgoed.
Zij roept de vorderingen van de zee door, hij maant haar aan om de muur nog hoger, breder en dikker te maken.

Hoe hard ze ook scheppen. Het is slechts kwestie van minuten voor het water een hele middag werk mee spoelt. Dat weten ze, maar dat deert niet.

(Cadzand - augustus 2014)

Thuiskomen

Het vertrek leek vrij goed op vorig jaar. Al in zijn Chiro-uniform zodra zijn ogen open waren en een stortvloed aan 'wanneer vertrekken we', 'mag ik nu naar de trein?' en 'gaan we nu door?'
En zo was hij weer een week weg. Eén al glimlach en druk babbelend tegen vriendjes, net zoals ik hem het liefst zie vertrekken.
Het mooiste aan dat vertrekken is dat je een week later een kind met een hoofdstuk rijker terugkrijgt. Met blinkende ogen vliegt hij in mijn armen. Zijn haar ruikt naar bos en buitenlucht. Er hangt een waas van zand en kampvuur rond hem. Zijn benen staan vol bewijzen van bosspelen . De verhalen stromen honderduit en door elkaar. Ik kan er geen knoop aan vastknopen maar luister genietend naar zijn eigen avonturen. Ik bekijk hem met frisse ogen. Hij lijkt gegroeid, gebruind en simpelweg ouder. Heel even lijkt hij gloednieuw. Heel even, dan knuffelt hij zich tegen me en voelt alles weer als vanouds.
Hij is weer thuis.
We zijn weer compleet.

In de tent #2

In een tent zoemt al eens een vlieg rond of beukt een wesp woest tegen het plastieken raampje om buiten te raken. In een tent moet je niet verbaasd zijn dat er een kolonie mieren zich onder je tas vol kleren nestelde. Of als er bij thuiskomst een handvol oorwormen van het grondzeil tuimelt.
Geen erg.
Ik heb daar een knopje in mijn hoofd voor ontwikkeld. Zolang er geen insectenleger over mijn luchtmatras en slaapzak marcheert, storen ze mij niet. (En gelukkig kan het slaapcompartiment in onze tent hermetisch afgesloten worden als het op kriebelbeesten aankomt.)
Mijn kroost moet nog werken aan dat knopje. KleineMeid zat de eerste dag met opgetrokken benen en wijd opengesperde ogen in het campingstoeltje. 'Er loopt hier iets!' (Spoiler: het kwam goed. De derde dag bouwde ze huisjes voor de mieren)
KleineVent keerde dit jaar compleet van kamp. Van compleet panisch voor alles dat kruipt en vliegt naar collectioneur en kenner eerste klas. Met dank aan het campingvriendje R. met twee biologen als ouders.
'Er hangt een vlinderlarf aan hun tent en hij heeft al vijf zweefvliegen gevangen. Die zien er een beetje uit als een wesp, maar die kunnen niet steken. Ze hebben ook een citroenvlinder gevonden en een icarusblauwtje gezien.'
'....'

Memo to me. Volgend jaar nemen we potjes  mee waarin alle vangsten  kunnen tentoongesteld. En investeer ik in een gidsje om insecten te leren herkennen. Spaart me vrij veel van de volgende conversaties uit.
'Wat is dit?' *KleineVent duwt een zwart beestje met vleugels onder mijn neus*
'Euhm, een snorzoemvliegding.'¨
*Roloog* 'Ik vraag het wel aan R. zijn papa.'

De foto die ik niet maakte #1

Met haar armen wijd gespreid staat ze op de grote kei. Ze torent hoog boven me uit. Haar knieën ter hoogte van mijn schouders.
'I'm the king of the world' gilt ze. Of tenminste, ik gok dat ze die zinsnede bedoelde. Het licht van de ondergaande zon geeft haar een gouden gloed. Haar haren - al een week amper of gewoon ongekamd -waaien woest om haar gezicht. Ze lacht haar eigen bulderende lach, sluit haar ogen en legt haar hoofd in haar nek. Toscane ligt aan haar voeten.

(Firenzuola - juli 2014)

In de tent

Geef mij een tent, een hangmat, een mooi uitzicht en één of twee campingvriendjes voor de kroost en ik ben een gelukkig mens.

In juli was dit een week lang mijn uitzicht. (En ja, ik kwam ook wel eens uit de hangmat). Daar achter die bomen zie je zover het oog reikt de Toscaanse heuvels. Met daarin Firenze, kleine riviertjes waarin je kan spetteren, stenen gooien en met de stroming meedrijven op de luchtmatras die je van een campingvriendje aftroggelde. Op die camping bakten ze 's avonds de heerlijkste pizza's die ik ooit at. Zag ik de vijfjarige dochter zonder blikken of blozen een hele pizza margarita wegstouwen waarna ze informeerde wat het dessert was. Ik dronk een sloot latte macchiato's weg met een kwart oog op mijn kroost op het speelplein en de rest op mijn boek. Ik keilde een hele middag lang duikschatten in het zwembad om te laten opduiken door mijn kroost. We wandelden door quasi verlaten Toscaanse dorpjes en vergaapten ons aan prachtige vergezichten.

Over de tweede week zwijgen we liever. Die week waar het weer keerde en we alleen regen geserveerd kregen. Over onze vlucht naar de kust en de vreselijkste camping waar we ooit op stonden.
De zomer van 2014 zal altijd  de zomer van camping la futa zijn.  Een aanrader als je houdt van groen, rust en frisse lucht. Mijden als kinderanimatie en een zwembad met tal van glijbanen een vereiste zijn.
Hou er wel rekening mee dat je wel eens de berg kan af glibberen bij een regenbui teveel (zoals bij ons jammer genoeg het geval was). Maar die eerste week was van ons. De berg, de zon, de heerlijke pizza's en de hangmat.